Βολτίτσες

Ξέρω σε μια γειτονιά δυο ανθρώπους ξεχωριστούς.
Ζούν ολομόναχοι και έξω από την κοινωνία. Δεν κάνουν κάτι ιδιαίτερο , κανείς δεν τους υπολήπτεται και όμως λάμπουν.
Ο ένας είναι πολύ ουσιαστικός για να τον καταλάβουν. Πολύ γκρεμισμένος για να τον κάνουν παρέα. Κάποτε ήταν ωραίος τυπάκος και ήταν μέσα στην κοινωνία. Σαν όλους τους άλλους είχε φίλους, οικογένεια, σπίτι, κοστούμι καθαρό και λεφτά. Ζούσε ανάμεσα σε όλους και όλοι τον θέλανε. Μα δεν έλαμπε. Συνεχώς κάτι νοσταλγούσε , χωρίς να ξέρει τι.Δεν έλαμπε γιατί είχε ήδη δει την εικόνα του άλλου.Ο άλλος , ο αληθινός του εαυτός ,ζούσε σαν αλήτης σε μια παράγκα και τον περίμενε.Μια μέρα λοιπόν το πήρε απόφαση. Παράτησε σπίτι και δουλειά και πήγε να γίνει ένα με την εικόνα που είχε για τον εαυτό του , και έτσι ζει από τότε.
Η αλήθεια είναι πως κανένας στην πόλη δεν τον ανέχεται για πολύ , μα αυτό δεν τον πειράζει. Έχει βρει τον δικό του τρόπο . Βγαίνει βολτίτσες, κάνει αυτό που αγαπά και λάμπει.
Ο άλλος που γνωρίζω , ένα ήταν με την εικόνα του εαυτού του, πάντα. Αυτός δεν χρειάστηκε να βγει από την κοινωνία , γιατί από παιδί έξω ήταν . Σε μια παράγκα ζούσε ολομόναχος και πάντα λυπημένος χωρίς να ξέρει το γιατί. Κάτι νοσταλγούσε χωρίς να ξέρει τι. Είχε και ένα παλιό ποδήλατο, σαραβαλάκι μα έκανε την δουλειά του . Όποτε δεν άντεχε το καβαλούσε και έφευγε. Πίσω του πάντα πήγαινε και ένα σκυλί. Χρόνια το γνώριζε. Εκείνο το σκυλί μια μέρα τον πήρε από πίσω και από τότε δεν τον ξανά άφησε ποτέ.
Μια μέρα μπήκε στην ζωή του η Αφροδίτη. Μια πολύ όμορφη και γλυκιά Αφροδίτη. Το ευτύχημα με την συγκεκριμένη Αφροδίτη ήταν πως ήξερε και γνώριζε την μόνη κοινή πατρίδα των ανθρώπων που άλλη δεν είναι από τις αναμνήσεις. Γι' αυτό μιλούσε και σκεφτόταν ελεύθερα και έτσι ήξερε να υπολήπτεται την αυθεντικότητα .   Από την μέρα εκείνη άλλαξε με μιας. Μεγάλωσε την παράγκα του για να χωρούν και οι δύο. Έφτιαξε και μια άλλη για τον σκύλο πίσω από την δική τους.Κάθε μέρα ανεβαίνουν στο ποδήλατο και κόβουν βολτίτσες και διαδρομές.  Κάνουν ό,τι αγαπούν και λάμπουν. Δεν ξέρουν ακριβώς πόσο αυτό θα κρατήσει και αν είναι για πάντα, μα τους αρκεί που έπαψαν να νοσταλγούν.
Δεν ξέρω τελικά ποιός είναι η εικόνα του αλλουνού . Τους βλέπω και του τρεις πάντα μαζί. Τον Κωνσταντή,  την Αφροδίτη και το σκυλί τους. Ούτε και εγώ ξέρω τι ζητάω ακριβώς όταν γράφω για αυτούς. Μπορεί να είναι αυτοί, οι δύο άνθρωποι που ξέρω. Ζουν πάντα στην παράγκα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Με θυμούνται πάντα και περιμένουν.Περνώ και τους βλέπω τακτικά. Τους κτυπώ την πόρτα , μου ανοίγουν καθόμαστε και τα λέμε. Λάμπουν εκεί μπροστά μου. Που και που πάω και εγώ μαζί τους καμιά βολτίτσα.. Και περιμένω.

Στην φωτογραφία ο Bill Murray και η Scarlett Johansson στην ταινία Lost in translation της Sophia Coppola