Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

H λίστα και η αλήθεια της



     Η αλήθεια της λίστας δεν είναι τα ονόματα. Η αλήθεια της λίστας είναι που μας έπιασε  ο χρόνος  επ' αυτοφώρω  να μην ελπίζουμε.
     Θυμάσαι άραγε φίλε μου τι είναι η ελπίδα; Η ελπίδα μπορεί να είναι αφηρημένη αλλά μέσα στην αφηρημάδα της είναι πολύ συγκεκριμένη. Έχει κίνητρα για να γεννηθεί και κύτταρα για να αναδυθεί .
Το ξέρεις., το ξέρουμε , κατά καιρούς έστω και φευγαλέα την αισθανθήκαμε. Τώρα όμως έχουμε καιρό να την δούμε, την αναζητούμε, είναι η ώρα να της κάνουμε χώρο να εγκατασταθεί . Δεν θέλει τον οποιοδήποτε χώρο. Εκείνη ζητά μέσα μας χώρο.Με τον χρόνο έχει τον τρόπο της και τα καταφέρνει. Τον προκαλεί , του κάνει ρωγμές, τον κερδίζει, τον ανοίγει σαν τριαντάφυλλο . Τον χώρο της όμως πρέπει να της τον δημιουργήσουμε εμείς. Η ελπίδα κατοικεί στην κίνηση. Φεύγει πάντα από εκεί που θα μας βρει να ζούμε  κλεισμένοι στο καβούκι μας. Θέλει δρόμο, διαδρομή, να ενώσει το κάθε παρελθόν όσο βαρύ και αν είναι με το παρόν, μέσα από την δημιουργία. Δεν σηκώνει όμως, δεν αντέχει  η ελπίδα πολλές ζώνες ασφαλείας.Αναρωτιέται ελεύθερα για όλα. Δέχεται σαν δώρο  το διαφορετικό. Και σε παίρνει ακριβώς τόσο σοβαρά , όσο εσύ παίρνει ςσοβαρά  την ίδια την ζωή. Η ελπίδα άλλωστε δεν είναι δεδομένη και αν δεν την καλέσουμε με το όνομα της δεν έρχεται.
     Το στικάκι της λίστας στην δική μας  χώρα  γλιστρούσε για χρόνια μέσα στις ρωγμές των υπονόμων , ξεροστάλιαζε στα σκονισμένα ράφια , και το έδιναν στον σκύλο και ο σκύλος στην ουρά του. Το στικάκι είχε ονόματα πολλά , αλλά πάνω από όλα τα ονόματα είχε ένα τίτλο το θέμα. Αξιοπρέπεια έγραφε. Αξιοπρέπεια όλων των ονομάτων, εκτός και εντός λίστας. Οι εκλεγμένοι μας αντιπρόσωποι χάσανε το στικάκι με την αξιοπρέπεια μας και εμείς τους το επιτρέψαμε . 'Οταν  προχθές   βρέθηκε , συλλάβαμε τον κομιστή.
     Η αλήθεια της λίστας ήταν το φωτογραφικό καρέ που μας αποθανάτισε πλακωμένους κάτω από τα μπάζα στο υπόγειο του σπιτιού, μετά από σεισμό, να επιμένουμε να ζήσουμε τον εφιάλτη για όνειρο. Η αλήθεια της λίστας είναι που μας βρήκε η αποκάλυψη της , σαν στήλες άλατος, κουφούς στο ενδιαφέρον και σιωπηλούς στην παρουσία του ουσιώδους.
     Τώρα θα μας μιλούν νύχτα μέρα για τα δικαιώματα μας στην πληροφόρηση, για τις πολλές αλήθειες.  Αφού πρώτα οι ίδιοι φορείς,   παρεούλα με το ίδιο το  σύστημα  έκαναν τα πάντα για να μην τα μάθουμε και να συνηθίσουμε να τα αγνοούμε. Έτσι που όλο και πιο αποτελεσματικά μέσα από τις επιλογές μας να καταφέρουμε το αδιανόητο. Να ακινητοποιήσουμε την επίγνωση των αποτελεσμάτων της διαφθοράς και να επιτρέψουμε την ελεύθερη παραβίαση των απορρήτων μας και των ασύλων μας.  Όχι αυτά που δικαίως ο Κος Βαξεβάνης δημοσιοποίησε, αλλά τα άλλα , τα εντόσθια κίνητρα μας και την ανάγκη μας για ελπίδα σε τούτη την ζωή , όμως.
     ΄ Ενα  εντόσθιο κίνητρο είναι  και η ανάγκη μας να δημιουργούμε δεσμούς και να ανήκουμε. Να ανήκουμε σ΄έναν άνθρωπο, σε μια ομάδα, σε μια πατρίδα. Η ανάγκη του ανήκειν.
     Για να ανήκεις όμως είναι τέχνη. Θέλει να έχεις  τα προσόντα του  αυτοσεβασμού και της  αξιοπρέπειας, διαφορετικά πως θα βρίσκεις τα όρια τα δικά σου και των άλλων; Εκτός και αν προτιμάς να σου τα επιβάλουν.
     Η αλήθεια της λίστας λοιπόν μας βρήκε την εποχή των εκπτώσεων. Και στο ανήκειν, και στα κίνητρα και στην ελπίδα. Τέτοια περιβάλλοντα αρέσουν και στις ενοχές πολλές φορές. Ξέρεις αυτές τις ενοχές που γλιστρούν δύσκολα στον οισοφάγο και λειώνουν με  ακόμα μεγαλύτερη  δυσκολία από τα γαστρικά υγρά. Με μεγάλο κίνδυνο να κάνεις το ίδιο σου το βάρος εμετό , πάνω σου για να ξαλαφρώσεις. Μετά  θα ανταλλάσεις προβληματισμούς για τις αδυναμίες του πεπτικού συστήματος, αλλά θα είναι αργά γιατί δεν θα υπάρχει ακροατήριο.
     Γι΄αυτό σου λέω η αλήθεια της λίστας δεν ήταν τα ονόματα. Είναι που φάνηκε πως οι σαπίλες είναι οι ελπίδες στις απειλές. Ενω οι πραγματικές ελπίδες περιμένουν στο σπίτι τους  να τις συλλάβουν και να περάσουν αυτόφωρο, μπαίνουν άυπνες και αξύριστες στα αστυνομικά αυτοκίνητα και μ΄ένα μπουκαλάκι νερό στο χέρι προσγειώνονται στο γραφείο του ανακριτή. Εκεί για να συμμορφωθούν και  να είναι λιγότερο ολόκληρες την άλλη φορά.
     Μπας και μέχρι την άλλη φορά, τις λαχταρήσει κανένας παραπάνω τις ελπίδες και τις ακολουθήσει. Εύκολο να τις  βρει θα είναι ,αν το αποφασίσουν,  τριγυρίζουν πάντα στο ίδιο σημείο.  Εκεί κάτω από το μεγάλο πανω που γράφει '' Αναλαμβάνω την ευθύνη της ζωής μου'', εκεί πάντα κάθονται. .


Φωτογραφία Γεωργής Γερόλυμπος
  http://el.yerolymbos.com/filter/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B1/Interim  
    

    

8 σχόλια:

  1. "Η ελπίδα είναι αφηρημένη αλλά μέσα στην αφηρημάδα της πολύ συγκεκριμένη"... Το ίδιο και οι νόμοι. Είναι, ή για να ακριβολογώ πρέπει να είναι, αφηρημένοι για να μην είναι φωτογραφικοί.Όμως είναι, ή πρέπει να είναι, τόσο συγκεκριμένοι στην περιγραφή της άδικης πράξης και στην απαξία που της αποδίδουν, ώστε η προβλεπόμενη ποινή, το μέτρο της, να δύναται να επιτελέσει το σκοπό της, τον προληπτικό, τον κατασταλτικό, τον όποιο ... Και πρέπει να τυγχάνουν του σεβασμού τόσο της κοινωνίας όσο και των υπεύθυνων για την εφαρμογή τους.Το τελευταίο όμως, αδιάφορο για ποιο λόγο, είναι ψιλά γράμματα για τον Έλληνα. Μου είναι αδιάφορο πια το "για ποιο λόγο", αφού με κούρασε πια η αναζήτηση και η κατάδειξη του υπαίτιου. Αυτό που με απασχολεί είναι πως η ελπίδα έχασε το συγκεκριμένο στίγμα της και θα κινείται έρημη στα σκοτάδια, από τη στιγμή που η ασέβεια στο νόμο φτιασιδώθηκε, κυκλοφόρησε, "μεγαλούργησε" και βρήκε καταφύγιο στην εξοικείωσή μας μαζί της. Και αυτό το επιτρέπουμε όλοι μας. Κανείς δεν μας το επιβάλει.Δεν έχει σημασία πια ποιος είναι ο παραβάτης, αφού άλλοθι έχουν όλοι και όλοι είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε. Να γίνω πιο συγκεκριμένη, με αφορμή το γεγονός: Η λίστα ονομάτων πολιτών με συγκεκριμένα δεδομένα για την οικονομική τους κατάσταση, συντάσσεται παρανόμως από μυστικές υπηρεσίες φίλης -γείτονος χώρας. Ας αποβάλλουμε από τον εγκέφαλό μας την καραμέλα ότι το περιεχόμενο της λίστας μπορεί να έσωζε την Ελλάδα από τον όλεθρο, διότι τούτο δεν τεκμαίρεται και βέβαιο. Ας ενεργοποιήσουμε τα αντανακλαστικά μας να κρίνουμε αν ορθώς, νομίμως συνετάγη ή όχι μία τέτοια λίστα. Εν συνεχεία,υπεύθυνος παράγων της φίλης-γείτονος, που διεκδικεί για εμάς τα καλύτερα(???), τη ραίνει με μύρο, την τυλίγει σε διπλωματικό σάκο και την αποστέλει σε υπεύθυνο παράγοντα στην πατρίδα μας, προς "εκμετάλλευση των πληροφοριών της". Με ενεργά τα αντανακλαστικά περί νομιμότητος, είναι ή όχι παράνομη η επεξεργασία της παράνομης λίστας; Στη χώρα του Ξένιου Δία, η λίστα τυγχάνει της φιλοξενίας που της ταιριάζει. Προφανώς μετά την ΄"επεξεργασία" της, χορταίνει σουλάτσο από γραφείο σε γραφείο παραγόντων, μέχρι να χαθεί... Το γεγονός της απώλειας και της υπόνοιας της παράνομης επεξεργασίας, προκαλεί επίσημη έρευνα από τη Δικαιοσύνη και το Κοινοβούλιο (!!!). Ο Εισαγγελέας, που έχει επισήμως στα χέρια του το ανάτυπο της επίσημης, πλην παράνομης, φιλοξενούμενης, ζητάει την εκ νέου αποστολή του πρωτοτύπου της (φανταστείτε π.χ. να καταγγέλατε την απώλεια των καθ' ομολογίαν σας πλαστών τιμολογίων σας και, αφού κατονομάζατε τον πλαστογράφο, να ζητούσατε και να τυγχάνατε δικαστικής προστασίας). Το παρανόμως ληφθέν περιεχόμενό της, ως προϊόν υποκλοπής δημοσιεύεται, αναρτάται στο διαδίκτυο από εκπρόσωπο της 4ης εξουσίας, που "αψήφισε" τις κυρώσεις του επιλεκτικά επιβαλλόμενου νόμου, για να αποθεωθεί στα μάτια της κοινής γνώμης και να σηκωθεί ψηλά από τα στιβαρά μπράτσα της αξιωματικής και μείζονος αντιπολίτευσης. Η παράνομη λίστα, ο παράνομος λίσταρχος και οι λήσταρχοι της ζωής μας ολόκληρης.
    Πραγματικά, όταν όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μας, θεωρείτε ότι μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας σοβαρά για την ελπίδα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή φίλη, η λίστα βρισκότανε στα χέρια των απολύτως αρμοδίων όχι μήνες αλλά χρόνια. Μου φαίνεται οξύμορο και υποκριτικό σήμερα να μιλούν αρκετοί για την ποινική δίωξη του Βαξεβανη, την στιγμή που δεν ούρλιαζαν όταν η λίστα χάνοντας. Η υποκρισία βέβαια δεν είναι πρωτότυπο θέα για την κοινωνία μας και τελευταία τόσο με το θέμα του παστίτσιου όσο και με το θέμα των οροθετικών γυναικών το ζήμαμε. Επιλεκτική λοιπόν η στάση της δικαιοσύνης απένατι στον δημοσιογράφο όπως και εσύ γράφεις. Ας μην λησμονούμε πως ο δημοσιογράφος τουλάχιστον έχει τον άγραφο νόμο της ηθικής του επαγγέλματος του, αν αυτό το εξασκεί τίμια να τον καθοδηγεί και να ειναι ο προσωπικός του μπούσουλας. Θυμάμαι πρινα πό βδομάδες είχα αναρτήσει σε τούτη την σελίδα την φράση'' Η δημοσιογραφία δημοσιοιποιεί ό,τι όλοι θέλουν να μην δουν δημοσιευμένο, όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις.'' Βέβαια σε τούτη την χώρα τα έχουμε ξεχάσει ατά τα πράγματα, γιατί η δημοσιογραφία η 4η εξουσία όπως και εσυ γράφεις είναι ενας από τους πυλώνες της διαφθοράς. Άλλο όμως αυτό και άλλο πράγμα η φύμωση της. Γιατί είναι σαν να λέμε μια χούντα θα μας σώσει. Να οριοθετηθεί ναι . Αλλά να ξεκινήσουμε πρώτα από τα νομικά πλαίσια και όλες εκείνες τις αλλαγές που θα αποβάλλουν την διαφθορά. Δεν ξέρω αν το αύριο είναι συνιφασμένο με την ελπίδα, αλλά ξέρω πως η κρίση είναι μια ευκαιρία ελπίδας. Το αν θα την αρπάξουμε ή όχι, εξαρταται από μας. Ένα ακόαμ ξέρω, μας ζητούν να κάνουμε βήματα αλλά τα πόδοα μας δεν είναι ακόμα καλά εξσκημένα, είναι πολύ αδύνατα. Δεν μπορείς να ζητάς πράγματα που δεν γίνονται. Νομίζω λοιπόν , πως ήρθε η ώρα αυτό να μπορέσουμε να το πούμε. Ίσως αυτός ο λόγος, και αν βρεθούν ικανά χείλη να τον πουν να φέρει ακόμα περισσότερη ελπίδα.

      Διαγραφή
  2. Θα συμφωνήσω με την κεντρική ιδέα του post που δεν είναι η λίστα (-αληθινή ή ψεύτικη - νόμιμη ή παράνομη-), αλλά η ελπίδα. Η ελπίδα που για να βρεί χώρο να ριζώσει πρέπει να στηριχτεί στα μπράτσα της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού. Να μπολιαστεί με την αγωνία και την αγανάκτηση του άλλου, να βλαστήσει και να καρπίσει η αντίδραση της ευθύνης και του χρέους απέναντι στο σκοταδισμό που μας περιβάλλει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ανύπαρκτη, καθυποταγμένη ελπίδα που δεν μπορεί να μας στηρίξει στα πόδια μας. Αντίθετα μάθαμε να στηριζόμαστε στις αβεβαιότητες. Είναι σαν να ακουμπας σε μια αιώρα με κομμένο σχοινί και μετά όταν πέσεις να ζητάς και τα ρέστα από πάνω

      Διαγραφή
  3. Και μετά είδες έτσι έτρεξε η Δούρου...και μετά ο υπερασπιστής δικηγόρος εντελώς τυχαία ο Καπερνάρος....ε δεν είναι εύκολο να γίνουν έτσι οι αλπίδες πράξεις πως να το κάνουμε Αννιτα μου...έχει δρόμο..
    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το εκ παραδρομής ανώνυμο σχόλιο μου, υπογράφω τώρα: Γιούλη
    Αννίτα μου, το σχόλιο μου δεν αφορά ούτε το Βαξεβάνη ούτε τη λίστα αυτή καθεαυτή. Περιγράφει τη δική μου απελπισία, που πηγάζει από το φαινόμενο της παραβατικής μας συμπεριφοράς, που καλλιεργείται, συντηρείται, παρουσιάζεται και, κανακεύεται, επευφημείται ή λοιδωρείται, επιλεκτικά, μέχρι η εξοικείωσή μας μαζί της να την επιβάλει ως καθεστώς. Η απελπισία μου εδράζεται στο ό,τι ως κοινωνία παραμένουμε απαθής και σε αυτό το φαινόμενο, όπως και στο φαινόμενο της βίας. Το περιστατικό με τη λίστα, μου έδωσε απλά την αφορμή να μιλήσω γι' αυτήν την αγωνία μου. Το σχόλιο της Ξένιας επιβεβαιώνει την αγωνία μου. Πάντα η παραβατικότητα θα βρίσκει και άλλοθι και αγκαλιά για να κουρνιάσει. Αυτό την απαλείφει;

    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν ξέρω αν εθελότυφλώ, αλλά δεν νομίζω. Στο κείμενο της Ανν Λου διακρίνω την δική της απελπισία ,η οποία για να πω την αλήθεια ταυτίζεται με την δική μου σε μεγάλο βαθμό, για την ανυπαξία των εντόσθιων κινήτρων. Η σημασία της προσπάθειας φύμωσης του τύπου , την οποία έχουμε δει πράγματι να γίνεται επιλεκτικά ( χθες τα ΝΕΑ δημοσίευσαν την λίστα και δεν είδα καμιά σύλληψη να γίνεται) δεν την σκεφθήκαμε τυχαία και την υποστήριξη της μάχης εναντίων της παρανομίας και της παραβατικότητας οι οποίες και οι δύο μας ταλανίζουν επίσης δεν μας ήρθε ουρανοκατέβατη. Η απουσία εντόσθιων κινήτων( ειλικρινά σε ευχαριστώ για αυτή την τόσο εύστοχη φράση σου , που εδώ πρωτοδιάβασα και ευθύς διψασμένα υιοθέτησα) . Αν έμπαινε κάποιος στο σπίτι μας και μας έκλεβε το ημερολόγιο μας, δεν θα συλλαμβάναμε αυτόν που μας το έφερε πίσω, θα τον ευχασριστούσαμε και θα εξακολουθούσαμε να ψάχνουμε απεγνωσμένα τον κλέφτη. Γνωρίζω φυσικά πολύ καλά πως είμαστε οι άνθρωποι που έχουμε καθαρά σπίτια αλλά λερώνουμε έξω...
    Λοιπόν άλλη μια φορά σου δίνω τα σέβη μου Ανν Λου , γιατί και πρώτα από όλα κρατάς τον πήχη ψηλά.
    Γιώργος Γιάννα ( αιχμή)

    ΑπάντησηΔιαγραφή