Καπνός

     Σούρουπο ήταν όταν ξέφυγε.

Δεν είχε βάρος και πετούσε. Μέρες ταξίδευε και περνούσε πάνω από τις φτωχογειτονιές και τα νεκροταφεία. Όταν κουραζόταν , έκοβε. Κρατιόταν τότε από τις γωνιές και ρουφούσε λίγο αέρα. Μπροστά και πίσω του τα κουτιά , με τις τραβηγμένες κουρτίνες και τις αναμμένες λάμπες. Τρύπωνε το βλέμμα του , μέσα από τα παράθυρα και έβλεπε.

     Μια σούπα που έβραζε στην κατσαρόλα, δυό παιδιά που διαβάζανε και άλλα κολλημένα στα πληκτρολόγια. Ένα ζευγάρι που χώριζε , την Κα Βούλα με την άνια της  ξεπλωμένη , ένα κοριτσάκι να παίζει πιάνο και άλλους πολλούς σκυφτούς να περπατούν , γυρίζοντας.          

     Θυμότανε τότε εκείνο το καθημερινό λαχάνιασμα που τον κρατούσε στην παλιά  ζωή ,   έπαιρνε κουράγιο και έφευγε ξανά , να συνεχίσει . Προορισμός του η μια και μοναδική κοινή πατρίδα. Δεν ήξερε που ακριβώς θα την βρει. Τραβούσε όμως, όσο περισσότερο μπορούσε μακριά απο κει που συμπτωματικά σχεδόν ,γλύτωσε. Τελικά το μόνο που τον βοήθησε ήταν το μικρό του σχήμα. Αυτό που έκανε τους άλλους να μην του πολυδίνουν σημασία και έτσι να σωθεί την μέρα που σηκώθηκε ο καπνός. Ένας καπνός χωρίς φωτιά. Μέσα σε λίγες στιγμές ξανεμίστηκαν όσα είχαν οι γείτονες , όσα έπιαναν , όσα μέσα στην παλάμη τους   με  ματαιοδοξία καρτούσαν. Όλα αυτά διαλυόντουσαν στον αέρα , σαν μαύρος καπνός . Επιδιώξεις, χρήματα, θέσεις, πόστα, επισφάλειες, όλα τά άμεσα, τα παθητικά  τα άπειρα μικρά κομματάκια των κατακερματισμένων γεγονότων, που κατά καιρούς είχαν προσπαθήσει να χορτάσουν την πείνα πολλών κατοίκων αυτής της γειτονιάς. Τώρα όλα αυτά έγιναν καπνός και τύφλωσαν τα μάτια. Φοβήθηκαν και τα χέρια και ούτε ένα γιατί δεν θυμήθηκαν να γράψουν. Ούτε αυτός ο εύστροφος ανθρωπάκος δεν γλύτωσε από τον καπνό. Άδειασε και μουτζουρώθηκε και αυτός.

     Λες και τ΄ αποφάσισε το πλυσταριό της Ιστορίας , να ξεπλύνει αυτή την ντροπή και να αφήσει τον καπνό να βγει να τα σκεπάσει  όλα. Και από την μια τα χόρτα της παιδικής τους αλάνας που ανέβαιναν από τα βάθη του μυαλού και κρύβανε την θέα και από την άλλη ο καπνός, χαθήκανε πολλοί γειτόνοι.

    Γλύτωσε τούτο δω. Το μικρό απόσπασμα, των εντόσθιων κινήτρων. Ακριβώς την τελευταία στιγμή γλύστρισε από το καπάκι του μυαλού , την ώρα που οι σκέψεις σαν έντομα αλλάζαν τις θέσεις των εναλλακτικών λύσεων και δραπέτευσε από την κλίμακα του σκοταδιού.

    Ταξίδεψε στην απλωσιά του χρόνου. Κρατούσε γερά στην μικροσκοπική παλάμη του τον μοναδικό εκείνο συνδιασμό για να μονιάσει ο λόγος και το συναίσθημα.

Ταξίδευε να βρει τις αναμνήσεις. Εκεί ήθελε να ριζώσει. Και αφού τις αγκαλιάσει και τις τακτοποίησει να ανοίξει νέο δρόμο γράφοντας με τα χέρια του το εδάφιο , στο οποίο ανήκει ως αναντικατάστατο απόσπασμα.

     Συνέχισε το ταξίδι του . Και συνεχίζει ακόμα. Φοράει ανυπόφορα ρούχα, έχει υποστεί λεηλασίες από τις επελάσεις των ηθοποιών , έχει γεμίσει και λίγα σπυριά , αλλά συνεχίζει. Και αν το δείτε, μιλήστε του .Έχει πολλά να πει και για την πτώση και για τον καπνό. 

O Harvey Keitel στην ταινιά smoke
http://en.wikipedia.org/wiki/Smoke_(film)