Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Με θολό φακό




  Μου είπε πως με το κτύπημα, ήρθε και χάλασε ο φακός. Να το ξεχάσω λέει , δεν επιδιορθώνεται . Είναι παλιό μοντέλο και ελαττωματικό . Όσο θα πάει η επισκευή, άλλο τόσο κάνει να αγοράσω μια καινούργια μηχανή . Και να το σκεφθώ καλά , γιατί δεν με συμφέρει.
   Όρθιος μου τα λεγε αυτά ο αντιπρόσωπος, χόρευαν τα χρυσά γυαλάκια του , πάνω στην μύτη του , όσο μιλούσε. Το χαιρότανε τ' αδιέξοδο. Ήταν τρόπος και αυτός , να κλείσει τα παλιά  ανοίγματα και να μην εκτεθεί για τα μοντέλα του , που φθείνανε στο χρόνο. Μονάχα  που είχε ξεχάσει να μου το πει απ΄την αρχή και πήγα απ' αυτόν και διάλεξα φακό. Αφελής και άπραγος.
Άντρας λεπτός, ψηλός, σκέτο μακαρόνι, ήταν ο αντριπρόσωπος. Στάλα κρέας  πάνω  του δεν στεκόταν. Καλοσιδερομένος, καλοπλυμένος , καλοχτενισμένος. Εγώ από την άλλη με την δική μου την κοψιά. Δεν μπορούσα να το πιστέψω στην αρχή.  Όλη μου την ζωή με τούτο τον φακό την πέρασα. Χωρίς αυτόν δεν κάνω.  Μ'αυτόν εστίαζα, μ' αυτόν τραβούσα. Πέντε κλικ περίπου το φιλί. Δυό το δείλι. Τρια καμιά φορά και παραπάνω το χαμόγελο. Και αν μου κόλλαγε κανείς και μ΄έσκαγε, έφερνα κοντά τις στάσεις. Μεγαλείο οι στάσεις. Διακόπτεις την συνέχεια, και ούτε που θυμάσαι  που τ' άφησες. Μετά το ξαναρχίζεις , και ότι χάθηκε , χάθηκε στην πορεία. Εσύ μια φορά ξεφούσκωσες. Και ήρθε τώρα να μου πει , πως είναι ελλατωματικός  και μ' οδηγεί σε λάθη, ποιός; ο φακός μου.
   Για να πούμε την αλήθεια , θολωμένος ήταν ο φακός , το ήξερα, το έβλεπα.Μα άλλον δεν είχα. Αυτό μου δωσαν και μ' αυτό πολεμούσα.
Αυτό που περισσότερο απ΄όλα μου άρεσε , ήταν όταν έστρεφα την μηχανή και φωτογράφιζα τον εαυτό μου. Φόραγα τότε τα καλύτερα μου χαμόγελα , έστρωνα τα μαλλιά μου , ίσιωνα την πλάτη μου και κλικ. Το μεγαλύτερο μου ταλέντο εκεί το έβαζα. Πανάθεμα σε μηχανή, που μ' άφηνες ανενόχλητο και δεν μου φώναζες '' ξεκόλα, δεν είσαι μονάχος πάνω στην γη, κοίτα και πάρα πέρα , υπάρχουν άνθρωποι πολλοί ''. Και με θολό φακό εστίαζα στον εαυτό μου. Εγώ με τις απόψεις μου , εγώ με τις ανάγκες μου . Και πέραν τούτου, η σιωπή.
   Ήρθε και θόλωσε ακόμα περισσότερο ο φακός. Ούτε μάτια , ούτε στόμα, ούτε προσπάθεια ξεχώριζε. Μονάχα στα πολύ κοντινά πλάνα. Άντε και στα παλιά , τα χιλιοτραβηγμένα.  Εκεί που ξέρεις και που να πατήσεις και που να σταθείς.
Χάθηκε ο στόχος. Και όταν χαθεί ο στόχος, χαλάς και εσύ ίδιος, όχι ο φακός. 'Αρχισαν οι διαβολές.Αλήθεια δεν κράτησε δικιά του ο φακός. Ήρθε και το κτύπημα μετά και τον αποτέλειωσε .
   Εκείνη την μέρα , δεν την ξεχνώ. Που μου πανε πως ο φακός μου είναι ελαττωματικός. Μου ρθε να πέσω να πεθάνω. Από δω και πέρα , σκέφθηκα, άνθρωπος μισός θα γυρνώ, χωρίς φακό. Άνεργος και παραγκονισμένος. Από μπροστά μου θα περνά η ζωή και εγώ ζαλισμένος και μπερδεμένος,  θα στέκομαι καρφωμένος στο ίδιο σημείο.. Εντολές να εκτελώ και να κόβω ανοικτές επιταγές.
   Αυτά σκεφθόμουν. Μέχρι που σήκωσα για λίγο το κεφάλι και έτσι δια γυμνού οφθαλμού και χωρίς την βοήθεια κανενός απολύτως φακού , εστίασα. Εκείνο ακριβώς το λεπτό και ενώ είχαν όλοι φύγει, εγώ εστίασα. Πρώτα στην ξενιτιά που είχα μέσα μου, καλά καλά και χόρτασα. Και μετά στο κουρελάκι που χα στην εξώπορτα, για να πατήσεις. Και ήσυχος μπήκα μέσα. Και σε περίμενα που θα ερχόσουν. Και ήταν αυτό σίγουρο. Να μου φέρεις και τον δικό σου τον φακό . Δυο μαζί καλύτερα, ας είναι και ελλατωματικοί. Δεν θα ζήσουμε εμείς τους αντιπροσώπους.  Και άλλη κουβέντα , δεν ήθελε.


Ζωγραφική : Νίκος Χουλιαράς
http://www.culturenow.gr/museums/Νίκος_Χουλιαράς_-_Τα_πίσω_δωμάτια_του_νου:_έκθεση_στο_Μουσείο_Μπενάκη.html

10 σχόλια:

  1. Αρκεί μία συγκυρία για να καταλάβουμε ότι η καθαρή ματιά κοιτά πρώτα προς τα μέσα κι αλλάζει την εικόνα των έξω, παροπλίζοντας τα ματογυάλια. Και πάντα με κάποιον άλλον, το τοπίο γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρο. Εξαιρετική! Για μια ακόμη φορά συγχαρητήρια!
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δώστα κάπου, κάντα κάτι να σε διαβάζουν και άλλοι. Δεν έχω λόγια να σου πω πως νιώθω...Μην σταματάς , εσύ να εστιάζεις. Θα τα καταφέρουμε Αννίτα μου?
    Βάλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. 'Εκανα πολύ κουράγιο να μην σου γράψω. 'Ετσι ένιωσα να μην σου γίνομαι φορτικός. Να μην μονοπολώ. Μα είδα πως περνά η μερα και δεν το άντεξα,
    . Δεν το 'ανταξα και να το ξέρεις. Γιατί θα σ' αδικούσα. Γιατί αυτή η μέρα κάτι αν'αλογο δεν μου έφερε. Δεν διάβασα , δεν ένιωσα , δεν είδα. Και μονολογώντας , μιλώ. Δεν θέλω χωρίς την ανάσα της κουβέντας μου να αφήσω. Μένω για μια άλλη φορά άναυδος. Έτσι μου πρέπει, που βρήκαν χώρο, έκφραση και λόγο τα απωθημένα μου. Να σε ευχαριστήσω, να σε ενισχύσω, να σε παρακαλέσω να μην το βάλεις κάτω, να συνεχίσεις. Να ξέρεις πως εγώ , το συναίσθημα που μου φέρνεις στην επιφάνεια δεν το περιφρονώ. Το κρατώ, μαζί μάυτό και εσένα . Αννίτα μου ανυπολόγιστη η προσφορά σου. Καλά λέει η Βάλια λόγια δεν υπάρχουν ψυχή μου. Μονάχα αχ υπάρχουν, να σταθείς δυνατή και να μας αντέξεις. Στέκω με δέος και με ολοκαίνουργιο φακό

    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αναρωτιέμαι , αν υποθέσουμε πως με τον φακό αυτο σχεδόν γεννιόμαστε, πόσο και πως μπορούμε να τον αλλάξουμε. Με εξωθεν η όχι καλη μαρτυρία ,πρέπει να είμαστε και τυχεροί. Γιατι κυκλοφορεί μεγάλη αλητεια και εκμετάλλευση, και η χαρα του ενός γίνεται θλίψη του άλλου. Σε ευχαριστω τόσο πολύ Αννίτα .
    Γιώργος Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ...βασανιστική η διαδρομή της ελπίδας, αγαπητή μου...
    σπυρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λόγια δεν έχω ξανά που να σου ταιριάζουνε. Κόρη της τέχνης μου ψιθυρίζουν , άλας της γης. Ένα να πω. Ξεχειλίζεις. Ξεχειλίζεις ζωή, συναίσθημα, λόγο . Αυτό που λέμε βρήκε η ζωή την αγαπησιάρικη έκφραση της και χαίρεται για την κόρη της, αυτή. Ξάχνοντας να βρεις τον ιδανικό αναγνώστη, θα οδεύεις μια ζωή που θα μας δίνει φως και θα γευόμαστε τις ευωδιες της. Και θα το κάνουμε κάποια στιγμή , γιατί κίνητρο περισσότερο μεγάλο από την ίδια την ζωή δεν υπάρχει. Βασανιστική μπορεί να είναι η διαδρομή για την ελπίδα όπως λέει ο φίλος μας ο Σπύρος, μα από την άλλη είναι και μοναδική η ευκαιρία. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Μακαρίζω τους ανθρώπους σου, που ζουν σάυτή την θάλασσα κοντά .
    Σταύρος Θ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Nα μπω στην παρέα σας. Καλησπέρα σε όλους. Αυτό που θα ήθελα να πω για την σελίδα αυτή είναι πως κάθε φορά που διαβάζω κείμενα της συντάκτριας, νιώθω να μπαίνω σε ένα διαφορετικό δωμάτιο. Άλλο είναι φωτεινό, άλλο μυρίζει τρύπια τρυπόξυλα και μούχλά , στο σημερινό , το οποίο για μένα ήταν μαγικό , μύριζα την φθορά και την απογοήτευση , του πρωταγωνιστή, Άκουγα τα βήματα του σταθερά και βαριά να τον τραβούν μακριά από τον αντιπρόσωπο και με την γνώση που πήρε να τρέμει με την φτώχεια του. Ένιωσα το μπέρδεμα του , άκουσα το τρίξιμο της μοναξιάς του. Ένα κείμενο που καμιά λέξη του δεν είναι περιτή , το να καταφέρνει να δώσει το στίγμα , πολύ ιδιαίτερων πραγμάτων , είναι πολύ προκισμένο. Η προίκα του είναι αυτό που νομίζω διακρίνει την συγραφέα. Το βαθύ συναισθηματικό της κριτήριο. Αυτό που θα μπορέσει να σε οδηγήσει με στθερότητα στην επίτευξη υψηλών στόχων, αλλά και να σε προστατεύσει από επικύνδινες επιθέσεις και κτυπήματα κάτω από την μέση, που δυστυχώς το ανθρώπινο είδος με κάποιους του αντιπροσώπους δίνει. Δεν στέκομαι στο μήνυμα,του κειμένου , το οποίο με συγκινεί. Στέκομαι στον τρόπο που το απέδωσες και σε συγχαίρω
    Παύλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σαν κρασί, ταξιδευεις την ψυχή.
    Πλανευτρα
    Σωτηρία Λ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. υπέροχη παραβολή....να'σαι καλά!
    Νέκτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή