Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Γεωγραφία μιας μέρας



Πρωί.
     Την ίδια πάντα ώρα. Η καινούργια μέρα μοιάζει με φωτογραφικό χαρτί στο υγρό της εμφάνισης. Τα σχήματα της μαύρα και ανεξιχνίαστα, σε περιέχουν και τα περιέχεις και εσύ. Οι ίδιες πάνω κάτω κινήσεις. Και το κορμί κυπαρισσάκι σωστό. Η γνώριμη γεύση του καφέ. Το τραπέζι, τα πρωινά ψίχουλα , η καρέκλα με το ολόιδιο βάρος.Η μυρωδιά του σαπουνιού στα χέρια και στα μάγουλα. Σου αρέσει πάντα να έχεις δυό λουλουδάκια , στο μικρό, μπλέ βαζάκι της κουζίνας. Ένα βιαστικό φιλί και τα ίδια πέντε σκαλοπάτια, ένα κεφαλόσκαλο και άλλα δύο μετά. Έφυγες. Στις οδικές αρτηρίες τα μέταλλα λάμπουν θριαμβεύοντας.Ακίνητη η επιφάνεια των υδάτων που σε περιβάλλει, αντανακλά μεγάλα κίτρινα τραύματα από θυμάρι και θειάφι. Ακόμα δεν τα έχεις συνταιριάξει.
Μεσημέρι.
     Ανελέητο φως και σκιές. Έχουν ήδη περάσει από μπροστά σου πολλά παραμικρά και ανεκδιήγητα , απ' αυτά που μεγαλώνουν μέσα στην απερίγραπτη σιωπή. Μιλάς, πίνεις καφέ , τραβάς γραμμές , κόβεις χαρτόνια. Τα μικρά σου αντικείμενα. Βιβλία και χαρτιά σωρό. Στα δεξιά σου το μικρό στρογγυλό ρολόι. Σκύβεις και προσπαθείς. Αυτό το έμαθες από μικρό παιδί. Αγωνίζεσαι. Να συνταιριάξεις θέλεις το  συναίσθημα και τη πραγματικότητα. Να μην χάσκουν έτσι έρημα. Αυτό ποτέ δεν το έκανες. Ούτε να ζητήσεις ήξερες. Τόσα σου δίνω. Μα δώσε μου και εσύ. Άγνωστα για σένα όλα αυτά. Με αδιόρατες σκιές γλυστράς πάνω σε υγρά και στερεά που σε τραβούν μακριά από γραφεία , εφημερίδες και εργοστάσια. Εσύ  μόνος επιβάτης καραβιού, ταξιδεύεις και οι ράχες των νησιών απομακρύνονται τρίζοντας. Σε συνεφέρνει η Πέννυ από το διπλανό γραφείο. Ήρθε το δικόγραφο. Μιλάς στο τηλέφωνο. Στα ράφια έπιασε σκόνη. Στο μικρό  κουζινάκι , έχεις κουλούρια από τον καλό φούρνο. Λίγη δουλειά , να βγάλεις ακόμα και θα φύγεις.Σε πήρε και ο Κώστας , αν είχες χρόνο να πάτε σε εκείνη την ταινία , θα την έχουν μέχρι την Πέμπτη. Λίγο ακόμα θέλεις. Δεν τα έχεις ταιριάξει και έμεινε ξεσκούφωτο το μέσα σου . Φεύγεις. Οι ίδιες κινήσεις πάλυ. Εσύ ο τελευταίος της Ευρώπης. Φεύγοντας πετάς και τα σκουπίδια. Νιώθεις σαν αρχαίος γεωγράφος που ταξιδεύεις ιδίοις εξόδοις στους σκοτεινούς ποταμούς του καιρού.
Βράδυ.
     Τα γεγονότα της μέρας, ήχος θαμπός από γυαλιά που σπάζουνε, μακριά σ΄'ενα πηγάδι με μπαμπάκι. Το κορμί λυγάει. Διαβάζεις, γράφεις, μιλάς στα παιδιά. Ακούς την ερημιά του κόσμου. Και εκεί ακριβώς βλέπεις αναπάντεχο φως. Στο δικό σου το βήμα. Στη πρόταση που σκέφθηκες να προτείνεις στους πελάτες, στον ελιγμό, στην λέξη, στο μάθημα που ονειρεύτηκες να παραδώσεις, στο τραγούδι που θα βάλεις στην εκπομπή, στην πινελιά, στην επαφή, στο κείμενο που θα παραδώσεις στην εφημερίδα, στο χαμόγελο που επιτέλους θα χαρίσεις του κυρ Μανώλη του θυρωρού, που το έχει τόση ανάγκη και το ξέρεις και στο καινούργιο εταζεράκι που θα βάλεις στο λουτρό. Σε όλα αυτά , τα μικρά, τα λίγα, τα καθημερινά , σε όλα αυτά τα κοινά πράγματα. Στον κανονικό ρυθμό , μετά από μια μεγάλη δοκιμασία.  Εκεί υπάρχει αυτή. Κάθεται αμίλητη, φορώντας ρούχα απλά , ταπεινά με λίγα χρώματα και περιμένει να την πιστέψεις. Η στιγμή που την βλέπεις  να σε κοιτάζει κατάματα με τα μενεξελιά της μάτια, είναι η στιγμή που τα συνταιριάζεις όλα. Είναι κάτι που σχεδόν σου  διαφεύγει , γιατί έμαθες την ευτυχία να την ψάχνεις μακριά , στα μεγάλα ύψη και ψάχνοντας την ν' αλλάζουν όλα εντός σου  και να μένεις ξεσκούφωτος. Ένας αρχαίος χαρτογράφος που ταξιδεύει ιδίοις εξόδοις ως την τελική του έξοδο. Λες και για κάποιον άλλο προορίζεσαι.
     Από την άλλη σκέφτομαι για να υπάρχει τόση ταραχή, δεν μπορεί το ταξίδι συνεχίζεται.


Φωτογραφία από την παράσταση της ομάδας σύγχρονου χωρού medDeT
http://camerastyloonline.wordpress.com/2012/03/01/meddet-ki-omos-kineitai-apo-1-3-2012-sto-kakogiannis/

15 σχόλια:

  1. Έρχεσαι κοντά , πλησιάζεις αθόρυβα και γλυστράς ξανά και ξανά , ξέρεις που πας, σε μια ολόδικη σου θέσα, μέσα βαθειά , εκεί που θέλεις να κατοικείς.Εκεί σε συναντώ , εκεί σου μιλώ, αλλού είναι αστείο ,χαζό , δεν πιάνει. Όπως δεν πιάνει και το τιμόνι μας πάντα νερό, έτσι μου ΄λεγε ένα φίλος παιδικός στην Θεσσαλονίκη. Σε θαυμάζω γιατί μονάχα στα βάθη κατοικείς. Το απόγευμα στο γραφείο πια , θα σε ξαναδιαβάσω και θα ακούσω ξανά την μουσική. Καλή σου μέρα πριγκίπισσα.
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πέρα από όλα τα άλλα , τι όμορφο να μας δίνεις σύνδεσμό και με τις άλλες μορφές τέχνης. Ζωγραφική, φωτογραφία, κινηματογράφο, σήμερα ακόμα και χορό. Ιδέα δεν είχα για αυτούς και τι κρίμα που τους έχασα...Την μουσική την βάζεις εσύ!
    Βάλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ''Το αναπάντεχο φώς...να περάσεις απέναντι.. στο μεγάλο σπίτι που γιορτάζουν ,...''σύντομες αλλα δυνατές διαδρομές ελπίδας για τους τυχερους που διαβάζουν τις λέξεις και υποδύονται το κεντρικο πρωταγωνιστή της ιδέα σας....
    Σπύρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με διακατέχει ακόμα η ανατριχίλα απο την ανάγνωση , να είμαι η τυχερή που λέει ο άγνωστος φίλος Σπύρος ? Τόσο τυχερή, γίνεται?
    Στέλλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το να δώσεις σημασία στην καθημερινότητα και από αυτή να αγευτείς, είναι πράξη υπέροχη και μοναδική. Μα πως να δεις το αναπάντεχο φως, μπορεί και να μην εισαι φτιαγμένος για τέτοια φώτα και μονάχος σου, στα σκοτάδια σου να συνεχίζεις. Μιλάς για την συμφιλίωση. ποιός την αντέχει Αννίτα μου και σίγουρα την θέλουμε? εγώ λιγάκι τριγύρω μου που κοιτώ βλέπω ανθρώπους που σκοτώνουν και πνίγουν την καθημερινότητα με τα χέρια τους. Πρέπει να είσαι έτσι φτιαγμένος...να μαγεύεις και να μαγεύεσαι. Ελάχιστους γνωρίζω ...Ίσως μονάχα μια. Τελικά και πέρα από όλα αυτά, φοβάμαι την δύση που θα με βρει στην καθημερινότητα να πλέω, γιατί ακόμα δεν κατάφερα να καταλάβω γιατί αυτή η καθημερινότητα έπαψε όνειρο να θυμίζει...και φοβάμαι...φοοβάμαι...φοβάμαι.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είναι άλλο ένα εξαιρετικό σου κείμενο που με θαμπώνει και με ταξιδεύει . Εξαιρετικό !
    Μακάρι να τα συνταιριαζαμε , μακάρι, Μα ακόμα δεν το μπορούμε...
    Αντώνης Α

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μία ακόμη τεράστια αλήθεια, φωτισμένη μέσα από ένα καταπληκτικό κείμενο σου. Η καθημερινότητά μας, που μας αγκαλιάζει, απαλά και άγαρμπα, μαζί. Πάντα όμως και απαλά και άγαρμπα, μαζί. Ποιο άγγιγμά της θα αφεθούμε να νιώσουμε είναι θέμα αυστηρώς προσωπικό, είναι στάση ζωής.
    Γιούλη

    Απαραίτητο Υ.Γ. Ζω καθημερινά την ευτυχία να διαβάζω τα κείμενά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θα συμφωνήσω με την Γιούλη. Και θα προσθέσω, την χαρά που αφήνει στην βαριά μας καρδιά η αύρα σου. Καμιά φορά είναι σαν να μπαίνει αεράκι από τις λέξεις σου. Μικρές δυνατές πινελιές ελπίδας . Θέλω να σου ευχηθώ όπως ο λόγος σου μεστός γεμίζει τις ψυχές μας, έτσι και η ζωή να σε γεμίζει. Για να συνεχίζεις.
    Με όλη την εκτίμηση μου
    Πέτρος Κυριακίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν χωράς πουθενά...
    Τζένη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. «Κάποιες μέρες κυλάνε,
    κάποιες γυρνάνε ξανά και ξανά,
    κάποιες φεύγουν και πάνε
    και γι’ αυτές δεν θυμάσαι τίποτα πια.

    Κάποιες λες τα 'χω χάσει
    κι άλλες λες πως μιαν άκρη θα βρουν
    μα όταν πια έχουν περάσει
    μια αράχνη τις γνέφει μαζί στον ιστό.

    Κάποιες μέρες τυχαίνουν που όλοι σωπαίνουν
    και δεν σου εξηγούν.
    Κάποιες όλο πλησιάζουν μα σχέδια αλλάζουν
    και δεν λένε να 'ρθουν .

    Κι άλλες στέλνουν σημάδια
    για να βγεις σ' ένα δρόμο ανοιχτό
    που μέσα από τα σκοτάδια
    οδηγεί σε κάποιον χαμένο παράδεισο.

    Κάποιες μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
    και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση,
    πάλι έξω θα τρέξω, θα λυγίσω, θα αντέξω
    μια λάμψη θα μ' οδηγεί».

    Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το κείμενο σου. Πόσο μα πόσο εύστοχη αποτύπωση της καθημερινότητας: γλυκιά και πικρή συνάμα. «Μια λάμψη θα μ’ οδηγεί», λέει ο Μ. Φάμελλος στο παραπάνω τραγούδι και έχει δίκιο: το μυστικό βρίσκεται κάπου εκεί, στη λάμψη της καθημερινότητας∙ αρκεί να τη δεις.
    Πένυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ξεκινώντας από την Πένυ, σας αγκαλιάζω όλους και σας ευχαριστώ και μόνο που υπάρχετε, Όλα είναι δρόμος, όλα είναι ταξίδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Στην λεβεντιά σου, στο κουράγιο σου, στην φλογερή ματιά σου..
    Στέλιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Είναι πολύ ωραίο αυτό το κείμενο, για όσους μπορούν να ελπίζουν ότι έχουν την δυνατότητα και την προοπτική να συνταιριάξουν τα έως τώρα ασυμβίβαστα. Αυτά είναι που μας βασανίζουν τα τελευταία πενήντα και βάλε χρόνια. 'Οπως πολύ ωραίο είναι και το σημερινό σου κείμενο στην αιχμή, με το κοφτερό λυρισμό καια την συναισθηματικά βελούδινη αφήγηση. Λατρεύω τα αφηγηματικά σου κείμενα.
    Στέλιος Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πόσο διαφέρουμε και πόσο ίδιοι είμαστε όλοι ίδιοι. Πόσο τελικά ταιριάζουμε και ας είμαστε διαφορετικοί. Πόσο τα ίδια πράγματα μας βασανίζουν και οι ίδιοι πόνοι μας μας διακατέχουν. Πόσο αδέρφια είμαστε αλλά και πόσα μας χωρίζουν. Συνήθως οι νοτροπίες. Στις μέρες που ζούμε το να εμπνέουμε ο ένας τον άλλο , είναι πολύ σημαντικό και ιδιαίτερο. Διακρίνω αυτή την έμπνευση στα κείμενα σου , που μιλούν με τα βαθύτερα μας. Θανάση Βαλτινό μου θυμίζεις σε πολλά κείμενα. Κοφτός λόγος , τηλεγραφικός σε σημεία, με πολλές συναισθηματικές εικόνες φτιαγμένες και με δυό λέξεις πολλές φορές. Πολύ γοητευτική γραφή.
    Βαγγέλης Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τι ανθρώπινο κείμενο.
    Ο

    ΑπάντησηΔιαγραφή