Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Τις τρύπες στα τρυπόξυλα να κλείσουμε



 Σκουριασμένοι μεντεσέδες. Σύρτες σκεβρωμένοι.
Ψηλοτάβανο ,  τοίχοι  πέτρινοι χοντροί , γέμισαν υγρασία. Μυρίζει μούχλα. Πού και πού και καμιά αράχνη στο ταβάνι. Τρίζει το πάτωμα. Τρέχουν τα ποντίκια , ροκανίζουν και κρύβονται στα τρυπόξυλα. Μεγάλα, θεόκλειστα πατζούρια, παλιωμένα. Τέτοια πατζούρια δεν συναντάς πια. Αυτό το είπες και στον μεσίτη. Στα τρια χωρισμένα , μπορείς  να τ' ανοίξεις κομματιαστά . Να μπει όσο φως θέλεις και αγαπάς. Λίγο για το μεσημέρι, περισσότερο το δειλινό.
   Όπου και να καθήσεις σηκώνεις σκόνη , τώρα. Μεταξύ τραπεζαρίας και καθιστικού η βαριά κονσόλα. Αυτή η πολίτικη , με το τζαμάκι το μπακλαβαδωτό και την διπλή σκωτία στα τέσσερα τελειώματα. Τέχνη της εποχής. Σήμερα δεν γίνονται τέτοια πράγματα και να θέλεις. Δεν έχει ο άνθρωπος τέτοια μεράκια και κουράγια να τα φτιάξει . Εκεί μέσα τα κρύβατε όλα. Μεγάλα και μικρά ενθύμια από ταξίδια , από τα χρόνια τα μαθητικά , τις δουλειές, τα οικογενειακά όλα. Στην μέση ένα μικρούλης μαρμάρινος παρθενώνας , ενθύμιο από το σχολειό και ένα τσολιαδάκι από την πρώτη εκδρομή στο Ναύπλιο. Άλμπουμ με χιλιάδες φωτογραφίες. Ριζόχαρτα χωρίζουν κόμπους και καημούς , χρονολογίες και περιόδους. Μια ζωή γεμάτη. Μια μεγάλη ιστορία. Προγόνοι, γονείς, παιδιά, συμφοιτητές , φίλοι, συνάδερφοι . Άλλοι αγαπημένοι , άλλοι βαριά αγαπημένοι και άλλοι να μην τους θυμάσαι καλύτερα που πρόδωσαν και πούλησαν , που δεν ανέλαβαν εκείνο που τους έτυχε και λιποτάκτησαν. Όλους τους θυμάσαι. Ίσως και να είναι πρόβλημα, πολλά θυμάσαι , ας ήταν και να ξέχναγες κάτι, ίσως και να ήταν καλύτερα τώρα. Ίσως .
   Κοιτάς τα μάτια της Στέλλας στην φωτογραφία. Ξεθώριασε και δεν θυμάσαι το χρώμα τους. Να και η φωτογραφία με τα παιδιά από την πρώτη δουλειά. Από αυτή την πρώτη δουλειά κράτησες και την βιβλιοθήκη . Με τα χεράκια σου την είχες φτιάξει. Για σένα ήταν έργο τέχνης. Καρφιά, κλωστές , γράμματα, στοιχεία, διευθύνσεις, ονόματα. Αυτή η γωνιά για το τότε, η άλλη για το πιο τώρα. Μα το τότε πιο μεγάλο. Τότε γινόντουσαν σκέφτεσαι πιο πολλά. Μετά αρχίσαμε και μαλώναμε και έγινε αλλιώς ο χρόνος. Απογοητευθήκαμε. Μας λείψανε και τα λεφτά. Μετά ήρθαν απότομα και αυτά, αμάθητοι εμείς, μας πέσανε βαριά και χάσαμε το κουμάντο.
   Να ξέρεις έχει μαρμάρινο νεροχύτη η κουζίνα. Μαρμάρινο και βαθύ. Μάρμαρο κοκκιναρά, ξέρεις απ' αυτά φίλε μου; Και δέκα πόντους σοβαντεπί και κάτι τάβλες στο πάτωμα , φαρδιές. Και που τρίζουν τι ; και η καρδιά μου τρίζει μα δεν την ξεριζώνω.
Την αράζεις στο καναπέ , μπροστά στην τηλεόραση. Να βγει άραγε κανείς να πει απόψε καμιά κουβέντα κάτι να καταλάβουμε ; και να μην βγει, θα κοιμηθείς με το γαλανό της οθόνης. Ένα περίεργο πράγμα , με το που αρχίζουν τα μεγαλεπίβολα , σου έρχεται ένα νανούρισμα, σαν εκείνο της μάνας σου και κοιμάσαι , στο άψε σβήσε.
Χτυπάει το τηλέφωνο.  Βρέθηκε λέει αγοραστής .
'' Ζωηρό ενδιαφέρον Κύριε  Σωτήρη μου, πολύ ζωηρό, θα σωθείτε! Επείγεται ο κύριος ,  να περάσουμε να το δει ; Το θέλει το ζητάει , του αρέσει και με την κονσόλα , να μην έχετε να την κουβαλάτε ! όλα τα σκέφθηκε και με το αζημίωτο! Να περάσοουμε  κύριε Σωτήρη;''
Κλείνεις το τηλέφωνο , δεν καλοθυμάσαι  τι απάντησες. Κοιτάς το πάτωμα . Χάσκει το δάχτυλο σου από την τρύπα της κάλτσας.
΄Οχι να μην περάσετε! Δεν το πουλάω! Ακούτε ;
Μονάχα έλατε να ανοίξουμε τα παντζούρια και τα παράθυρα, να μπει φρέσκος αέρας και ήλιος! Να ξεραθούν οι υγρασίες και να ξεμουχλιάσει. Να το βάψουμε , να το σοβαντίσουμε, να κλείσουμε τις τρύπες. Θέλει δουλειά. Μα εγώ μια φορά το σπίτι δεν το δίνω, ούτε τον χωρισμό που μου γραψες εγώ τον αναλαμβάνω έτσι που  θες. Μα θα γυρέψω λύση. Ακούς; Έτσι να πεις τ' αγοραστή. Θα προχωρήσουμε τώρα με τ'αδέρφια μου μαζί. Άσε τα παλιά και τα μουσεία. Καλές οι μνήμες και οι κονσόλες με τα αναμνηστικά και τα βαριά βραβεία, μα το σήμερα θέλει σήμερα, θέλει δουλειά και συννενόηση. Και τώρα πάμε για το σήμερα και για το αύριο. Όλους τους δικούς μου θα τους φωνάξω να με βοηθήσουν, τις τρύπες  στα τρυπόξυλα να  κλείσουμε. Να πεις τ' αγοραστή να πα να βρει αλλού θύμα. Δεν είναι και για θάνατο, ό,τι έκανα.
Μονάχα άνοιξε το παράθυρο να μπει φως. Ήλιος να μπει.

Ζωγραφική Τάσος Χώνιας
http://choniastasos.blogspot.com


12 σχόλια:

  1. Για αυτό το κείμενο που κουβαλάει μια ολόκληρη Ελλάδα , σε λίγες γραμμές , σε κάθε λέξη του μια μαντζουράνα και ένα γιασεμί, σε κάθε παράαγραφο μια γειτονιά και μια σελίδα μας, ότι και να πω θα φανεί πολύ φτωχό. Πολύ φτωχό και λίγο. Μα λρατώ σφιχτά την ελπίδα του και για το σήμερα και για το αύριο. Δεν είναι και για θάνατο αυτά που κάναμε....Και να πάμε να τα βρούμε όλοι μας, να συννενοηθούμε και να αφήσουμε πέρα τηνν μουσειακή διάσταση του χρόνου. Μ ε την καρδιά μου ακόμα ταραγμένη απο την ανάγνωση σου , σε χαιρετώ με την ελπίδα να σε συναντήσω γρήγορα στους δρόμουε που μονάχα εσύ ξέρεις να ανοίγεις έτσι . Κια να εμπνέεις, και να μαγεύεις.
    Γ. Καρτάλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι πως ζει και πως αισθάνεται κανείς το σύστημα που ζούμε. Βρεθήκαμε με τα λάθος πρόσωπα , στην πρώτη γραμμή της κατάρευσης του καπιταλιστικού συστήματος και είναι σίγουρο πως πρέπει να συννενοηθούμε. Μονάχα που δεν έχουμε τα πρόσωπα εκείνα που θα σταθούν ηγέτες και θα κάνουν την υπέρβαση. Δεν μπορούν να κλείσουν τις τρύπες , ούτε να κλείσουν τους λογαριασμούς. Δυστυχώς. Τώρα όλοι εμείς , θα μπορέσουμε ίσως να δείξουμε δρόμους? Είμαι απαισιόδοξος , γιατί προς το παρόν δείχνουμε να έχουμε χάσει τον προσνατολισμό μας. Θέλουμε ? Αμφιβάλω και για αυτό. Χαμένοι άνθρωποι που ψάχνουν στα ερείπια μετά απο τον βομβαρδισμό. Και δεν έχουμε ούτε όραμα , ασύνδετη δε και η ταυτότητα. Οι εκλογές τον Απρίλη. Γιατί έτσι θα βγει ο Σαμαράς πριν χάσει το ρεύμα που τώρα για λίγο έχει. Με ποιούς? Και η αριστερά να μην ΜΠΟΡΕΊ ΑΚΌΜΑ ΝΑ ΕΝΩΘΕΊ. Φοβάμαι πολύ πως θα πάρει πολύ καιρό..και θα έχει μέχρι τότε σκυλέψει ο μεσίτης και ο αγοραστής.Άλλο ένα διαμάντι μας δίνεις.
    Σταύρος Χ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παίρνω κουράγιο από την ατμόσφαιρα του κειμένου και αφήνομαι σε αποχρώσεις που έχω πια ξεχάσει. Τα παιδικά μου χρόνια στην Θεσσαλονίκη και το πατρικό μου. Τα νιώθω τα λόγια σου στο πετσί μου και ας μην μπορώ εγώ αυτά να τα γράψω. Και ας είναι σκληρό το πρόσωπο μου από την θλίψη κα παγωμένα τα χέρια μου από την αγωνία. Δεν έχουμε ξεσπάσει ακόμα , δεν θυμόμαστε καλά να αγαπάμε πια. Ξεχάσαμε. Και να γράφουμε και να μιλάμε ξεχάσαμε. Πολυβόλα. Μιλάμε και φτύνουμε μαζί. Καρικατούρες. Βάζω τον εαυτό μου μέσα. Θα είναι το κείμενο σου αυτό , το απόγευμα ξανά πάνω στο γραφείο μου, δίπλα στο φλυτζάνι του καφέ μου, θα το ξαναδιαβάζω. Σαν να πατώ το κουμπί και να απλώνεται μια μουσική , που με μαλακώνει και με προσανατολίζει, στο γιατί είμαι εδώ και που θέλω να πάω
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πως θα φύγει ο μεσίτης? Ποιός θα διώξει τον αγοραστή? Ποίοι θα βοηθήσουν στο βάψιμο και στο σοβάντισμα? Πότε θα σβήσουν οι υπογραφές? Πότε θα ξεκινήσουμε και αφού δεν είναι για θάνατο γιατί μας θανατώνουν ?
    Φτου ξελεφτερία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όχι να μη φύγει ο μεσίτης. Να μη φύγει ούτε ο αγοραστής. Να κάτσουν εκεί παράμερα και να παρακολουθούν. Η εκδίκηση είναι πιάτο που τρώγεται κρύο. Να κάτσουν εκεί και να παρακολουθούν τις εργασίες της αναστήλωσης. Έχει καλά μυαλά η πατρίδα μας και μάστορες σπουδαίους. Να τους βρούμε και να τους παρακαλέσουμε να προστρέξουν. Να φτιάξουν τα μυαλά το πλάνο και να μηνύσουνε στους μάστορες τα σχέδια. Και οι καλές μαγείρισσες να τους έχουν έτοιμο κολατσιό, την ώρα την κατάλληλη. Και οι δάσκαλοι... τα παιδιά μας και τα μάτια τους. Γιατί αν κοιμηθούν και σήμερα τα παιδιά μας, όπως μας κοιμήσανε εμάς ... αλοίμονο στο αύριο. Αυτό δεν το σκεφτήκανε ούτε ο μεσίτης ούτε ο αγοραστής. Δεν το διαπραγματεύτηκαν. Να κοιτάξουμε όμως εμείς τη δουλειά μας και να μην τους το μαρτυρήσουμε. Κι όταν και τα παιδιά μας μάθουν ποιός είναι ο στόχος τους και βάλουν μπρος από σήμερα, με εντιμότητα και φιλότιμο, τότε το αύριο θα κάνει πολλούς να σκοτεινιάσουν. Εκεί να είναι κι ο μεσίτης κι ο αγοραστής, να δούμε τα μούτρα τους... Να είναι εκεί τότε και η δεξιά και η αριστερά και όλοι τους, για να χαρούμε και με τα δικά τους τα μούτρα, γιατί κι αυτοί σήμερα "πλειοδοτούν" πάνω στην καταστροφή ... Αρκετά πια με την αλητεία. Ο καθένας κι όλοι μας έχουμε τη δύναμη. Ας μην την χαρίσουμε σε κανένα. Ορίστε μας! Έχουμε δουλειές να κάνουμε. Εμπρός!

    Να σε έχει καλά ο Θεός, κορίτσι μου.
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εβαλα να φτιάξω καφέ από τώρα, κι έτσι φίλε μου ΝΜ θα σε προλάβω στην μεσημεριανή απόλαυση των γραμμών αυτών,κι είμαι σίγουρος πως θα με καταλάβεις. Η καρδιά που τρίζει μ'έστειλε κατ'ευθείαν στη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου. Κατ'ευθείαν! Την ξαναδιάβασα με μιάν αναπνοή, κι είχα να το κάνω από τότε που ο πατέρας μου την φύτεψε στο σπίτι μας ν'ανθίσει. Ξαναδιάβασα το κείμενό σου, Ανν Λου, και τότε κατάλαβα πόσα αρώματα μενεξεδιά και άλυκα έχουν τα λόγια σου που με φέρνουν κοντά στην μεγάλη ποίηση. Αυτήν που εμψυχώνει το νου και την καρδιά μαζί, και γίνεται άλλοτε Θούριος και Μασσαλιώτιδα, κι άλλοτε λίκνο βρεφικό γιά τις ψιθυριστές εξομολογήσεις της ψυχής.Στα λόγια του Ρίτσου ο νέος φεύγει κάτω απ'το φεγγαρόφωτο, εγκαταλείποντας μιά καρδιά που δε λέει ν'ασπρίσει. Στα δικά σου ο νέος γινόμαστε-επιτέλους-εμείς κι αφήνουμε τον ήλιο να μπει παντού κραυγάζοντάς του: άφησέ με νά'ρθω μαζί σου! Μας ακούει ο ήλιος με την σοφία των αιώνων.. Κι εγώ θα του ξαναφωνάξω πάντως:άφησέ με νά'ρθω μαζί σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Nα μπω και εγώ στην παρέα σας, νιώθωντας λιγάκι πιο κοντά στις τάβλες του σπιτιού μας που τρίζουν για τα καλά και στα ποντίκια που τρυπώνουν στα τρυπόξυλα και τα ποκανίζουν , μα και περισσότερο μαλακωμένος που σας διάβασα και σας άκουσα και σε διάβασα και πήτα μια βαθειά αναπνοή άλλη μια φορά. Τα τρυπόξυλα , που τα θυμήθηκες. Πόσα χρόνια είχα να ακούσα αυτή την λέξη. Τα ξύλα , οι κολώνες στα θεμέλια του σπιτιού . Εκεί που σαν το λάθος γίνει , θα έχει συνέπειες σκληρές και δύσκολες για να ξεπέραστούν, μα όλα γίνονται. Σε αιώνια εφηβία είχε ανώνυμε της παρέας καταδικασθεί η καρδιά? Σαν την δική μας που δεν λεέι να μας εγκαταλείψει και τα μέσα πιο καθαρά να δούμε? Ίσως, δεν έχω διαβάσει την σονάτα. Διάβασα την δική σου σονάτα και αυτό που κρατώ και δεν λέω να αφήσω είναι το πείσμα . Κια με τρύπια κάλτσα και με τα τρυπόξυλα ανοιχτά, μπορούμε και τώρα ακόμα μπορούμε να υπερβούμε, τον εαυτό μας.
    Γι'ωργος και Γιάννα ( αιχμή)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ξυπνάς κύματα συναισθήματος . Σπαραχτική επιμονή να μας μιλήσεις κατευθείαν στην καρδιά και το καταφέρνεις όσο δεν φαντάζεσαι. Είσαι φτιαγμένη από μέταλλο σπάνιο . Τα κείμενα σου μπορούν να γίνουν αναγνωστικά αναγνώσματα, την ώρα του μεγάλου ξεσηκωμού. Να σε χαιρόμαστε και καλή σου συνέχεια.
    Φάνης Καλλιθέα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εσύ έχεις το μεράκι σου , έχεις και το καραβακι σου και όπου θες πας και τρυπωνεις και αισιοδοξείς και σου αξίζει. Τώρα για μένα , έτσι δεν είναι ακριβώς , γιατί με πιάνουν μελαγχολίε ς και φόβοι πολλοί. Το ρίχνω τότε στα τσιγάρα και στην φωτογραφία μετά , το δικό μου το μεράκι. Και αναρρωτιέμαι , πως τα κατάφερα και σου ανοίγομαι τώρα , γιατί άγνωστοι είμαστε. Μα σου το λέω και πάρτο πανω σου , γράφεις και βουτάς την πένα σου στην καρδιά μεγάλο πράγμα αυτό κυρά μου και μπράβο σου , τούτο ποτέ δεν θα σε προδώσει. Λες όλοι εμείς οι προδομένοι να βρούμε τρόπο να κλείσουμε τις τρύπες : λες ; Και όχι πως απο άλλους προδωθήκαμε μα από μας τους ίδιους ρε γαμώτο , που τα σκατώσαμε και τώρα τα έχουμε χαμένα. Κράτα το καραβακι σου κόντρα όπως έγραψες , αντέχει. Και ερχόμαστε και εμείς ξωπίσω...με τα μεράκια μας
    Χάρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Kαι λίγα σου γράφοουν. Τίποτα δεν είναι τυχαίο κορίτσι μου, τίποτα σ' αυτή την ζωή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Είσαι μοναδική...
    Μάνος Τ

    ΑπάντησηΔιαγραφή