Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Το εσωτερικό μας σκόρπισμα.



   Βαριά πόρτα , τρίζει απελπισμένα για να την κλείσεις. Το αποφάσισες . Αυτή την φορά θα ακούσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Θα πιάσεις την χαμηλή , αδύναμη φωνή του , θα συντονιστείς με το ψίθυρο του και  θα κάνεις το βήμα. Θα κλείσεις την πόρτα. Θα αφήσεις έξω την βουή και την πολυφωνία. Θα μείνεις σε μια μονοτονία.
   Ένα βήμα σε χωρίζει . Έφτασες μέχρι εδώ , μέχρι την πόρτα. Από αυτή την πόρτα , δρασκελά κάθε μέρα ο εαυτός σου και τον χάνεις. Από τούτη την πόρτα , χύνεσαι έξω εσύ και μέσα μεγαλώνει η τρύπα . Κάθε πρωί , γίνεσαι ένα με μια άμορφη μάζα και χωρίς να το πολυκαταλαβαίνεις , παύεις   επί της ουσίας να εξελίσσεσαι, κυνηγώντας με άγχος μια βάναυση καθημερινότητα. Υποχείριο πολλές φορές των ακατέργαστων συναισθημάτων σου , ακολουθείς τους πολλούς άγνωστους άλλους, σχεδόν μηχανικά και γίνεσαι μαζί τους μια άμορφη μπάλα που τρέχει με άπιαστη ταχύτητα προς το μηδέν. Η άμορφη μπάλα με το αλεξίσφαιρο γιλέκο , που ρουφά την αυτοπεποίθηση σου και καχεκτικό σε κρατά δεμένο πάνω της. Κατάλληλη λεία να σε απομυζήσει. Ο ελλειματικός αδύναμος εαυτός σου, με δυσκολία μεγάλη αντιστέκεται. Ζητά καθημερινά να ξεχαστεί και να πιεί πάση θυσία το γάλα που  άδικα δεν χόρτασε. Κλωτσά και ροκανίζει τον διπλανό του ακόμα και για μια ρουφιξιά.
   Σου φταίνε οι άλλοι συνεχώς. Δεν σε πρόσεξαν, δεν σε βοήθησαν, δεν σε στήριξαν, δεν σου στάθηκαν.Απαιτείς με παράπονο τον λόγο , που δεν σου έδωσε την ευκαιρία , ξεχνώντας πως ήσουν αναπόσταστο κομμάτι της. Μεγαλωμένος παθητικά, προτιμάς να κλειστείς σε μοναστήρι , από το να διεκδικήσεις την αυτονομία σου. Ακραία εξαρτημένος από την φούστα της μεγάλης μάνας, ζεις έντονα την μερικότητα στην σκέψη και στις πράξεις σου. Συντηρείς το σπίτι σου αλλά καταστρέφεις την δημόσια περιουσία, φροντίζεις τον κήπο σου αλλά πετάς σκουπίδια στο δρόμο. Ζητάς συνεχώς το επιμέρους, το ερμειτικά κλειστό σύστημα.  Εκεί δηλαδή που στενεύουν τα όρια μιας πλατύτερης συμπεριφοράς, που αν δεν την φοβόσουν θα σε κοσμούσε σαν πολύτιμο ορυκτό.  Εκεί που το ευχάριστο έχει μόνιμο προβάδισμα έναντι του αναγκαίου. Εκεί στην απραξία της τραυματικής σου αμφιθυμίας που εξανεμίζει ενθουσιασμούς και καταλύει όνειρα. Εκεί που ο ανολωκλήρωτος εαυτός σου μέσα στις καταθλίψεις του σε οδηγεί να ζεις επαναλαμβανόμενα ναυάγια.Εκεί που η ταυτότητα σου γράφει εξάρτηση. Εξάρτηση στην αρχή από την οικογένεια και μετά από την μικρή , τοπική κοινωνία και μετά από την πιο μεγάλη μάνα , το κράτος.
   Η πόρτα που χύνεται έξω καθημερινά και σκορπίζεται ο εαυτός μας είναι εντός μας. Μας είναι πολύ δύσκολο να την δούμε γιατί δεν μάθαμε ποτέ να μας παρατηρούμε. Εμείς τους ίδιους μας τους εαυτούς. Σαν Σίσυφοι ανεβάζουμε τον εαυτό μας , σε σημείο χωρίς επιστροφή και εκείνος την πιο κρίσιμη στιγμή φεύγει από τα χέρια μας, για να κατρακυλήσει πίσω. Στο εσωτερικό μας σκόρπισμα αδυνατούμε , να συνδέσουμε την προσοχή με την μνήμη. Και προχωράμε ξεχνώντας . Τι κρίμα αλήθεια να ξεχνάμε. Να ονομάζουμε ένταση την προσωπική μας διαδρομή και ξεχνώντας να νοσταλγούμε σκιές . Ακόμα πιο οδυνηρό , να αναζητούμε την αλήθεια συνεχώς σε καινούργια νοήματα και να ξαναξεκινάμε για νέους προορισμούς, στην πραγματικότητα όμως για μια νέα ματαίωση.
Σε όλα αυτά αναγνωρίζουμε τις περισσότερες φορές τον απέναντι μας, σπάνια τον εαυτό μας.
   Σήμερα σε τούτο το ναυάγιο, στα σκληρά μέτρα και στην ατιμωρισία, ζητάμε κάποιον να εμπιστευθούμε, κάποιον να μας εμπνεύσει.Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια αυτό για μας ,που δεν χορτάσαμε ούτε από  γάλα , ούτε από βλέμμα. Αν τουλάχιστον τώρα που στεκόμαστε μπροστά στην πόρτα, έτοιμοι να την κλείσουμε, αν τώρα που είναι η εποχή που πεθαίνουν οι μεγάλοι εθνικοί μας μύθοι και η υπόθεση του μέλλοντος έρχεται στα χέρια μας, αν καταφέρναμε τώρα να στήσουμε και να ζήσουμε μια πραγματική σχέση με τον εαυτό μας και με τους άλλους, ίσως καταφέρναμε να ονειρευθούμε το αύριο. Ξεκινώντας πρώτα από την αναγνώριση της διαφορετικότητα και την αποδοχή της ανάγκης των κανόνων. Αν συνειδητοποιούσαμε πως δεν φθάνει μονάχα η αναγνώριση της πραγματικότητας, μα απαιτείται και ένα παραπάνω βήμα, αυτό της συμφιλίωσης με το παρελθόν μας, έτσι ώστε να μην θυσιάζουμε Ιφιγένειες , πληρώνοντας  συνεχώς παλιά γραμμάτια, δεν μπορεί παρά να ερχότανε τότε ένα νέο πνευματικό ρεύμα με καινούργιο πολιτικό λόγο, που θα παράσερνε το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Αυτό θα μας ξεκολούσε από αυτό το αιώνιο τώρα που ζούμε και θα μας έκανε να ονειρευτούμε το μέλλον. Γιατί το μέλλον το διεκδικούμε , δεν το προεξοφλούμε , ούτε το προδικάζουμε.

Ο Eugene Smith φωτογραφίζει τον Charlie Chaplin
http://tr.wikipedia.org/wiki/W._Eugene_Smith

10 σχόλια:

  1. Γιατι υπαρχει ο χρονος που κυλαει γυρω μας, αλλά και ο άλλος που είναι μέσα μας, Που μπορει να παει και πίσω και μπρος , να σταματήσει και να ξεκινήσει όποτε και όπως εμείς αποφασίσουμε. 

    Σας ευχόμαι λοιπόν στην υγεια αυτού του προσωπικού μας χρόνου, με πολλές άνοιξες και χρώματα.

    Σε 20 μέρες αποφασίζουμε.η απάντηση είναι ήδη Μεσα μας.Ας σιωπήσουμε για να την ακούσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πόσο δύσκολο είναι πράγματι να σταματήσει το σωτερικό σκόρπισμα, να συγκεντρωθούμε και να κανουμε το σωστό βήμα. Και πόσο σκηρή αισθανόμαστε την αλήθεια να πέφτει στα μαγουλά μας. Στο σημερινό σου κείμενο ήσουν σκλήρή, έτσι σε αισθάνθηκα ίσως γιατί εκεί με βρήκα, εμένα και τις στγμές που ένα με την μάζα γίνομαι και λίγο , λίγο χάνομαι...
    Μα νιώθω και εγώ πως η αλλάγη , πρέπει να ξεκινήσει από μέσα μας. Η εθνική μας αρρώστια είμαστε εμείς οι ίδιοι. Η κρίση είναι το σύμπτωμα.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το εσωτερικό μας σκόρπισμα που φθάνει στο εθνικό μας σκόρπισμα...
    Χρήστος Ράπτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι σοφία απλόχερα μας προσφέρεις, πόσους δρόμους μας δείχνεις για να ανοιχτούμε και διαφορετικά απο γωνία να ανοίξουμε τα πανιά μας. Πόσο χαίρομαι που συνάντησα αυτο τον τόπο, της ανταλλαγής τέτοιων απόψεων. είναι η εποχη να πάρουμε επιτέλους την ζωή στα χέρια μας. Οι μεγάλοι εθνικοί μύθοι,πεθαίνουν, είναι ο καιρός που θα αποκτήσουν όλα την αληθινή τουςδιασταση. Το όραμα της ενωμένης Ευρώπης μπαίνει στην αληθινή του διάσταση, ας μας βρει έτοιμους...
    X.Βαλαης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δούλεψαν επί χρόνια οι μηχανές δημιουργίας ετερόφωτων νάρκισων και οι "προσωπικές διαδρομές" δεν λογίζονταν επιτυχείς αν δεν ήσαν ισοπεδωτικές. Η εσωτερική αναζήτηση της αλήθειας μας και ο αυτοκαθορισμός μας σε ένα άλλο πλαίσιο συλλογικών αξιών, μπορεί να μας οδηγήσει αλλού. Αρκεί το αλλού να μην περιλαμβάνει και πάλι μόνο τον ατομικό μας μικρόκοσμο. Καλό μας ταξιδι!
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ειναι ένα ακόμα πολυ σπουδαιο κείμενο. Γεμάτο την αγωνία για το αυριο. Γιατι η διαδοχή της σκυτάλης μεταξύ των γενεών πρέπει να γίνει πιο σωστά. Εμείς πληρώσαμε πολλα ληγμενα γραμμάτια και εξακολουθόυμε. Είναι μονόδρομος η εθνική αυτογνωσία. Μονόδρομος για όσους θέλουν να διεκδικήσουν να ζήσουν.

    Ξενια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο,τι δεν απαλλαγήκαμε απο το ´´παραθυράκί´ και απο το ´´ρουσφετί´ και ο,τι αυτο έγινε με τις πλάτες των κομμάτων που έφθαναν να επανδρώσουν το σύστημα αυτό , για να διαιωνιστούν , είναι μια πικρή αλήθεια. Το ότι τα τζάκια κράτησαν αιχμάλωτη ακόμα και την αστική τάξη που σε άλλες συνθήκες , θα είχε καταφέρει τουλάχιστον να συνδέσει την χώρα σε έναν δρόμο ανάπτυξης είναι δεδομένα μας . Απο αυτά πρέπει να ξεκινήσει η εθνική μας ενδοσκόπηση. Σε αυτή την διαδικασία της αυτογνωσίας πρέπει εκτός απο τους πολίτες ως μονάδες να προχωρήσουν και όλα τα κόμματα ανεξαρτήτως προσημου...με κίνητρο της επιδέιωξη μας να βρούμε τον μικτό της Αριάδνης και να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία ανατάξεως. Για τον προβληματισμό και την βαθεία σου σκέψη που με οδηγούν σε νέους ορίζοντες , δεν έχω λογια να σε ευχαριστήσω
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πικρές οι αλήθειες, αλλά απαραίτητες χωρίς αυτές δεν πα΄με πουθενά παρακάτω. Αυτοί που αποφάσιζαν για μας είναι σε απόσυρση...καιρός να πα΄ρουμε την ζωή , την δική μας στα χ'ερια μας. Συμφωνώ και με την Ξένια και με την Γιούλη, είναι η ώρα των σωστών διαστάσεων των εθνικών μύθων και η ώρα της προετοιμασίας , της δουλειάς για να δώσουμε την σκυτάλη σωστά.
    Σταύρος Χ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σε χαίρομαι για την επιμονή σου....
    ΚΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. όσο τα ζητούμενα θα πλησιάζουν πιο κοντά μας και θα μας κάνουν να βλέπουμε τις ανεπάρκειες μας τόσο περισσότερο θα θέλουμε να κλέισυμε τα μάτια μας και να μην φθάσουμε βαθειά στην αποκάλυψη της αλήθειας. Τελικά είτε για τον έναν , είτε για τον άλλο λόγο, οι αιτίες της σημερινής μας κατάστασης, ούτε κατά το ελέχιστο δεν έχον ακουμπηθεί. Δεν ξέρω αν σε αυτό φταίει η ιδιοσυγκρασία μας , αν φταίει, η ανύπαρκτη σχεδόν παιδεία μας, αν φταίνε οι δοσίλογοι που μας πουλήσαεν ,αφού πρώτα μας ξεζουμήσανε ( αλλά και αυτοί πως εμφανισθήκανε, δεν μπορεί να ξεφύτρωσαν έτσι ξαφνικά), ή αν φθαίνε όλα αυτά μαζί... τελικά πρέπει να ψάξουμε και πρέπει να έχουμε υπομονή για να βρούμε λύσεις...η πιο δύσκολη στιγμή μας είναι τώρα. Μπορεί να περάσαμε πολέμους , μπορέι να ζήσαμε εμφιλίους, αλλά τότε είχαμε κίνητρο. Πολύ φοβάμε ότι χάσαμε πια το κίνητρο μας...και όλα χωρίς κίνητρο είναι πιο δύσκολα. Πόσο πολύ χαίρομαι που μπορώ να σε επισκεφτομαι.
    Φτου ξελεφτερία

    ΑπάντησηΔιαγραφή