Ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι

Ξεκινήσατε μαζί.
Περπατήσατε μαζί. Πόσες μέρες δεν θυμάσαι. Είχατε συμφωνήσει να φθάσετε εκεί βαθειά στην μακρινή στιγμή. Ψάχνατε το κλειδί. Διαλέξατε μια διαδρομή στην τύχη, έτσι τουλάχιστον νομίσατε.Λαχάνιασες στα πρώτα μέτρα, αμάθητος όπως ήσουν. Έσφιξες τα δόντια για να πάτε παραπέρα. Από πάνω σας πετούσαν , εκείνα τα πολύ όμορφα κάτασπρα πουλιά, σαν αυτά που μέχρι τώρα δεν είχες ξαναδεί.
Στην πρώτη λίμνη , έβγαλε τα ρούχα του, στάθηκε γυμνός και βούτηξε στο νερό. Περίμενες να βγεί. Κάθησες καταγής , κοιτούσες καταγής, περισσότερο από ντροπή και ζήλια. Ζήλια που εκείνος κολυμπά, ενώ εσύ έπρεπε πάντα να κρατιέσαι, να προσαρμόζεσαι και τελικά να συνεργάζεσαι. Όταν βγήκε από το νερό ήταν ακόμα πιο όμορφος και δυνατός. Σου έδωσε στις φούχτες του να πιεις νερό , ξεδίψασες και συνεχίσατε. Χωρίς να καταλάβεις του είπες , βοήθα με.
Άρχισες να μιλάς σιγά σιγά σαν να ξεφλουδίζες ένα κρεμμύδι. Του μίλησες για τις σκουριασμένες πόρτες. Φοβήθηκες γρήγορα. Μήπως έγινες άπληστος βρήκες να σκεφτείς και μιλάς πολύ . Προχώρα μην με σκέφτεσαι , μίλα μου, σου είπε. Του είπες για τους ανθρώπους που σαν να είναι ιδανικά τους  κοίταγες και τους έντυνες με δύναμη που δεν είχαν. Του είπες για τα νεύματα και τα προσκλητήρια που έδιναν στην ζωή σου σκοπό και νόημα. Του μίλησες για τις μεγάλες αυταπάτες. Εκεί στις αυταπάτες ήταν για πρώτη φορά που κατάλαβες την ευθύνη σου. Να σταματήσεις  και να γυρίσεις σκέφτηκες. Έτσι κι αλλιώς που να βρεθεί το κλειδί. Αστεία  πράγματα. Θυμήθηκες την απόγνωση , που σε οδήγησε στην απόδραση. Ευτυχώς για σένα , αυτή την φορά είχε κρατήσει τόσο πολύ, που αναγκαστικά έφυγες  για τούτη την διαδρομή. Δρόμος άλλος δεν φαινόταν να υπάρχει. Έψαχνες το κλειδί που να σε οδηγεί στην ιδέα της σημασίας, αντί της καταγωγής.
Συνέχισες. Του είπες πως έζησες και κρατήθηκες από  πλεονάζουσες σημασίες που αρνήθηκες να τις ξεφλουδίσεις. Και έτσι έζησες μια ρηχή, χειραγωγημένη ζωή, χωρίς όραμα. Του είπες πως έφευγες μακριά από τον οποιονδήποτε αμφισβητία που κατά καιρούς στάθηκε μπροστά σου, για να μην σου θυμήσει όλα αυτά που σε καταβρόχθησαν και μπεις στον πειρασμό να εξεγερθείς, εσύ ο ένδοξης καταγωγής. Μιλούσες και όση ώρα μιλούσες, αυτός έγραφε στη μάντρα του τοίχου σου μια γραμμή λιγότερη. Έφθασες να του μιλήσεις για την παράξενη λήθη, αυτή που σε έκανε να ξεχνάς όλα αυτά , ενώ αυτά ήταν ακόμα εκεί.
Δεν σε κράτησε ούτε μια στιγμή από το χέρι. Τον αντιπάθησες γι΄αυτό λιγάκι.
Βράδιασε. Σε λίγο θα χωρίσουμε σου είπε. Πλησιάζεις τώρα. Τα τελευταία βήματα , θα τα περπατήσεις μοναχός σου.
Θυμάσαι να γυρίσεις πίσω , τον ρώτησες. Πως θα βρεις τον δρόμο σου. Δεν έχω εγώ αγωνία , σου απάντησε. Δεν ψάχνω να βρω τον δρόμο μου και ίσως γι΄αυτό τον βρίσκω.Δεν είμαι παιδί πολέμου εγώ. Έχω αναμνήσεις που δεν έγραψαν μέσα μου. Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς παρελθόν. Δεν ξέρω πως και για ποιόν λόγο, αλλά δεν γράφει το παρελθόν στις σκέψεις μου τώρα. Δεν φέρνω βαρέως τα πράγματα. Έσβησα το παρελθόν και έτσι πια δεν μετανιώνω. Τέλείωσα με αυτά. Λέω ό,τι έγινε έγινε και προχωράω, Περπατάω και νομίζω ότι εκεί που πάω, πάω καλά.  Έτσι περίπου θα είναι όταν θα βρεις και εσύ το κλειδί.Αποχαιρετηστήκατε.
Ήταν ο ένας φίλος σου. Και μόνο που σε άκουσε , κατεδάφισε το οχυρό της μοναξιάς σου σε κομματάκια.
Ξεκίνησες βράδυ το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής για να βρεις και να πάρεις το κλειδί που ανοίγει τις σκουριασμένες πόρτες. Κράτησες τα τελευταία λόγια του , βαθειά μέσα σου. Βρες το κλειδί και γύρνα πίσω. Γιατί μονάχα αν φύγεις από το μεγάλο σπίτι , καταλαβαίνεις στα σοβαρά τι έχασες . Αν το έχασες ή αν σε έχασε. Εκεί είναι που το παίρνεις πάνω σου και λες, είμαι κάτι. Δεν είμαι απλά ένα κομματάκι μιας ισοπεδωτικής ομάδας, που  προσκυνά τους ισχυρούς δουλικά και εξοντώνει τους άξιους, θάβοντας τους στα νεκροταφεία της κάθε νέας γενιάς. Τότε είναι που θα αρχίσεις να ζεις μια ειλικρινή ζωή με ανακαλύψεις.
Ονειρεύτηκες πως μετά από χρόνια, θα τον ξανάβλεπες. Θα περπατούσατε ξανά μαζί στους ελεύθερους ορίζοντες , μιλώντας για τα όνειρα σας. Την στιγμή που σε συνάντησε , αυτή την φορά σε έσφιξε στην αγκαλιά του και σου είπε  ΄΄καλέ μου φίλε'', σε ξανασυναντώ. Δάκρυα κυλήσαν στα μάγουλα σου.

Φωτογραφία Sally Mann
http://en.wikipedia.org/wiki/Sally_Mann