Η κουρελού

  Παρασκευή ήταν όταν έβγαλες τα έπιπλα στο πεζοδρόμιο. Ισόγειο ήταν το σπίτι , είχε και δίφυλλη πόρτα, δεν δυσκολεύτηκες πολύ. Μονάχος έκανες την δουλειά, δεν ήθελες άλλον στα πόδια σου. Τα έβαζες πάνω στην κουρελού και τα έσπρωχνες να βγούνε έξω. Εκεί τα άφηνες , το ένα κολλητό στο άλλο, σώμα με σώμα μέχρι τα τελευταία τους. Από εκεί , την άλλη μέρα το πρωί, θα τα παίρνανε. Το ίδιο μεσημέρι θα σου έφερναν τ΄άλλα. Καινούργια, μοντέρνα όπως τα ήθελε και τα είχε ανάγκη. Όταν σου ζήτησε αυτή την αλλάγή, τρόμαξες. Τα δικά σου έπιπλα αυτά ήταν. Μερικά ερχόντουσαν από πολύ παλιά.  Με λίγα και απλά λόγια σου έβαλε το δίλλημα. Με την ίδια γνώριμη φωνή που αγαπούσες και απομυζούσες χρόνια τώρα. Γιατί απομυζούσες και να το παραδεχθείς. Και αυτή , η ιερή εικόνα που ούρλιαζε  στη γέννα ,  σου ζητούσε τον πλάγιο τρόπο και όχι το μέσα σου .Έτσι το είχατε. Και αυτό δεν είναι άλλοθι.
Αυτό που σου ζήτησε ήταν δίλλημα. Στάθηκες εκεί μπροστά σαν παιδική πανωλεθρία και κοιτούσες το στόμα που ανοιγόκλεινε . Ρεύματα ένιωσες να έχει παντού , αέρα δυνατό. Μια βροχή από χρώματα σκοτεινά που καταλήγανε σε λάσπη . Και δέχθηκες. Ανάγκη για την εξέλιξη θα είναι σκέφθηκες. Αντανάκλαση της πιο σοφής ζωής. Θυμήθηκες την κουρελού. Αυτή δεν θα την έδινες. Την κάθε στιγμή τα τοπία του μυαλού σου , αλλάζανε αυθαίρετα την προοπτική, καθώς βλέπεις ο χρόνος υπακούει μόνο στην ψυχή και γράφει με  τον τρόπο που εκείνη ξέρει.
Πρώτα έβγαλες τις καρέκλες , μετά το καναπέ . Όταν ήρθε  η σειρά του τραπεζιού, ήρθε η λέξη και σε βρήκε. Άπρακτος μονολόγισες, θα μείνω άπρακτος. Σαν να μην υπάρχω. Αν προχωρήσω έτσι, θα βλέπω τον εαυτό μου μονάχα απ΄έξω. Όπως ακριβώς ήταν η ζωή σου μέχρι τώρα. Γεμάτη ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις. Έτσι χόρταινες. Έβγαλες και το τραπέζι. Σε έσπρωξε η ανασφάλεια. Έπρεπε να υπηρετήσεις την διαταγή, το τελεσίγραφο.
Όταν άδειασε το σπίτι, κάθησες στην κουρελού. Εδώ γεννήθηκα, το πρώτο που σκέφθηκες.  Άρχισες να ψάχνεις μέσα στο παρελθόν μια λεπτομέρια που να σε δικαιώνει. Γιατί ήθελες να κάνεις μια εξέγερση. Μα δεν ήξερες  αν την κάνεις, αν θα κρατούσεις το κεφάλι σου ακόμα πάνω στους ώμους σου. Και κοκκάλωνες.
Εκεί πάνω στην κουρελού θυμήθηκες πολλές λεπτομέρεις. Δεν σε δικαιώνανε, μα σου έδειχναν. Σου δείξανε αμέσως την πικρή σου συνήθεια ,  να προσαρμόζεσαι. Την μεγάλη σου φυλακή, που εκεί μέσα κλείδωνες τον εαυτό σου, όταν ήθελες να κρύψεις την εξυπνάδα  σου.Εκεί μπορούσες να προσποιείσαι και τελικά να μην διαφοροποιείσαι , κάτι που θα σου έδινε δύναμη και αξία. Γιατί αυτά και τα δύο τα απέφευγες.
Τυλίχτηκες πιο σφιχτά στην κουρελού. Το πρωί θα τα έφερνες μέσα το αποφάσισες. Ό,τι ήταν να γίνει , ας γινόταν. Κάποτε θα έπρεπε να αρχίσεις να μην προδίδεις. Δεν θα αφήσεις , τώρα που αρχίζεις να καταλαβαίνεις, την ιερή εικόνα που ποθείς να γλυστρίσει μέσα από τα χέρια σου. Δεν θέλεις πια να ζεις μια ζωή συγκεχυμένη και ακαθόριστη που ορίζεται από άλλους  με όρους και διλλήματα.
Θα την ξανασυναντήσεις το ξέρεις. Μα αυτή την φορά χωρίς την υπόμνηση της διαδοχής των ημερών . Σε έναν άλλο βυθό.  Όταν πια δεν θα φέρνει βαρέως την εποχή που δεν έκανες την αλλαγή. Γιατί θα ξέρει τότε πια δεν μπορεί , πως μονάχα έτσι μπορούσες να κλείσεις τους λογαριασμούς με το παρελθόν και να κάνεις το ενδιάμεσο συναρπαστικό. Και το ενδιάμεσο είναι η ζωή.
Σφίχτηκες πάνω στην κουρελού και αποκοιμήθηκες.


Φωτογραφία από την ταινία Χιόνια στο Κιλιμάντζαρο
http://entertainment.in.gr/html/ent/256/ent.105256.asp?mod=cinema_sel_title&id=105256