Είναι ο φόβος ένας από μας ;

 

     Αλήθεια είναι ο φόβος ένας απο μας;
Γιατί διογκώνεται στην Ελλάδα ο φόβος για την ανεργία για παράδειγμα, αφού πρόκειται για πανευρωπαική και σωστότερα για μια παγκόσμια πραγματικότητα ;
     Φταίνε οι ιδιομορφίες μας ; τα παράδοξα μας;
Όπου κι αν σταθείς σε βρίσκει ένας αέρας συνεχούς αναμονής, δισταγμού, αναποφασιστικότητας. Συναίσθημα αδιεξόδου.
Το νιώθουμε, το εισπράτουμε, το πληρώνουμε αλλά δεν το πολυκαταλαβαίνουμε . Γιατί αν το καταλαβαίναμε , αυτό θα σήμαινε πως  θα γνωρίζαμε τι θέλουμε  από εμάς τους ίδιους αλλά και από το σύνολο μας. Επιζητούμε με συνοπτικές διαδικασίες να ξαναβρεθούμε στο παραμύθι , στα πελάγη της αφθονίας και του ''όλα πάνε καλά''; Ή επιζητούμε να θεμελιώσουμε εξ αρχής μια κοινωνία διαθέσιμη στην δική μας αξιοπρέπεια , στις ευκαιρίες για τους νέους , στην συνοχή , στην δικαιοσύνη;  Και σαν καταλαβαίναμε , τι θέλουμε πραγματικά , είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν πως οι χειρισμοί για να το πετύχουμε θα μας δυσκόλευαν πολύ ;
     Κι όμως κάτι μας κρατά δεμένους , κάτι μας πνίγει και κάνει την απαισιοδοξία να επιμένει. Και όλο και προσπαθούμε να πείσουμε αλλήλους και μη.  Μα όσο πιο ειλικρινής είσαι με τον εαυτό σου , τόσο λιγότερο πειθώ χρειάζεσαι, γιατί εσύ ξέρεις τις προθέσεις σου και προχωράς, στον ρυθμό σου.
Θυμάμαι το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου :
                     ΄΄όσο κοιτάζω τις παλιές φωτογραφίες
                        τόσο πιο καθαρά βλέπω
                        περισσότερο και από το παρελθόν
                        το μέλλον είναι που δεσμεύει''
    Δεν θέλουμε να δεσμευθούμε με το μέλλον γιατί αυτή η δέσμευση θα απαιτούσε από εμας κάτι που είτε δεν είχαμε ποτέ , είτε μας τελείωσε. Εμπιστοσύνη.
Έτσι είμαστε αδιάφοροι από δυσπιστία. Μια δυσπστία σε βαθμό απιστίας απέναντι σ΄ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα , οι θεσμοί του οποίου στηρίζονται στο γράμμα και όχι στις ψυχές μας, γιατί εκεί έχασαν πια την θέση τους. Από αυτό το πολιτικό σύστημα που  από τα πρώτα μας βήματα , διαδαχθήκαμε την αδιαφορία για τον διπλανό μας. Αφού απέναντι στην δυσπιστία μας και στην κλιμακούμενη απώλεια της εμπιστοσύνης μας, το πολιτικό σύστημα αντί να ξεκινήσει παίρνοντας διορθωτικά μέτρα , πρώτα για το ίδιο , ενδιαφέρθηκε μονάχα να αυτοπροστατευθεί διορίζοντας κόρες και γιούς ακόμα και την ύστατη στιγμή. Χτυπήθηκαν και χτυπιούνται πάρα πολύ από εμας. Άδικα θύματα, ιδιαίτερα από τις αδύναμες τάξεις. Σπάσαμε σε χίλια κομμάτια και μαζί μας , το ηθικό και η αυτοπεποίθηση μας. Μείναμε συγκάτοικοι με μια βαθειά ανασφάλεια. Πως μπορεί ο άνθρωπος που υποφέρει στο δημόσιο νοσοκομείο και που το πιθανότερο να μην του δώθεί ποτέ  η απαιτούμενη  σημασία αν δεν τηλεφωνήσει ο βουλευτής ή ο φίλος του φίλου , τον φίλο του διοικητή , να βγεί από αυτή την ανασφάλεια και να μην πιστέψει πως είναι ανύπαρκτος ;  Βλέπεις για  να δώσεις εμπιστοσύνη , πρέπει να πάρεις εμπιστοσύνη. Και ο τρόπος που εμπιστεύεσαι , είναι ο ίδιος  τρόπος που εκτιμάς και εμπιστεύεσαι εσένα τον ίδιο. Και εμείς δεν πήραμε και δεν ξέρουμε να δώσουμε τώρα. Είναι κάτι σαν την σχέση μάνας με παιδί. Ω, μάνα μου Ελλάς. Μα μέχρι ένα σημείο η μάνα, μετά ό, τι και να ήταν , ό,τι και να είχε συμβεί, το παιδί παίρνει την ζωή στα χέρια του. Δεν συνεχίζει να τραγουδά εσαεί, ''ψεύτη ντουνιά'' για να ραγίσουν τα πεζοδρόμια και να εσωτερικεύει μηδενικά. Γιατί να που μας επισκέφθηκαν και τα μηδενικά. Και είναι και πολλά, πληθαίνουν , κοντεύουν να γίνουν εφιάλτης. Βλέπεις η Δημοκρατία έχει ανάγκη την συννενόηση και η συννενόηση τον διάλογο και ο διάλογος την  αποδοχή του διαφορετικού αλλά εξίσου δίκαιου.
     Ναι ο φόβος είναι ένας από μας. Και έχει και χαμηλή αυτοεκτίμηση και έχει και κοντή μνήμη , έτσι που να μπορεί να ξεχάσει γρήγορα και να ξαναβολευτεί. Γι΄αυτό την ώρα της απόγνωσης κοντοστέκεται και είτε προσποιείται είτε δυσκολεύται να βρει τους τρόπους να παλέψει , για όλα αυτά, τα άγνωστα που  ανοίγονται μπροστά του και τον προκαλούν να τα ακολουθήσει και να τα κερδίσει. Εκείνος είναι που επιλέγει, όλα να γίνουν με τον τρόπο που αναγνωρίζει και ξέρει μέχρι τώρα. Τα υπόλοιπα είναι υπερβάσεις. Άγνωστες λέξεις, ξεχασμένες.
     Ναι ο φόβος είναι περισσότερο από όλα ένας από μας. Και ποιός άραγε μπορεί να βελτιωθεί χωρίς κάποια στοιχειώδη  σιγουριά για το μέλλον ; Oι παλιές νοοτροπίες πεισμώνουν σε συνθήκες ανασφάλειας.
     Ίσως γι΄αυτό είναι πολλοί που στοιχιματίζουν στην εκτόνωση, στην λήθη. Είναι βέβαιοι ότι '' θα ξεχάσει ο κόσμος'' . Έτσι που να συνεχιστούν τα ίδια. Όπως τότε που Γιάννης κερνούσε, Γιάννης έπινε. Ελεγκτής και ελεγχόμενος ένα.
     Ίσως για τον ίδιο ακριβώς λόγο , σαν η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος,  να αρχίσουν να πληθαίνουν και αυτοί που στοιχιματίζουν σ΄αυτό που τώρα δείχνει ανεύφικτο  .  Αυτοί που απένατι στην δυσπιστία και στην αδιαφορία ορθώνουν την αλληλεγγύη. Δεν ξέρω αν είναι  νεορομαντικοί , ή  ποιητές, ονειροπόλοι ή γενναίοι σχοινοβάτες πάνω σε τεντωμένο σχοινί.. Ξέρω όμως πως αυτοί είναι οι άνθρωποι των καλών προθέσεων.


Φψτογραφία από την  ομάδα σύγχρονου χορού MeDet
http://www.kiomoskineitai.gr