Η αναπηρία δεν είναι πάντα σωματική. Η παρατεταμένη παιδικότητα είναι μια μορφή αναπηρίας και το οικογενειακό περιβάλλον θα μου επιτρέψετε και εμένα να πιστεύω πως παίζει ιδιαίτερο ρολο στην παράταση της. Επεμβαίνει το οικογενειακό περιβάλλον και ιδιαίτερα η μητέρα στην ανάγκη του παιδιού για ανεξαρτησία, αυτονομία. Δεν αναγνωρίζει η μητέρα αυτή την ανάγκη του παιδιού της. Δυστυχώς. Οι τρόποι που η μητέρα συνήθως επιλέγει να μην αναγνωρίσει στο παιδί την ανάγκη για αυτονομία είναι κυρίως δύο. Η υπερποροστατευτικότητα και η αποστέρηση. Οι μητέρες της πρώτης κατηγορίας, περιφανεύονται να νιώθουν ως μητέρες κλώσσες, που προτιμούν το παιδί τους να παραμείνει μικρό και αδύναμο και εξαρτημένο για να έχει πάντα την ανάγκη τους. Είναι συνήθως μητέρες καταθλιπτικές που προκειμένου ποτέ να μην χάσουν την αγάπη των παιδιών τους αλλά και των συντρόφων τους , τα παραχαιδεύουν και τα κακομαθαίνουν. Δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να νιώσουν τις παραμικρές στερήσεις, κάτι που θα τα βοηθούσε να αναπτυχθούν φυσιολογικά. Εδώ μπαίνει και ο ρόλος του συντρόφου. Γιατί αν υπάρχουν προβλήματα μεταξύ των συζύγων, το παιδί είναι το εύκολο μαξιλάρι για την μητέρα. Το παραχαίδεμα του παιδιού αρχίζει από τα πρώτα εικοσιτετράωρα της ζωής του, όταν το παίρνουν αγκαλιά με το παραμικρό , και συνεχίζει ακόμα και στην ενήλικη ζωή του με την αποπνικτική τρυφερότητα τους που του στερεί την δυνατότητα να αναζητήσει τους δικούς του τρόπους που θα του φέρουν την ευτυχία, αλλά μια ευτυχία όπως εκείνο επιθυμεί και όχι κατά τα ενδιαφέροντα και τις προτιμίσεις της μητέρας. . Ετσι το παιδί θα παραιτηθει απο την προσωπική΄του εξέλιξη και το χειρότερο θα νιώθει ευγνωμοσύνη ακόμα και για πράγματα που το έβλαψαν.Αλλά δεν υπάρχει τίποτα καταστροφικότερο απο το να μεγαλώνεις ένα παιδί ενοχοποιώντας το. Πολύ δύσκολα το παιδί όταν μεγαλώσει το συγχωρεί. Αν βεβαια καταφέρει ποτέ να αποστασιοποιηθεί και να αναζητήσει το προσωπικό του δρόμο.
Η αποστερητική μητέρα δίνει την αίσθηση στο παιδί ότι δεν είναι ικανό να αγαπηθεί. Του δημιουργεί αισθήματα κατώτερότητας , γιατί το παιδί στην ηλικία που βρίσκεται δεν μπορεί να αντιληφθεί την αναπηρία των γονιών και παίρνει ολόκληρη την ευθύνη πάνω του. Το παιδί έτσι γίνεται ένα ήσυχο, ντροπαλό , μη απαιτητικό παιδί που προσαρμόζεται εύκολα. Πάντα θα προσπαθεί να καλύψει και να προλάβει τις απαιτήσεις των άλλων αλλά όχι τις δικές του. Επειδή θα είναι πολυ δύσκολο να ικανοποιεί τις αναπόφευκτες κατά την γνώμη του απαιτήσεις των άλλων , θα γεμίζει ενοχές που θα το οδηγούν σε καταθλιπτικά επεισόδια. Το οικογενειακό περιβάλλον είναι το πρώτο σε όλα αυτά . Και κατά την ταπεινή μου γνώμη, εδώ έχει προς το παρόν χαθεί η μπάλα στην κοινωνία μας, παρόλη την εξύμνιση της άγιας ελληνικής οικογένειας. Βλέπετε η αυτογνωσία, στέκει μακρινό όνειρο...ακόμα για την πλειοψηφια.
Ζωγραφική Guayasamin
Επέλεξα αυτό το μουσικό κομμάτι ,άγνωστο γιατί. Ίσως γιατί με κάνει να θυμάμαι όποτε το ακούω μικρά , τρυφερά παιδικά βήματα, που αγωνίζονται να βρουν τον δρόμο τους και να μην χαθούν στην απεραντοσύνη, αυτού του κόσμου , του μικρού του μέγα.
Το θέμα της ενηλικίωσης , δεν λήγει φυσικά μετά το τέλος της φαινομενικής κατάληξης των δεκαοκτώ ετών. Ανήλικοι παντρευόμαστε και ανήλικοι γινόμαστε γονείς. Ανήλικοι χειριζόμαστε τις μοίρες των διπλανών μας και ανήλικοι αποφασίζουμε για τα μέλλοντα. Ο δε φοβερος και τρομερός οξύτατος πόνος της πατατεταμένης παιδικότητας μας , μας οδηγεί πολλές φορές στην ανίκιτη επιθυμία να βρούμε μια νέα μητέρα είτε στο πρόσωπο μαις γυναίκας, συντρόφου, ερωμενης , φίλης κλπ αλλά και αντίστοιχα μια γυναίκα στο πρόσωπο ενός άντρα και εκεί συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε να πάρουμε οτιδήποτε εξακολουθούμε αδιατάραχτα να πιστεύουμε πως μας ωφείλει η ζωή η ίδια. Κάποιοι , να τους πω περισσότερο χαρισματικούς, περισσότερο σοφούς, περισσότερο ευγενείς με τον ευατό τους, κάποιοι τελικά καταφέρνουν να γίνουν μανάδες του εαυτού τους και εκεί απλά τελειώνει η ιστορία της δυστυχίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία της αναζήτησης !
Μιχάλης
Καλησπέρα, Ανν Λου. Γύρω μου ακούω ότι μπορεί να βρει μια κοπέλα, έναν καλό άντρα, αλλά όχι το αντίθετο: πως έχουν χαλάσει οι κοπέλες, σήμερα, ως χαρακτήρας, απαιτήσεις, υπερβολική επιθυμία, ανεξαρτησίας (λάθος κατά τη γνώμη μου. Απλά οι καλές κοπέλες, δεν "φαίνονται" μήτε διαφημίζουν τα προτερήματα τους ή την ηθική τους). Στο θέμα μας, είμαι: το συνεχίζω: Φορές, συμβαίνει κάτι στραβό, μες την οικογένεια, όταν δίδεται άπλετη ελευθερία στην κόρη, ενώ στον γιό, επιβάλλεται, πλήρης έλεγχος στο τι κάνει, Επιβάλλεται απομόνωση στις ικανότητες του, και περαιτέρω στην κοινωνική του, ανάπτυξη, Μεταλλάσοντας τον γιο, σε έναν καταθλιπτικό άνθρωπο που πάντα είχε ανάγκη του γονείς του, ακόμη και ως ενήλικος: εκείνοι του έφτιαχναν την φορολογική, δήλωση, Εκείνοι τον βοηθούσαν όπου είχε ανάγκη, να σταθεί και να πορευθεί. ....Ίσως γι' αυτό, οι άντρες σήμερα, οι περισσότεροι, είναι ανήσυχοι, ενώ οι γυναίκες κοιμούνται την νύχτα, πλήρως ήρεμες και αισιόδοξες πως κάτι καλό θα προκύψει στα του βίου τους. Οι γυναίκες ΔΕΝ αναγκάζονται να ενηλικιωθούν, αλλά η ανάγκη για αξιοπρέπεια, κυλά μες το dna τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χειρότερο κατά την γνώμη μου, είναι, όταν η κόρη δεν βοηθά τον αδελφό της στην κοινωνικοποίηση του, και δια βίου τον υποτιμάει, επειδή εκείνος δεν έζησε, ..άσωτη ζωή, όπως πράττουν όλοι οι ...ώριμοι, άνθρωποι. Αναρωτιέμαι τελικά, ποιος είναι ο στραβός, σήμερα, και ποιος ο ταπεινός. Αλήθεια, αναρωτιέμαι..........
Αγαπητέ Γεράσιμε, με όλο το σεβασμό στο σχόλιό σου, και Αννιτάκι, αιτούμενη την άδεια σου, επίτρεψέ μου να πω, πως ο "ψυχικός ακρωτηριασμός" δεν εξετάζει φύλο. Σκέψου την "ένδεια" της άσωτης κόρης, που δεν μπορεί να "δώσει" ούτε στον αδελφό της λίγο από το απόθεμα της ενέργειάς της. Ο ενήλικας ξέρει και μπορεί να δίνει. Είναι δείγμα ενηλικίωσης το "δούναι".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε εκτίμηση,
Γιούλη
Αγαπητοί μου φίλοι Γεράσιμε και Γιούλη. Παρόλο που είναι αλήθεια πως ο ψυχικός ακρωτηριασμός, δεν εξετάζει φύλο, στην πραγματικότητα και ιδιαίτερα την ελληνική πραγματικότητα, πολλές μητέρες επιλέγουν τα αγόρια τους για να καλύψουν τα προσωπικά τους αδιέξοδα ,και έτσι προκαλούνται μέσα την ίδια οικογένεια διαφορετικού βαθμού ακρωτηριασμοί και κακοποιήσεις. Ακόμα υπάρχουν οι μητέρες που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με τα αγοράκια τους με πρόφαση τον νυχτερινό φόβο των παιδιών . Ακόμα υπάρχουν μητέρες που κτυπούν τον καφέ του κανακάρη τους που κλείνει τα τριάντα και ζει ακόμα στο σπίτι ων γονιών του. Ας μην ξαχνάμε δε πως άλλο το μεγαλώνοντας σε μαι οικογένεια και άλλο το μεγαλώνοντας στην ελληνική οικογένεια. Η δε κόρη δεν βοηθά την κοινωνικοποίηση του κακοποιημένου αδερφού της , πολλές φορές από ένα φθόνο που αυτός επιλέχθηκε από την μητέρα ή και μόνο που είναι αγόρι και έχει την δύναμη που του χάρισε η φύση. σας ευχαριστώ πολύ και σας ζητώ συγνώμη που κάποιες φορές αργώ να απαντήσω .
ΑπάντησηΔιαγραφή