Υπερπροστασία παιδιών από τους γονείς, παράγει στο μυαλό των τέκνων, την λάθος εντύπωση, πως η ζωή είναι ένας γλυκός χώρος, όπου ο ένας εξυπηρετεί τον άλλο, ο εργοδότης είναι ένας ταπεινός.. άνθρωπος που προσφέρει δουλειά σε όλους / όλοι.. σέβονται ο ένας τον άλλο, και κανείς.. δεν θέλει να μας κάνει, κακό. Ένα υπερπροστατευμένο παιδί, το οποίο δεν το πηγαίνουνε στην παιδική, χαρά, ή δεν το αφήνουν να φέρνει φίλους στο σπίτι, με τον καιρό, καταντάει ένα φοβισμένο πλάσμα, που μεγαλώνοντας δεν θα αντέξει τελικά, την πραγματικότητα, και δεν θα ωριμάσει, ποτέ. Ενώ.. ένα παιδί που υπήρξε ..υπόδειγμα, ζωντάνιας και εσωτερικής, ευγνωμοσύνης, για την ύπαρξη του, είτε: η ζωηράδα του παιδιού, θα γίνει έρμαιο από λάθος συμπεριφορές και θα παρεκτραπεί άσχημα, είτε απλά θα το παρεξηγήσουν ως χαρακτήρα επιπόλαιο. Το παν είναι να βρίσκεται μια μεσαία οδός: ένα καλλιεργημένο ον, που έχει διδαχτεί από το σπίτι, την σοφή πρακτική: διάκριση. Τα πάντα τελικά, μαθαίνονται από το σπίτι, αλλά σήμερα.. οι άνθρωποι παντρεύονται για να μην τους κοροιδεύουνε, συγγενείς και γείτονες, ως μπακούρια. Και τι γονείς θα γίνουνε αυτοί οι άνθρωποι που δεν μπορούν να συννενοηθούν, πουθενά, απλά γιατί ήρθανε κοντά, ένα καλοκαίρι..
Η αναπηρία δεν είναι πάντα σωματική. Η παρατεταμένη παιδικότητα είναι μια μορφή αναπηρίας και το οικογενειακό περιβάλλον θα μου επιτρέψετε και εμένα να πιστεύω πως παίζει ιδιαίτερο ρολο στην παράταση της. Επεμβαινει το οικογενειακό περιβάλλον και ιδιαίτερα η μητέρα στην ανάγκη του παιδιού για ανεξαρτησία, αυτονομία. Δεν αναγνωρίζει η μητέρα αυτή την ανάγκη του παιδιού της. δυστυχώς. Οι τρόποι που η μητέρα συνήθως επιλέγει να μην αναγνωρίσει στο παιδί την ανάγκη για αυτονομία είναι κυρίως δύο. Η υπερποροστατευτικότητα και η αποστέρηση. Οι μητέρες της πρωτης κατηγορίας, περιφανεύονται να νιώθουν ως μητέρες κλώσσες, που προτιμούν το παιδί τους να παραμεινει μικρό και αδύναμο και εξαρτημένο για να έχει πάντα την ανάγκη τους. Είναι συνήθως μητέρες καταθλιπτικές που προκειμένου ποτέ να μην χάσουν την αγάπη των παιδιών τους αλλά και των συντρόφων τους , τα παραχαιδεύουν και τα κακομαθαίνουν. Δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να νιώσουν τις παραμικρές στερήσεις που θα τα βοηθούσε να αναπτυχθούν φυσιολογικά. Εδώ μπαίνει και ο ρόλος του συντρόφου. Γιατί αν υπάρχουν προβλήματα μεταξύ των συζύγων, το παιδί είναι το εύκολο μαξιλάρι για την μητέρα. Το παραχαίδεμα του παιδιού αρχίζει από τα πρώτα εικοσιτετράωρα της ζωής του, όταν το παίρνουν αγκαλιά με το παραμικρό , και συνεχίζιε ακόμα και στην ενήλικη ζωή του με την αποπνικτική τρυφερότητα τους που του στερεί την δυνατότητα να αναζητήσει με δικούς του τρόπους που θα του φέρουν ευτυχία . Ετσι το παιδί θα παραιτηθει απο την προσωπική΄του εξέλιξη και το χειρότερο θα νιώθει ευγνωμοσύνη ακόμα και για πράγματα που το έβλαψαν.Αλλάεν υπάρχει τίποτα καταστροφικότερο απο το να μεγαλώνεις ένα παιδί ενοχοποιώντας το. Πολύ δύσκολα το παιδί οταν μεγαλώσει το συγχωρεί. Αν βεβαια καταφερει ποτέ να αποστασιοποιηθεί και να αναζητήσει τον προσωπικό του δρόμο. Η αποστερητική μητέρα δίνει την αίσθηση στο παιδί ό,τι δεν είναι ικανό να αγαπηθεί. Του δημιουργεί αισθήματα κατώτερότητας , γιατί το παιδί στην ηλικία που βρίσκεται δεν μπορεί να αντιληφθεί την αναπηρία των γονιών και παίρνει ολόκληρη την ευθύνη πάνω του. Το παιδί έτσι γίνεται ένα ήσυχο, ντροπαλό , μη απαιτητικό παιδί που προσαρμόζεται εύκολα. Πάντα θα προσπαθεί να καλύψει και να προλάβει τις απαιτήσεις των άλλων αλλά όχι τις δικές του. Επειδή θα είναι πολυ δύσκολο να ικανοποιεί τις αναπόφευκτες κατά την γνώμη του απαιτήσεις των άλλων , θα γεμίζει ενοχές που θα το οδηγούν σε καταθλιπτικά επεισόδια. Το οικογενειακό περιβάλλον είναι το πρώτο σε όλα αυτά . Και κατά την ταπεινή μου γνώμη, εδώ έχει προς το παρόν χαθεί η μπάλα στην κοινωνία μας, παρόλη την εξύμνιση της άγιας ελληνικής οικογένειας. Βλέπετε η αυτογνωσία, στέκει μακρινό όνειρο...ακόμα για την πλειοψηφια.
Υπερπροστασία παιδιών από τους γονείς, παράγει στο μυαλό των τέκνων, την λάθος εντύπωση, πως η ζωή είναι ένας γλυκός χώρος, όπου ο ένας εξυπηρετεί τον άλλο, ο εργοδότης είναι ένας ταπεινός.. άνθρωπος που προσφέρει δουλειά σε όλους / όλοι.. σέβονται ο ένας τον άλλο, και κανείς.. δεν θέλει να μας κάνει, κακό. Ένα υπερπροστατευμένο παιδί, το οποίο δεν το πηγαίνουνε στην παιδική, χαρά, ή δεν το αφήνουν να φέρνει φίλους στο σπίτι, με τον καιρό, καταντάει ένα φοβισμένο πλάσμα, που μεγαλώνοντας δεν θα αντέξει τελικά, την πραγματικότητα, και δεν θα ωριμάσει, ποτέ. Ενώ.. ένα παιδί που υπήρξε ..υπόδειγμα, ζωντάνιας και εσωτερικής, ευγνωμοσύνης, για την ύπαρξη του, είτε: η ζωηράδα του παιδιού, θα γίνει έρμαιο από λάθος συμπεριφορές και θα παρεκτραπεί άσχημα, είτε απλά θα το παρεξηγήσουν ως χαρακτήρα επιπόλαιο. Το παν είναι να βρίσκεται μια μεσαία οδός: ένα καλλιεργημένο ον, που έχει διδαχτεί από το σπίτι, την σοφή πρακτική: διάκριση. Τα πάντα τελικά, μαθαίνονται από το σπίτι, αλλά σήμερα.. οι άνθρωποι παντρεύονται για να μην τους κοροιδεύουνε, συγγενείς και γείτονες, ως μπακούρια. Και τι γονείς θα γίνουνε αυτοί οι άνθρωποι που δεν μπορούν να συννενοηθούν, πουθενά, απλά γιατί ήρθανε κοντά, ένα καλοκαίρι..
ΑπάντησηΔιαγραφή-Όταν μεγαλώσω, θα...
ΑπάντησηΔιαγραφή- Πότε;
- Όταν...
- Όταν;
-Όταν μου το επιτρέψετε.
Η "αναπηρία" δεν είναι πάντα σωματική, γονιδιακή, εγγενής.Το οικογενειακό περιβάλλον όμως είναι αυτό, που πρώτο "ακρωτηριάζει".
Γιούλη
Η αναπηρία δεν είναι πάντα σωματική. Η παρατεταμένη παιδικότητα είναι μια μορφή αναπηρίας και το οικογενειακό περιβάλλον θα μου επιτρέψετε και εμένα να πιστεύω πως παίζει ιδιαίτερο ρολο στην παράταση της. Επεμβαινει το οικογενειακό περιβάλλον και ιδιαίτερα η μητέρα στην ανάγκη του παιδιού για ανεξαρτησία, αυτονομία. Δεν αναγνωρίζει η μητέρα αυτή την ανάγκη του παιδιού της. δυστυχώς. Οι τρόποι που η μητέρα συνήθως επιλέγει να μην αναγνωρίσει στο παιδί την ανάγκη για αυτονομία είναι κυρίως δύο. Η υπερποροστατευτικότητα και η αποστέρηση. Οι μητέρες της πρωτης κατηγορίας, περιφανεύονται να νιώθουν ως μητέρες κλώσσες, που προτιμούν το παιδί τους να παραμεινει μικρό και αδύναμο και εξαρτημένο για να έχει πάντα την ανάγκη τους. Είναι συνήθως μητέρες καταθλιπτικές που προκειμένου ποτέ να μην χάσουν την αγάπη των παιδιών τους αλλά και των συντρόφων τους , τα παραχαιδεύουν και τα κακομαθαίνουν. Δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να νιώσουν τις παραμικρές στερήσεις που θα τα βοηθούσε να αναπτυχθούν φυσιολογικά. Εδώ μπαίνει και ο ρόλος του συντρόφου. Γιατί αν υπάρχουν προβλήματα μεταξύ των συζύγων, το παιδί είναι το εύκολο μαξιλάρι για την μητέρα. Το παραχαίδεμα του παιδιού αρχίζει από τα πρώτα εικοσιτετράωρα της ζωής του, όταν το παίρνουν αγκαλιά με το παραμικρό , και συνεχίζιε ακόμα και στην ενήλικη ζωή του με την αποπνικτική τρυφερότητα τους που του στερεί την δυνατότητα να αναζητήσει με δικούς του τρόπους που θα του φέρουν ευτυχία . Ετσι το παιδί θα παραιτηθει απο την προσωπική΄του εξέλιξη και το χειρότερο θα νιώθει ευγνωμοσύνη ακόμα και για πράγματα που το έβλαψαν.Αλλάεν υπάρχει τίποτα καταστροφικότερο απο το να μεγαλώνεις ένα παιδί ενοχοποιώντας το. Πολύ δύσκολα το παιδί οταν μεγαλώσει το συγχωρεί. Αν βεβαια καταφερει ποτέ να αποστασιοποιηθεί και να αναζητήσει τον προσωπικό του δρόμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αποστερητική μητέρα δίνει την αίσθηση στο παιδί ό,τι δεν είναι ικανό να αγαπηθεί. Του δημιουργεί αισθήματα κατώτερότητας , γιατί το παιδί στην ηλικία που βρίσκεται δεν μπορεί να αντιληφθεί την αναπηρία των γονιών και παίρνει ολόκληρη την ευθύνη πάνω του. Το παιδί έτσι γίνεται ένα ήσυχο, ντροπαλό , μη απαιτητικό παιδί που προσαρμόζεται εύκολα. Πάντα θα προσπαθεί να καλύψει και να προλάβει τις απαιτήσεις των άλλων αλλά όχι τις δικές του. Επειδή θα είναι πολυ δύσκολο να ικανοποιεί τις αναπόφευκτες κατά την γνώμη του απαιτήσεις των άλλων , θα γεμίζει ενοχές που θα το οδηγούν σε καταθλιπτικά επεισόδια. Το οικογενειακό περιβάλλον είναι το πρώτο σε όλα αυτά . Και κατά την ταπεινή μου γνώμη, εδώ έχει προς το παρόν χαθεί η μπάλα στην κοινωνία μας, παρόλη την εξύμνιση της άγιας ελληνικής οικογένειας. Βλέπετε η αυτογνωσία, στέκει μακρινό όνειρο...ακόμα για την πλειοψηφια.