Μόνο που δεν είχε καμιά επιθυμία να επωφεληθεί από τη θέση της. Κι ακόμα λιγότερο να αποδείξει την αξία της. Κάποτε ίσως. Στην αρχή μπορεί να ήταν κι αυτό ανάμεσα στα άλλα κίνητρα. Μετά αυτό της τελείωσε. Περιφερόταν στους δρόμους σαν αμνησιακή και δάμαζε λέξεις. Τελειόφοιτη πια του καλού της τμήματος με ελάχιςτες ακαδημαϊκές ευκαιρίες ν΄απλώνονται μπροστά της αν τις κυνηγούσε. Αντί να παρακολουθεί τα σεμινάρια, τις διαλέξεις και τις παρουσιάσεις που της είχαν απευθύνει πρόσκληση ταξίδευε με το μετρό σε απομακρυσμένες, ξεχασμένες από το Θεό γειτονιές και περιφερόταν μόνη ανάμεσα σε μυρωδιές κάρυ, καφενεία βαμμένα με πράσινη λαδομπογιά και κομμωτήρια με εξειδίκευση στα εξτένσιονς και ψεύτικα μαλλιά. Εκατοντάδες χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών την απομόνωναν από το σαματά της πόλης.
Καμιά φορά την κούραζε το ενδιαφέρον της για την νεοαποκτηθείσα κινητικότητα της και το έριχνε στην χαμαλοδουλειά. Έπιασε δουλειά σ΄ένα συνοικιακό, υπόγειο παλαιοπωλείο όπου πάλευε να μάθει τα μεγάλα μυστικά της αληθινής φθοράς του χρόνου. Βυθιζόμενη στη σιωπή όπως βουλιάζει μια πέτρα αθόρυβα σε βαθειά νερά, μια ευπρόσδεκτη νάρκη κάτω από το επίπεδο του δρόμου. Κάπου που ήταν εντελώς ευτυχής γυαλίζοντας τραπέζια και ακούγοντας μουσική, κλασσική κατά προτίμηση από τα ακουστικά για ατελείωτες ώρες. Σχολούσε τα μεσημέρια την ίδια πάντα ώρα. Πολλές φορές έτρωγε σ΄ένα υπόγειο μικρό εστιατόριο εκεί κοντά, που έκανε ωραίες πατάτες τηγανητές με τριμμένο τυρί. Άλλες φορές έτρωγε στο διάλειμμα μαζί με τους άλλους, φορώντας τη μαύρη σκονισμένη ποδιά και έχοντας σηκωμένα τα μανίκια, καθισμένη σε σκαμνί.
Στο κάτω κάτω της γραφής τι το παράξενο να θέλει να εξακολουθεί να κοιμάται μέχρι αργά με τα σκεπάσματα τραβηγμένα πάνω από το κεφάλι της, και μετά να περιφέρεται σ΄ένα βυθισμένο στην ησυχία σπίτι με συρτάρια γεμάτα κοχύλια, εισητήρια από περασμένες συναυλίες, περιοδικά και φωτογραφίες. Το φως του δειλινού να μπαίνει από τις γρύλιες και να σχηματίζει κοραλλένιες αιχμές στο πάτωμα.
Κινούμενη ανάμεσα στην σχολή και το παλαιοπωλείο γρήγορα βυθίστηκε σε ένα είδος ονειρικής ζωής όπου έπαψε να κυκλοφορεί σε οικείους δρόμους ενώ ζούσε σε ανοίκειες συνθήκες. Όλο και περισσότερο σκεφτόταν την παλιά, την προς το παρόν χαμένη ζωή, την χαρούμενη φτωχογειτονιά των παιδικών της χρόνων με τις φυτεμένες βεράντες και τις αλάνες γεμάτες παιδιά. Έπαψε να ζει καταμεσής του τίποτα.
Στο παλαιοπωλείο μελέτησε από κοντά τα σημάδια φθοράς, τις περήφανες ουλές, τα γδαρσίματα. Κοντά στους μαστόρους έμαθε να λιώνει μελισσοκέρι, να φτιάχνει ρητίνη, να περνάει σωστά το βερνικόχρωμα. Να φτιάχνει καλή πατίνα σ΄ένα παλιό κομμάτι. Έμαθε πως η κανονική φθορά του χρόνου, όπως αντιλήφθηκε σταδιακά παρατηρώντας τα γνήσια κομμάτια που περνούσαν από τα χέρια της, είναι απρόβλεπτη, ακανόνιστη, ιδιότροπη και αφήνει άθικτα κάποια σημεία ενώ πλήττει σοβαρά κάποια άλλα. Η υπερβολικά ομοιόμορφη φθορά στην ουσία δεν λέει απολύτως τίποτα για το αντικείμενο.
Έπαψε σιγά σιγά να ασχολείται με το τι ακριβώς θα κάνει όταν τελειώσει τις σπουδές. Παλαιότερα ασχολιόταν μ΄αυτό σχεδόν εμμονοληπτικά. Το κόλπο ήταν να μην πιστέψει τίποτα που να δείχνει υπερβολικά καλό. Είχε μάθει πως όταν λέμε καλό δεν εννοούμε ποτέ κανονικό.
Κοιτώντας εμμονικά το μέλλον, παραβλέπεις το παρόν και, στην καλύτερη περίπτωση, μένεις στάσιμος. Κανονικό δεν μπορεί ποτέ να γίνει η εμμονή. Έτσι δεν είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά,
Γιούλη
Έτσι είναι φιλενάδα. Στην καλύτερη περίπτωση μένεις στάσιμος. Είναι κάπως σαν οι εμμονές να ακυρώνουν τον χρόνο. Να ζεις σε ακίνητες μέρες. Ζούμε μέσα σε ακίνητες μέρες και γνωρίζουμε τι σημαίνει. Το δε χειρότερο είναι πως αρχίσαμε ( όχι όλοι φυσικά) να μην ξεχωρίζουμε τις εμμονές μας. Μια συγκολητική ουσία σαν αποπνικτική τσίχλα μας κρατά κολλημένους σε ένα απέραντο παρόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνω like και βάζω και καρδούλα, τώρα που το έμαθα!
ΔιαγραφήΤον είχα γνωρίσει τυχαία στο καφενέ του Οδυσσέα. Μιλούσε πολύ, έλεγε κι έλεγε, τα’ λέγε πάντως καλά. Σε υπνώτιζε στο πρώτο δεκάλεπτο. Οι θαμώνες τού κερνούσαν τσίπουρο με γλυκάνισο, στο δεύτερο είχε γίνει ολίγον πολιτικάντης με αναμμένα μάγουλα. Αγόρευε κι αγόραζε κουρασμένα κάτοπτρα που ρόδιζαν στην αιθανόλη. Που και που, πετούσε καμιά κουτσουκέλα κι ύστερα άντε να το συμμαζέψει, έφερνε φούρλες στο τσάμικο για να το στρώσει, «εγώ είπα αλλά δεν είπα, άλλο κατάλαβες μάστορα» και τέτοια χαριτωμένα συναφή που στα άσωτα καφενεία τα φαφούτικα γεροντάκια τα αγοράζουν και τα πουλούν με την οκά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι μια φορά έλεγε για τον πόνο της αγάπης, τη ζωή, τα όνειρα, για ταξίδια μας μιλούσε και για βιβλία κοσμογυρισμένα που ‘χε ξεφυλλίσει. Είχα πιει κάνα δυό καθαρά και τον διέκοψα, «δεν μας λες κυρ Λάκη, αυτά δικά σου είναι που μας λες ή ξένα κόλλυβα μας δίνεις;» γύρισε κι άγρια με κοίταξε, προσπάθησε να αρθρώσει κάτι ανάλογο της παιδείας του, μα απέτυχε. Αρκέστηκε μόνο στο «τι λες βρε κόνις;» Κάπου το είχα ξανακούσει αυτό, φαλτσαδούρα στο ωτίο μου ήταν, σίγουρος ήμουν. Είχε αδειάσει το δεύτερο μου κι ερχόταν το τρίτο με το μεζέ σε ελιγμούς. Πύρωσα, «τι τσαμπουνάς Λαλάκη εδώ και ώρα; Κάτι δικό σου έχεις να μας πεις; Τα ανθρωπάκια εδώ χάμω μιλάνε μ’ αληθινές ιστορίες. Εσύ ήρθες με αδειανά μπουκάλια, ξεδιψάς και φεύγεις με γεμάτα κάθε φορά. Πάρτο χαμπάρι, εδώ η λέξη Συγνώμη είναι κόνισμα ιερό. Το τώρα μου είναι το επιθυμητό σου ύστερα. Τροφή για σκέψη.»
Ζάρωσε ο περί πολλού κύριος Βασίλης με τις πολλές περγαμηνές και τις σαράντα αράδες. Χαμήλωσε το κεφάλι κι όταν το σήκωσε μου σκασε ένα χαμόγελο φοβισμένο. «Βασιλιά Οδυσσέα, στείλε ένα γιατρικό με μεζέ να βρέξει τη γλώσσα του, την τελευταία φορά είχε ξεχάσει να την βουτήξει στο μυαλό του πριν μιλήσει» ακούστηκα να λέω, κι ανταπέδωσα μ’ ένα μειδίαμα ελαφρύ.
Κάπου διάβασα και ταίριαξα στο άβατο μου
ΑπάντησηΔιαγραφήτο καλό με το περιπετειώδες και το κανονικό με το μονότονο.
Το μεν επίπονο, το δε θανάσιμο.
Ρεύματα είναι κι υπογείως λογούν.
Απομεινάρι καλοκαιριού στο πρωινιάτικο ηλιάτορα κι αυτό μαζί με τη θύμηση....
https://www.youtube.com/watch?v=Gm7E5IkDhew
Μαρία