Το κουτάκι

     Tέλος του δημοτικού , αρχές του γυμνασίου. Φορούσε στο λαιμό του ένα οβάλ κουτάκι χρυσό. Στην ώρα του μαθήματος αυτό το κουτάκι ή το χουχούλιαζε στο χέρι της , σαν να ήταν πουλί ξεπαγιασμένο που ήθελε να το ζεστάνει, ή έστριβε την αλυσίδα γύρω γύρω στο λαιμό της μέχρι τα κρικάκια της να αποτυπωθούν στην αναπνοή της ή κρατούσε στα δόντια της το κουτάκι. Το μισοδάγκωνε , το εξαφάνιζε για λίγο μέσα στο στόμα της, τρόμαζες ότι το κατάπιε , ή το έγλειφε σαν το περιεχόμενο να ήταν ρευστή τροφή για μια ανάγκη που έπασχε από δυσκαταποσία.  Φτύσ' το, φτύσ΄το αμέσως , της φώναζε κάθε τόσο η δασκάλα. Το έβγαζε από το στόμα της προσεκτικά και πληγωμένο το χουχούλιαζε πάλυ στην χούφτα της να το γιατρέψει.
    Στο διάλειμμα την περικυκλώναμε οι πιο λαίμαργα περίεργες και της τάζαμε ξύστρες , μολύβια, μπλοκάκια, τσιμπιδάκια μαλλιών, αν μας έδειχνε τι ήταν μέσα στο κουτάκι . Αποτραβιόταν τότε πολύ μακριά μας, άνοιγε και έκλεινε το κουτάκι με τέτοια ασκημένη ταχύτητα , που ούτε το μεγαλύτερο μυστήριο δε δήλωνε την ύπαρξη του και δεν την κρύβει με τόση αστραπιαία εξασφάλιση.
     Σήμερα που το σκέπτομαι , λέω ότο το πιθανότερο αυτό το κουτάκι να μην είχε τίποτα μέσα. Γιατί τέτοιες άγριες προφυλάξεις μόνο  το κενό τις παίρνει για να μην αποκαλυφθεί.
     Αποκλείω διαρρήδην να ήταν μέσα στο κουτάκι η μάνα του κοριτσιού.





Κική Δημουλά από την συλλογή '' Εκτός σχεδίου '' εκδ Ίκαρος

Φωτογραφία Νίκος Τεντόμας

 http://nikoten.wordpress.com