Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Η νύχτα είναι δύο



Η νύχτα που γνωρίζω είναι δύο.
Η μία είναι του σπιτιού, κρατά τα προσχήματα και έχει καλούς τρόπους. Η δεύτερη δεν είναι του σπιτιού, ζει όμως μόνιμα μέσα στην άλλη και αυτός είναι ο βασικός λόγος που η πρώτη αρρωσταίνει , ξεχνά την ηρεμία της και μιλά με τις νευρώσεις της.
Η νύχτα η πρώτη , η κατοικίδια δεν είναι ποτέ αυτό που θα ήθελε να είναι. Είναι αγχώδης, απαιτητική, κάνει συνεχώς τηλεφωνήματα και ζει στην απομόνωση. Υποδείεται ρόλους, είναι γεμάτη φόβους και λέει ψέματα κυρίως στον εαυτό της. Ανοίγει και ρουφάει το γαλάζιο φως, γιατί δεν είναι αυτόφωτη. Χρησιμοποιεί ρηχούς συμβολισμούς και τελειώνει τις φράσεις της με αποσιωπητικά . Είναι καθωσπρέπει.  Μπάζει στο σπίτι την δυστυχία όλου του κόσμου, συρράξεις, τροχαία, ανθρώπους που εργάζονται για το κακό, πόλεις νεκρές, αίμα, σκηνικά φανταχτερά. Όταν βαρεθεί πατάει το κουμπί και κάνει ησυχία, έτσι ώστε να ακούει πιο καθαρά το ξετύλιγμα των  άχρηστων  υπερβολικών περιτυλιγμάτων και τον θόρυβο των φτωχών υπάρξεων που τσακίζονται. Της αρέσει να κοιτά στα παράθυρα της απέναντι πολυκατοικίας, κορμιά που δοκιμάζονται πέφτοντας το ένα πάνω στο άλλο, χωρίς να βρουν ποτέ  επαλήθευση. Όταν και αυτό το βαρεθεί , κοιτάει την διπλανή κλινική , να δει εκείνους που την βλέπουν.
Κάνει κάτι ακόμα πιο αντιπαθητικό. Πάει και κλειδώνει δυό φορές την κλειδαριά , πράγμα τελείως υποκριτικό, αφού πολύ καλά γνωρίζει πως ο φόβος είναι ήδη μέσα. Κοιμάται σχεδόν πάντα αφού κάνει μια μεγάλη κρίση υστερίας . Καμιά φορά παίρνει και το χάπι της  λίγο πριν. Φεύγοντας δίνει  χώρο στην άλλη.
Αυτή δεν έχει λεπτότητες . Έχει δάση, αγρίμια και σπηλιές . Αυτή ακροπατώντας σε κατοικεί ολόκληρο . Είναι πρωτόγονη και κρεμάει δεξιά και αριστερά τα σφαχτά της μαζί  με τις μαγείες και τα παραμύθια της. Έρχεται με τα σκοτεινά της πλάσματα και τον ερωτισμό των πλυσταριών της. Καμιά φορά είναι απελπισμένη γιατί ενώ γνωρίζει το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλει να την ζήσει. Αυτή που με δύο λέξεις και δυό αναπνοές μπορεί να σου κολλήσει την ψυχή στο τοίχο.
Μαζί μ' αυτή την νύχτα μπορεί να βρεις τρόπο να περάσεις απέναντι. Να βρεθείς εκεί στα φώτα, στο μεγάλο σπίτι  που γιορτάζουν , εκείνες οι σκιές που μοιάζουν με ανθρώπους παλιούς , φιγούρες μιας άλλης εποχής,  που χαίρονται την πιο βαθειά ζωή , τσουγκρίζοντας τα ποτηράκια τους με τα ζεστά ποτά του πιο λυπητερού χειμώνα.
Μ' αυτή την αληθινή νύχτα , ίσως μπορέσεις να περάσεις απέναντι . Εκεί που θα συναντήσεις τις διαδρομές που ο καθένας μας κάνει ψάχνοντας τις εξοχές του νού του. Αυτές που μας οδηγούν όλο και πιο κοντά στον αληθινό μας εαυτό . Φθάνοντας πολύ συχνά μέχρι την άκρη του γκρεμού του. Αυτές οι διαδρομές θα πρέπει να είναι , καθώς φαίνεται το μόνο αληθινό μας σπίτι.


Ζωγραφική Θεόφιλος Κατσιπάνοςhttp://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:cNkXZ4axN1YJ:www.katsipanos.gr/+κατσιπάνος&cd=1&hl=el&ct=clnk&client=safari



16 σχόλια:

  1. Δεν ξέρω τελικά ποιά είναι η μια και ποιά η άλλη . Τις βλέπω πάντα μαζί. Η γεροντοκόρη και η άλλη πάνε βόλτες μαζί και ζουν στις άδειες κάμαρες του μυαλού μου. Με εκκλιπαρούν που και που να πάω μαζί τους. Πηγαίνω και τότε μου κλείνουν το μάτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απο τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει ποτε. Μας κλείνει το μάτι και μας κολλά στον τοίχο.ειναι ποίηση.
    Ξενια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είσαι αύρα εσπερινή, πνοή καθάρια, ζωντανή και κάνεις τα γερμένα φύλλα να θροϊζουν. Κάνεις και την ψυχή μας να φτερουγίζει, και το "είναι" μας να αναπηδά. "Η νύχτα είναι δύο", αλλά και τι δεν είναι; Πότε το "μοναδικό" κατάφερε να φωτίσει την αλήθεια μας;
    Εξαιρετικό!!
    Γιούλη

    ΥΓ: Τρελαίνομαι για τις νύχτες, που με φέρνουν στην άκρη του γκρεμού μου, αλλά πάντα νόμιζα ότι αντιδρώ στα comme il faut της μαμάς μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. για την ωρα, ειναι η πιο μεγαλη αληθεια!

    τα υπολοιπα σε λιγο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σκέψου να νιώθεις διαβάζοντας πως σε τράβηξε κάποιος μια φωτογραφία κάποια στιγμή που δεν έβλεπες. Και ούτε που ήξερες πως τα μαύρα σου πήγαιναν τόσο γάντι. Σκέψου να θέλεις να επιστρέψει η σκέψη σου στη δουλειά και να ξεκλέβεις πέντε λεπτά ακόμα για να το ξαναδιαβάσεις και να σε ξαναβρείς , εκεί μέσα στις λέξεις , τα κόματα και τις τελείες. Αχόρταγα το δάβασα, ξανά και ξανά. Και δεν θα τελειώσω εδώ , σου το έχουν πει και άλλοι. Μεγάλη η τέχνη, η αλήθεια , το χάδι του. Θέλω να έρθω και να σε βρω, να σου σ έυχαριστώ , που μέσα από αυτά έρχεσαι εδώ και με βρίσκεις και δεν είμαι μόνος εγώ και η απορία μου, εγώ και η μοναξιά μου. Να σε ευχαριστήσω που δεν το βάζεις κάτω και μας δίνεις και μας δείχνεις.Μεγάλη η χαρά να σε διαβάζω, μεγάλη η ικανοποίηση που απλώνει μέσα μας η χάρη.
    Τάσος Π

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Προσπαθώ πολύ καιρό να σου γράψω και σταματώ. Δεν νομίζω πως υπάρχουν τα κατάλληλα λόγια γι να σου γράψω και να σου περιγράψω αυτά που νιώθω όταν σε διαβάζω. Πως τα καταφέρνεις τόσο καλά? Τι κείμενο είναι αυτό που σήμερα μας χάρισες? Τι να πω....
    Δημήτρης Ξ ( ΠΟΝΤΙΚΙ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΜΑΓΙΚΌ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ ΑΛΗΘΙΝΟ!!!
    Βάλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τις υπηρετούμε άραγε στον ίδιο πάντα τόνο και τις δυό?
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ¨Οποτε προσπάθησα να σβήσω την νύχτα μου, έμεινα ακίνητος και νικημένος . Και όσες φορές προσπάθησα να μου βγει η επαλήθευση ( τι να πω΄) ακόμα και με πείσμα εφοδιασμένος πρωτοφανέρωτο σε μένα, έχασα ξανά. Γιατί δεν είχα ούτε πίστη, ούτε θέληση , ούτε σωστή αγάπη για μένα πρώτα απ΄'ολα , μα και για τον άλλο , τον ίδιο. Και έτσι άλλη μια φορά κρατώ το κεφάλι σκυφτώ και μετρώ. Ώρες, μέρες , χρόνια που θέλει η ελπίδα για να επιστρέψει.
    Σ'ευχαριστώ
    ΣΛ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Με λόγια δεν μπορώ να σου πω τι μου έφερε το σημερινό σου ποίημα. Μονάχα ένα τεράστιο ευχαριστώ και μια ευχή να συνεχίσεις να είσαι εδώ τριγύρω μας.
    Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δεν είναι μονάχα θηλυκό η νύχτα ούτε η υστερία. Δεν μπορεί το ξέρεις. Μονάχα είναι άνθρωπος και άνδρας και γυναίκα . Μιλά και γυναικεία και ανδρικά . Τα ανδρικά τα λόγια της ανδρικής υστερίας μας έδειξαν να τα ντρεπόμαστε περισσότερο. Όχι όλοι , μα πολλοί. Ξεχωρίζουν κάποιοι περισσότερο ευαίσθητοι άνδρες, μην με παρεξηγείς δεν εννοώ με διαφορετικότητα σεξουαλική, μα της ψυχής την ευαισθησία. Και για μένα η νύχτα είναι δυο και τρελλαίνομαι γιατί μονάχα την μια θέλω , η άλλη είναι της ανάγκης. Και όμως η ζωή την ανάγκη μου φούσκωσε και αυτή με κυνηγά. Εγώ χωρίς συμβιβασμό ήθελα να προχωρώ και όμως δεν τα κατάφερα. Και κάθομαι και την κοιτώ να φεύγει και απελπίζομαι, με τον χρόνο που δεν τον νοιάζει. Κόμπος κόμπος η χαρά μου και όμως τον έγραψες!
    Ο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Και αν τα βαρεθεί και αυτά , κλέινει τα παραθυρόφυλλα , τις πόρτες και όλες τις τρύπες ακόμα και τους πόρους του δέρματος και πεθαίνει από ασφυξία.
    Αντώνης Δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Να αφήνεσαι λέω στο γιό μου με αγωνία. Να αφήνεσαι και να παραδίνεσαι, να μην κρατάς τον εαυτό σου , να ζεις τις στιγμές σου , να χαίρεσαι. Και με κοιτά ο Γιάννης , ο γιός μου και τον κοιτώ και εγώ. Με ακούει και με ακούω και εγώ. Να ζεις το κάθε λεπτό , να μην φυλάγεσαι γιέ μου , να του δίνεις να καταλαβαίνει, έτσι μας θέλει η ζωή και να μην συμβιβάζεσαι στα λίγα. Να το παλεύεις, να μην σταματάς να ονειρεύεσαι. Και τον κοιτώ τρομαγμένος να μην καταλάβει πως εγώ δεν τα έχω καταφέρει μέχρι τώρα έτσι. Αλήθεια σε ποιά νύχτα ονειρευόμαστε, Αννίτα μου ; στην πρώτη την κατοικίδια ή στην δεύτερη την πρωτόγονη; Σε ποιά νύχτα ζητάμε και με την αναπνοή μας ακόμα στις αισθήσεις μας να μείνουν εδώ, να μην φύγουν ποτέ να μας πάρουν αγκαλιά και να μας νανουρίσουν γλυκά για να μας παρηγορήσουν ; Ποιά είναι η νύχτα με τα όνειρα; Αυτή που ενώνει τα τραγούδια μας και μας ενώνει και μας ; Καταλαβαίνω πως νόημα δεν έχει να χαμηλώσω τα μάτια μην τρομάξω τον γιό μου, όχι καλύτερα να με δει, να ξέρει και σωστά να αποφασίσει. Και μαζί με αυτόν να πάρω κουράγιο και εγώ. Που να βρω λέξεις να σε ευχαριστήσω;
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μια θάλασσα μικρή σε τρεις παραγράφους, χωρίς καθόλου αποσιωπητικά και θαυμαστικά.
    Η νύχτα είναι δύο, η τέχνη μια!
    Στέλλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο τρόπος που γράφεις έχει σφραγίδα , έχει γοητεία , έχει ταυτότητα. Και υπάρχει όλο τριγύρω μεγάλη ανάγκη για γοητεία με ταυτότητα , λόγο , συναίσθημα , σκέψη. Ιδιαίτερα στην εποχη μας αλλά και διαχρονικά. Η ελπίδα που σαν Έλληνες έχουμε βαθεια μέσα μας, σαν στοιχείο της μεγάλης μας αντοχής, μας οδηγεί να ρουφαμε ότι μπορούμε και να καλυπτουμε την άσβεστη ανάγκη μας. Η μόνιμη νοσταλγία που μας τρύπα τα κόκαλα , και μας κάνει να μετράμε τις δυνάμεις μας, κάνει τα κείμενα σου αυτη την εποχη ακόμα περισσότερο σημαντικά απο κάθε άλλη στιγμη.
    Μας κάνεις να αντέχουμε περισσότερο. Γιατι εμείς δεν είμαστε της λύπης, δεν είμαστε ουτε της πίστης, ούτε του κράτους, ούτε του ελέγχου. Εμείς με τον πυρήνα της περηφάνειας μας το παλεύουμε. Και εκει μας στηριζεις. Και να είσαι καλα Αννίτα μου Μα και να προσέχεις γιατι είμαστε και ανθρωποφαγοι!
    Πέτρος Κυριακιδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μοιράζετε ρόλους με λεπτότητα και αξιοσύνη. Και εκεί, ανάμεσα σε κουρασμένα συναισθήματα, αναίτιους ιδρώτες και μάταιες αμφιβολίες που νομίζεις οτι όλα τελειώνουν, να! σκάει η χαραμάδα της ελπίδας σκαρφαλωμένη στ'άλπουρο,έτοιμη να περάσει στην όχθη...
    σπυρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή