Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Να μπορείς να πεις ''Έτσι είναι η ζωή ''

 

        Νοσταλγούμε την ζεστασιά του σπιτικού μας, και την ίδια στιγμή ονειρευόμαστε  το μακρινό ταξίδι. Επιθυμούμε να νιώσουμε την σιγουριά του δικού μας ανθρώπου και την ίδια στιγμή αναζητάμε τις καταστάσεις εκείνες που ξεπερνούν τα συνηθισμένα . Κυνηγάμε εμπειρίες που μας εμπλουτίζουν , μας προσφέρουν νέα ερεθίσματα και μας διαμορφώνουν . Αναλογιζόμαστε την εστία μας , σαν βάση και καταφύγιο  μας και την ίδια στιγμή αισθανόμαστε την ανάγκη να γνωρίσουμε και να χρησιμοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες μας , για να εξελιχθούμε , να ωριμάσουμε και να ολοκληρωθούμε.
      Είναι σαν σε κάθε ξεκίνημα να μας περιμένει και μια νέα μαγεία. Η μαγεία του καινούργιου. Μας γοητεύει η ικανοποίση που προσφέρει η τόλμη και την ίδια στιγμή αναζητούμε την διάρκεια και την ασφάλεια.
      Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Όλα αυτά τα αντίθετα, τα χωράμε μέσα μας. Όλα αυτά είμαστε εμείς. Γι΄αυτό η ζωή είναι ένα ωραίο ταξίδι , με πολλλές πολλές άλλες όμορφες και άλλες στενάχωρες στιγμές σε μια ιερή , ισορροπημένη αλληλουχία , σε μια σειρά. Την μια στιγμή πετάς και την επόμενη πέφτεις. Όλα τα χωράει η ζωή και όλα τα χωράει η ανθρώπινη καρδιά, αν αντέχουμε να λέμε ''Έτσι είναι η ζωή'' .
     Έτσι είναι η ζωή και αρχίζει . Έτσι είναι η ζωή και τελειώνει, μουτζουρώνεται , σβήνει και επανέρχεται. Έτσι είναι η ζωή και ενώνεται, αποχωρίζεται στα κομμάτια της. Έτσι είναι η ζωή και ξεθωριάζει, βάφεται, σκορπίζει και ανασυντίθεται πάλι από τα κομμάτια της.
     Δεν μπορώ να φανταστώ άλλο λόγο που να αντέχεις να πεις αυτές τις τέσσερις λέξεις , του '' έτσι είναι η ζωή'' , από την ίδια την αγάπη σου στην ζωή. Θα πρέπει κάποιος , κάτι , κάποτε να σε έκανε να αγαπήσεις την ίδια και τα δώρα της. Ένα απο τα οποία είσαι και εσύ ο ίδιος.
     Ίσως να ήταν όταν έκανες ακόμα τα πρώτα σου βήματα. Είτε με τα μικρά σου πέλματα , όταν μάθαινες τις πρώτες σου ισορροπίες, Εκεί ανάμεσα στον καναπέ και στο τραπεζάκι. Είτε πολύ αργότερα, όταν με  μεγαλύτερα πέλματα , έκανες μεγαλύτερα βήματα , ζητώντας από την ευρύτερη, κοινωνική  μάνα , χώρο και εμπιστοσύνη να αναπτυχθείς και να ανθίσεις . Σε κλίμα δίκαιο και εύκτρατο προσδοκώντας να ανοίξεις τα φτερά σου και να δώσεις τα αποτελέσματα των εξωτερικών και εσωτερικών σου ισορροπιών.
      Οι ισορροπίες όμως δεν είναι αυτονόητες , ούτε δεδομένες. Αυτές σου δίνονται στον αέρα που αναπνέεις. Τις μαθαίνεις , γιατί μεγαλώνεις μαζί τους . Όπως τα δέντρα ριζώνουν στο χώμα. Πρώτα παίρνεις τις ισορροπίες και μετά τις δίνεις. Πως χωρίς ισορροπίες θα χωρέσεις και την Δύση και την Ανατολή ; Και την τρέλλα και το σαράκι ; γιατί πάντως η ζωή έχει και τα δυό.
     Σταγονίδια αόρατα στον αέρα που αναπνέεις είναι η ισορροπία . Κομμάτια μιας ζωής που σου ζητά να την σέβεσαι και να την εκτιμάς, όχι μονάχα γιατί σου δόθηκε αλλά γιατί εσύ ο ένας , ο κάθε κανένας ,της είσαι απολύτως απαραίτητος και αυτό σου το έδειξαν εκείνα τα πρώτα βλέμματα και οι πρώτες αγκαλιές που σε υποδέχθηκαν στον βεγγαλικό ερχομό σου.
     Όλα αυτά που θα φανούν στα μάτια των μικρών παιδιών άξια για επιδίωξη , άξια για μίμηση, είναι οι σταγόνες αγάπης προς την ζωή και τον εαυτό τους . Eμείς οι παλαιοί των ημερών ,  ραντίζουμε τα παιδιά μας. Εμείς τους μαθαίνουμε να αντέχουν να λένε όταν πρέπει το ΄΄'ετσι είναι η ζωή''. Να προσγειώνουν τις προσδοκίες τους στην πραγματικότητα , να εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους μέσα στην πραγματικότητα και να μπορούν να πουν '' Αύριο είναι μια νέα μέρα , ας αλλάξουμε σελίδα''.
      Τριγύρω ακούω πως ο κόσμος ειναι άδικος , αναξιόπιστος και ψεύτης. Οικογένειες κλειστές, απομακρύνουν τα παιδιά από ομάδες και κύκλους συνύπαρξης . Τα λόγια τους γεμάτα αφορισμούς, σκορπούν φόβους. Ο κόσμος θα σε φάει αν είσαι τίμιος . Οι τίμιοι είναι κορόιδα. Η κοινωνία είναι σάπια, Μην πιστεύεις τίποτα και κανένα. Καλύτερα να είσαι σκληρός και αναίσθητος. Αλήθεια γιατί να θέλει άραγε να μεγαλώσει ένα παιδί σε ένα τέτοιο κόσμο ; Γιατί να μην θέλει να μείνει μικρό και κουλουριασμένο ,δεμένο παντοτινά σε μια αιώνια εφηβεία ; Και το κάνει. Και το βλέπουμε . Και δεν αλλάζουμε . Γιατί να θέλει να αποχωρισθεί τα καταφύγια του ;  Γιατί να θελήσει να αποχωρισθεί τα καταφύγια του και γιατί άν δεν έχει να μην επινοήσει καινούργια ;
    Πείτε μου σας παρακαλώ, ποιά είναι τα πρότυπα που δίνουμε σήμερα. Δείξτε μου ένα τόπο που οι μητέρες και οι πατεράδες λένε στα παιδιά τους πως η κοινωνία έχει νόημα, πως μπορεί η Δικαιοσύνη να μετρά πληγές, αλλά αξίζει να αγωνιστούμε γι΄αυτήν , η Δημοκρατία το ίδιο. Ότι την ευτυχία την βρίσκεις ανάμεσα στους ανθρώπους και όχι μακριά τους. Ότι η ιστορία είναι γεμάτη από τους αγώνες των ανθρώπων για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη και πως μ΄αυτούς τους αγώνες έχουν κερδιθεί πολλά. Δείξτε μου ένα μέρος που εμπνέουμε τα παιδιά μας, όλα εκείνα που θα θέλαμε να έχουν,  μ΄αυτά να ζουν . Ένα τόπο που τα μπολιάζουμε με αγάπη για την ζωή , δηλαδή για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Μα η αγάπη για τον εαυτό μας , δεν ονομάζεται αυτοεκτίμηση;
    Ένα μέρος που να αναζητούμε την ελευθερία μας. Αλλά την ελευθερία από κάτι , όχι την ελευθερία για κάτι. Που βρίσκεται αυτό το μέρος;  Γιατί εκεί θέλω να ζήσω.


 Ζωγραφική Paul Klee '' Rose Garden''

http://www.metmuseum.org/toah/hd/klee/hd_klee.htm   

Δημοσιεύθηκε στo aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/na-boreis-napeis-etsi-einai-izoi/?fb_action_ids=340643349381354&fb_action_types=og.likes&fb_source=timeline_og&action_object_map=%7B%22340643349381354%22%3A552266281470669%7D&action_type_map=%7B%22340643349381354%22%3A%22og.likes%22%7D&action_ref_map=%5B%5D      

13 σχόλια:

  1. Dum Spiro Spero
    Χθες είπα να τιμήσω ένα φίλο και πήγα να ακούσω το γκρουπάκι που ο ίδιος συμμετέχει, το πρόγραμμα έτρεχε χωρίς να μπορώ να το απολαύσω, δεν ήμουν στα καλά μου, τα είχα βάλει με τον εαυτό μου, με το ριζικό μου. Με την ζωή μου, με το παρόν μου, με το αχνό μου μέλλον. Η μουσική έτρεχε και μου ήταν αδιάφορη, ο κόσμος στο μαγαζί ανύπαρκτος, ένιωθα να είμαι η προσωποποίηση της κατσουφιάς όλου του πλανήτη μου, σ’εκείνου που “ο ήλιος είναι τόσο λαμπερός”, όπως υπέγραψε ένα παιδικό χέρι σε μια ζωγραφιά και ακόμη έχω ανοιχτό χρέος να την στείλω όπως το έταξα μέσα μου. Απ’ όσο μπορούσα να αισθανθώ τα ερεθίσματα του κοινού, η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη στο χώρο με θετικό ή αρνητικό πρόσημο μου ήταν άγευστο μέσα στις μαύρες μου που ήμουν, κάτι μου έλειπε, κι ας ήταν μακριά μου, προσπαθούσα να το εξηγήσω μέσα μου όσο οι αύρες των γύρω σκουντουφλούσαν επάνω μου και με αποσυντόνιζαν. “Ωραία που είναι η ζωή αλλά τα έχει με άλλον” σκέφτηκα και το μαστίγιο του αυτοσαρκασμού έσκασε δίπλα μου με κρότο. Προς στιγμή μειδίασα στην εικόνα για να βγω από τον λήθαργο που με περιέβαλε και τότε από το πουθενά, μια αστραπή, ένα φλας, δύο απανωτά κομμάτια και όλα γύρισαν μέσα μου. Τα μηνίγγια χτυπούσαν τρελά και έσπρωχναν βίαια τις σταγόνες του ιδρώτα προς τα κάτω να αγγίξουν το ασταμάτητο μηχανάκι μου. Η μοναδική μου σκέψη ήταν, θέλω να μοιραστώ αυτό που ζούσα εκείνη τη στιγμή, τον ήχο και τους στίχους. Έψαξα το τηλέφωνο μου, αλλά κι αυτό στο σπίτι, να χαδιολογίεται με τον φορτιστή του, έρε ζωή να σου πετύχει και εγώ εδώ και “να μη μου επιτρέπει” η τεχνολογία την οπιούχα μαγεία μου, έστω την ολιγόλεπτη…
    Η συναυλία τέλειωσε, έβρεχε, σφύριζα μια μελωδία της βροχής όσο τσαλαβουτούσα στις νερολακούβες μου… ας είναι έτσι η ζωή, που θα πάει όμως, θα ’ρθεί ζυγό, όπως έχω ξαναπεί στο παρελθόν, ας είναι κι έτσι… όμως “ό-σ-ο α-ν-α-π-ν-έ-ω θ-α ε-λ-π-ί-ζ-ω”… τέσσερεις λέξεις είναι κι αυτές, δες καμιά φορά συμπτώσεις που μας τυχαίνουν, ακούς;
    http://www.youtube.com/watch?v=rpMha-adpQQ
    http://www.youtube.com/watch?v=CstGyC7GA-k

    Πολλά Καλημερούδια
    Ηλέκτρα :-**

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τελικά μερικές νερολακκούβες είναι πολύ τυχερές.

      Διαγραφή
    2. κοίταξε απο το παράθυρο να δεις τι έκανες, η κουκίδα της Ζωής μεγαλώνει, καλό σου βραδάκι Αννίτα μου
      Ηλέκτρα ;)

      Διαγραφή
  2. Κάποιες φορές σκέφτομαι αυτό που γράφεις με την έλλειψη παραδείγματος. Μοιάζει όλο αυτό σαν να είμαστε ένα ακυβέρνητο καράβι , χωρίς ακριβώς σκοπό και στόχο. Πράγματι γιατί μπορεί να είναι αναγκαίο να μεγαλώσεςι , αν πρόκειτα να φθάσεις κάπου που δεν υπάρχει ακριβώς κάτι που θα ήθελες, ίσως και γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα ήθελες, αφού κυβερνιέσαι από ανεξήγητα πράγματα. Γιατί ακριβώς ένα παιδί ( όποιας ηλικίας και να είναι) να θέλει να ενηλικιωθεί και να ωριμάσε? έχεις μεγάλο δίκιο ! δεν το είχα δει ποτέ έτσι, εννοώ σε σχέση με τα παραδείγματα και την έλλειψη τους...
    Φενάκη από άρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. και τι γίνεται όταν κανείς δεν στάθηκε ούτε για μας πρότυπο , παράδειγμα? από που θα το βρούμε για ν το δώσουμε?
    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μήπως λέω μήπως γίνουμε οι ίδιοι παράδειγμα του εαυτού μας.

      Διαγραφή
  4. Βαθύ το ρήγμα που προκαλεί το κείμενο σου, τελικά δεν είμαι η μόνη που έχω πρόβλημα με τους ενήλικες, με τους μεν και τους δε! Και η Μαγεία στο βρόντο απ΄τη πολύ τη σκέψη, καλή μου! Γιατί μεταδίδουμε σαν ίωση στα παιδιά τη ασφυκτική σοβαροφάνεια του κάλπικου κόσμου μας; και όχι μόνο αυτό, αλλά νιώθουμε ευτυχία με τα αποτελέσματα λέγοντας εύγε στους εαυτούς μας χτυπώντας απαλά τους ώμους μας
    Χρυσόθεμις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. από τις νύκτες που πέφτω ηττημένη , οι πιο βαριές δεν είναι αυτές που προέρχονται από τα ν'εα νομοσχέδια, είανι αυτές που δεν κατάφερα να υπάρξω κι έγω ένα παράδειγμα...Χρυσοθέρμις σε ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  5. Πέλαγος Αντιθέσεων

    Υπάρχουν γύρω μου πολλών λογιών ανθρώποι
    Ανθρώποι που μιλούν και Ανθρώποι που σιωπούν
    που γελούν και που δακρύζουν
    που αισιοδοξούν και που απαισιοδοξούν
    που ορμούν και που υποχωρούν
    που ζωγραφίζουν και που μουτζουρώνουν
    που γράφουν και που συγγράφουν
    που νιώθουν και που κλειδώνουν
    που θέλουν και που δεν θέλουν
    που μπορούν και που δεν μπορούν
    που παλεύουν και που εγκαταλείπουν
    που χαμογελούν και που γκρινιάζουν
    που ανοίγουν και που κλείνουν
    που ονειρεύονται και που εφιαλτολογούν
    που μιλούν αληθινά και που βυθίζονται στο τέλμα
    που αναζητούν το φως και που χρωματίζουν το έρεβος τους
    Όλους μαζί, τους έκανα μια γύρα,
    μια στροφή να τους μαζέψω να τους πω,
    αυτό που ζείτε τώρα δα είν’ η Ζωή μας όλη,
    στα πάνω της, στα κάτω της, έτσι απλά και έτσι

    καλή σου μέρα Άνθρωπε http://www.youtube.com/watch?v=3tbVapQ7dmE :))
    Ιφιγένεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κρατώ το πέλαγος των αντιθέσεων, καλύτερα δεν θα μπορούσες να το πεις.Σ΄ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
    2. Σ'ευχαρίστω για τα καλά σου λόγια και καλή σου μέρα, αλλά όλη μέρα, έτσι;
      http://www.youtube.com/watch?v=k6awD8mWRLY
      φιλιά
      Ιφιγένεια :))

      Διαγραφή
  6. υπέροχο , δεν μπορώ να πω πως τα είχα όλα αυτά σκεφτεί έτσι. Μοιάζει σαν φως αστεριού στην πιο βαθειά νύκτα,, εστω κι αν μιλάμε πια για έβα φως στην μόνο άλλη γενιά...λες εμείς να ξωφλήσαμε;
    Γιάννης Γιάννα αιχμή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι φυσικά και δεν ξοφλήσαμε! Ακόαμ και τώρα που γραφω τα πιο μεγάλα κλισε πραγματάκια, ένα πράγμα έχω στο κεφάλι μου, τώρα δεν είναι ώρα για γκρίνιες , ούτε για να βλέπει κανείς την καμπούρα του άλλου, τώρα αγωνιζόμαστε . Δρν ανταλάσσουμε απλές αυτοαναφορικές κουβεντούλες. Τώρα γινόμαστε ένα.

      Διαγραφή