Πεθαίνουμε! Πεθαίνουν οι θεοί μας!
Τα μάρμαρα το ξέρουν και κοιτάζουν
σαν άσπρη χαραυγή πάνω στο θύμα
ξένα , γεμάτα βλέφαρα συντρίμμια,
καθώς περνούν τα πλήθη του θανάτου.
Περάσανε μακριά , με τον καημό τους
ζεστό κοντά στα χαμηλά αγιοκέρια
που γράφανε στο σκυφτό μέτωπο τους
την ζωή πασίχαρη στα μεσημέρια
όταν σβηστούν στα μάγια και τ΄αστέρια.
Μα η νύχτα δεν πιστεύει στην αυγή
κι η αγάπη ζει το θάνατο να υφαίνει
έτσι, σαν ελεύθερη ψυχή ,
μια στέρνα που διδάσκει τη σιγή
μέσα στην πολιτεία τη φλογισμένη.
Απόσπασμα από το ποίημα του Γ. Σεφέρη '' Η στέρνα''.
Θυμήθηκα αυτές τις μέρες αυτό το ποίημα και φέρνω εδώ τις τρεις τελευταίες στροφές του. Πιο καλό τρόπο δεν είχα να πω , πως στέρεψε η στέρνα και δεν έχει πια νερό και το πρόβλημα είναι ότι μείναμε διψασμένοι. Το κενό του νοήματος, της ιδεολογίας και της πολιτικής πρακτικής, γιγαντώθηκε και μείνανε οι ανθρωπιστικές αξίες να κτυπούν γυμνές πάνω στους τοίχους της άδειας στέρνας. Σχεδόν αδιάφορο μου ακούγεται το αν ή όχι είμαστε δικαιολογημένα διψασμένοι. Για να κορέσουμε την πείνα μας και την δίψα μας τρεφόμαστε τώρα με μίσος , θυμούς , οινοπνεύματα, valium και άλλες μανιακές καταφυγές, αυτοκαταστροφής.
ΥΓ : Αν μπορέσετε βρείτε ολόκληρο το ποίημα, είναι τόσο απλό να βρεθεί στο google/ youtube , είναι μεγάλο αλλά είναι αριστουργηματικό, αφεθείτε εκεί μέσα στην μαγεία του, έστω στα πλαίσια του '' κάτι να κάνουμε''.
Φωτογραφία Sally Man
Είναι που δε βρέχει; Είναι που απεμπολήσαμε ποτάμια και θάλασσες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχουν οι παλιές διαφυγές , οι παλιές ωραίες ουτοπίες , εγχώριες ή δανεικές και στέρεψε και η φαντασία μας γιατί και αυτή σε αυτά στηριζότανε. Η στέρνα δεν είναι κάτι που χαρίζεται , είναι κάτι που δημιουργείται όπως και ο τρόπος που η κοινωνία θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σαν σύνολο , δεν είναι κάτι που χαρίζεται αλλά κάτι που δημιουργείται. Και πως θεραπεύεται τώρα η ξηρασία μου λες?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
καλησπέρα Αννίτα , βρήκα το ποίημα ολόκληρο και σε ευχαριστώ πολύ που μου το θύμησες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝέλλυ
Είναι ίσως που περιστασιακά και άλλα γεγονότα , εθνικά και κοινωνικάα τραύματα ενώ επιδρούν σε όλους μας, ανεξάρτητα αν το καταλαβαίνουμε ή όχι, ασυνείδητα δηλαδή τις περισσότερες φορές ( πόλεμοι, γενοκτονίες, εμφύλιος, μετανάστευση) δεν μελετήθηκαν ποτέ σε βαθος, και δεν μπορέσαμε ποτέ να τα τακτοποιήσουμε μέσα μας. Ατακτοποίητα και ατάκτως ερριμένα, μας αφήνουν ευάλωτους σε αρνητικές ταυτίσεις.Αρχίζω αυτά να σκέφτομαι φίλη μου μισοάγνωση
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ιστορία επαναλαμβάνεται. Αποδεχθήκαμε το "δόγμα" και δεν μπήκαμε στον κόπο να τη μελετήσουμε. Ένα κομμάτι του παρελθόντος κάποιων άλλων και εχέγγυο της δικής μας επιβίωσης στο μετά, σκεφτήκαμε. Και μας διέφυγε πως ο ιστορικός χρόνος και τόπος απέκτησε, εξίσου δογματικά, το δικό του ειδικό βάρος στην επανάληψη."Κάτι να κάνουμε" ποιοί, πού, πότε; Μεγάλη απογοήτευση και για την άδεια στέρνα και για το κούφιο μας το κεφάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιούλη
Δεν δίνονται οι απαντήσεις αρχίζω να βλέπω, δημιουργούνται, έτσι νομίζω Γιούλη.Ούτε οι άλλοι έχουν. Θα μου πεις έχουν θεσμούς, όχι απόλυτα θα πω. Θα μου πεις έχουν ταυτότητα, έχουν θα αναστενάξω, εμείς τι έχουμε ? Όπως έγραφε ο Καστοριάδης σχεδόν σε κάθε του βιβλίο, '' ο τρόπος που συγκροτείται η κοινωνία , δεν χαρίζεται , δημιουργείται'' . Και ποιός είναι η κοινωνία το ξέρουμε πια, εσύ, εγώ, ο Πέτρος, Ο Μάκης, η Μαρία, ο, ...η..., εμείς. Σπασμένο και άδειο το κεφάλι μας έστω ας το χρεισιμοποιήσουμε κάπου επιτέλους.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Λαβωμένο, πέφτει κάτω το πουλί από το κλαδί,
ΑπάντησηΔιαγραφήχωρίς ποτέ, μα ποτέ ,τον εαυτό του να λυπηθεί..
D.H. LAWRENCE
Iσως μια κάποια "αυταπάρνηση" του εαυτού μας και της "τσέπης" μας
βοηθούσε ...
Κ.Παυλόπουλος