Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Βολτίτσες



Ξέρω σε μια γειτονιά δυο ανθρώπους ξεχωριστούς.
Ζούν ολομόναχοι και έξω από την κοινωνία. Δεν κάνουν κάτι ιδιαίτερο , κανείς δεν τους υπολήπτεται και όμως λάμπουν.
Ο ένας είναι πολύ ουσιαστικός για να τον καταλάβουν. Πολύ γκρεμισμένος για να τον κάνουν παρέα. Κάποτε ήταν ωραίος τυπάκος και ήταν μέσα στην κοινωνία. Σαν όλους τους άλλους είχε φίλους, οικογένεια, σπίτι, κοστούμι καθαρό και λεφτά. Ζούσε ανάμεσα σε όλους και όλοι τον θέλανε. Μα δεν έλαμπε. Συνεχώς κάτι νοσταλγούσε , χωρίς να ξέρει τι.Δεν έλαμπε γιατί είχε ήδη δει την εικόνα του άλλου.Ο άλλος , ο αληθινός του εαυτός ,ζούσε σαν αλήτης σε μια παράγκα και τον περίμενε.Μια μέρα λοιπόν το πήρε απόφαση. Παράτησε σπίτι και δουλειά και πήγε να γίνει ένα με την εικόνα που είχε για τον εαυτό του , και έτσι ζει από τότε.
Η αλήθεια είναι πως κανένας στην πόλη δεν τον ανέχεται για πολύ , μα αυτό δεν τον πειράζει. Έχει βρει τον δικό του τρόπο . Βγαίνει βολτίτσες, κάνει αυτό που αγαπά και λάμπει.
Ο άλλος που γνωρίζω , ένα ήταν με την εικόνα του εαυτού του, πάντα. Αυτός δεν χρειάστηκε να βγει από την κοινωνία , γιατί από παιδί έξω ήταν . Σε μια παράγκα ζούσε ολομόναχος και πάντα λυπημένος χωρίς να ξέρει το γιατί. Κάτι νοσταλγούσε χωρίς να ξέρει τι. Είχε και ένα παλιό ποδήλατο, σαραβαλάκι μα έκανε την δουλειά του . Όποτε δεν άντεχε το καβαλούσε και έφευγε. Πίσω του πάντα πήγαινε και ένα σκυλί. Χρόνια το γνώριζε. Εκείνο το σκυλί μια μέρα τον πήρε από πίσω και από τότε δεν τον ξανά άφησε ποτέ.
Μια μέρα μπήκε στην ζωή του η Αφροδίτη. Μια πολύ όμορφη και γλυκιά Αφροδίτη. Το ευτύχημα με την συγκεκριμένη Αφροδίτη ήταν πως ήξερε και γνώριζε την μόνη κοινή πατρίδα των ανθρώπων που άλλη δεν είναι από τις αναμνήσεις. Γι' αυτό μιλούσε και σκεφτόταν ελεύθερα και έτσι ήξερε να υπολήπτεται την αυθεντικότητα .   Από την μέρα εκείνη άλλαξε με μιας. Μεγάλωσε την παράγκα του για να χωρούν και οι δύο. Έφτιαξε και μια άλλη για τον σκύλο πίσω από την δική τους.Κάθε μέρα ανεβαίνουν στο ποδήλατο και κόβουν βολτίτσες και διαδρομές.  Κάνουν ό,τι αγαπούν και λάμπουν. Δεν ξέρουν ακριβώς πόσο αυτό θα κρατήσει και αν είναι για πάντα, μα τους αρκεί που έπαψαν να νοσταλγούν.
Δεν ξέρω τελικά ποιός είναι η εικόνα του αλλουνού . Τους βλέπω και του τρεις πάντα μαζί. Τον Κωνσταντή,  την Αφροδίτη και το σκυλί τους. Ούτε και εγώ ξέρω τι ζητάω ακριβώς όταν γράφω για αυτούς. Μπορεί να είναι αυτοί, οι δύο άνθρωποι που ξέρω. Ζουν πάντα στην παράγκα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Με θυμούνται πάντα και περιμένουν.Περνώ και τους βλέπω τακτικά. Τους κτυπώ την πόρτα , μου ανοίγουν καθόμαστε και τα λέμε. Λάμπουν εκεί μπροστά μου. Που και που πάω και εγώ μαζί τους καμιά βολτίτσα.. Και περιμένω.

Στην φωτογραφία ο Bill Murray και η Scarlett Johansson στην ταινία Lost in translation της Sophia Coppola

8 σχόλια:

  1. Τόσο όμορφο , τόσο αληθινό, τόσο κρυμμένο στα βαθύτερα φιλοκάρδια μας. Η μόνη κοινή πατρίδα οι αναμνησεις.Με τόσο τρυφερό τρόπο να μας φέρνεις ξανά μπροστά και να μας θυμίζεις ποιοί είμαστε και που θέλουμε να πάμε. Γιατί εκεί σίγουρα δεν είμαστε και ζήτημα είναι αμφίβολο αν θα φτάσουμε. Θαυμάζω αυτή την αξιοσύνη σου, θαυμάζω αυτή την λεπτότητα της γραφής, αυτό το αερικό στη σκέψη. Όπως σου αρέσει να λες, να σκεφτόμαστε αλλά με αεράκι να ΄΄ερχονται οι σκέψεις. Έτσι έρχονται Αννίτα μου και η σκέψεις και οι λέξεις σου και αυτά που ξυπνούν.
    Αντώνης Δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Την δροσιά του να έχεις πάντα....
    Φτου ξελεφτερία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γράφεις και κάθε φορά είναι και κάτι άλλο, μια άλλη αύρα, μια άλλη ατμόσφαιρα, μια άλλη αλήθεια, μια άλλη γεύση, μια άλλη αίσθηση , μια άλλη ζωή. Μα το ίδο δόσιμο, το ίδιο μεράκι, η ίδια καλπάζουσα ποιότητα, ο ίδιος ρομαντισμός, η ίδια πηγή. Περνάμε να ξαποστάσουμε, μας κερνάς και συνεχίζουμε ποτέ οι ίδιοι, λίγο ή περισσότερο διαφορετικοί. Και επειδή σου το λένε πολλοί και συχνά , είναι αλήθεια και θα στο πω και εγώ ξανά. Ποτέ δεν τελειώνουμε με τα γραπτά σου σε μια στιγμή. όπως δεν τελειώνουμε με τις γοητείες τις ζωής σε μια στιγμή. Ξανά και ξανά γυρνάμε για να ξανα ζήσουμε εκείνη την εμπειρία της στιγμής που πρωτονιώσαμε. την ανάμνηση όπως σήμερα μας φέρνεις. Μονάχα που εσύ μας την φέρνεις συνεχώς, κοντά μας και όλο και πιο κοντά μας μέσα μας. Και για αυτό και μόνο φέρνεις δροσιά και αγάπη και μόνο με το κοίταγμα σου. Πολύ σπουδαίο , πολύ αυθεντικό το σημερινό σου κείμενο .
    Δημήτρης Ξ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν γίνεται να μην υπάρχει πόρτα , ακόμα και αν αυτή λέγεται έξοδος κινδύνου. Αννίτα μου παρηγορήτρια μου να είσαι καλά για πάντα!
    Σταύρος Θ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κάνεις την σύντομη περιπέτεια της ζωής μου πάνω σε τούτη την γη πιο ενδιαφέρουσα, πιο ευχάριστη, πιο ταραγμένα νοσταλγική . Ένα από αυτά που γράφεις να έγραφα , θα ήμουν ικανοποιημένος και θα μου αρκούσε. Δεν ξέρω από τι κατοικήσε, μα είσαι μαγική. Και υστερόβουλα σκέφτομαι , αν κάποιος διαβάζει αυτές τις γραμμούλες να παρασυρθεί σε ένα ταξίδι επικοινωνίας με τα γραπτά σου , τον κόσμο των ιδεών σου και το παράδειγμα της ζωής σου, γιατί έχουμε από σένα Άννα μου να πάρουμε πάρα πολλά και σπάνια. Αυτά σκέφτομαι και αυτά γράφω ,άλλο ένα απόγευμα που γεμίζεις το γραφείο μου.
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωη μου , αν δεν είχα παντρευτεί πριν την ώρα μου. Δίνεις ελπίδα.σε θαυμάζω.
    Αθηνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. σε άκουγα να λες δεν έτυχε τα χρόνια αυτα τίποτα να πετύχω και δεν πίστευα στα αυτιά μου....για δες εδω τι έφτιαξε.. Με αξιοσυνη, με δουλειά , με τις δυνάμεις σου...εμείς μπορει, εσυ Αννίτα μου όχι. Καλη δύναμη, καλη συνέχεια.Τιποτα δεν είναι τυχαίο , τίποτα και κανείς δεν σου χωρίζεται...

    Μιχαλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολλάτα τα παράθυρα που ανοίγεις για να μπει μέσα φως , δροσιά του Μάη...
    Αλέξης

    ΑπάντησηΔιαγραφή