Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Άλλο το ''κάνω λάθος'' και άλλο το ''είμαι λάθος''


    Για ποιά Ελλάδα θρηνούμε σήμερα ;
    Στο στόχαστρο ο αντιαισθητικός ελληναρισμός. Τα καγιέν, τα αυθαίρετα, τα μπουζούκια , οι αγαπούλες και όλα τα σύμβολα του χυδαίου τρόπου ζωής που έφθασε στο απόγειο του, μέσα από μια κουλτούρα δήθεν εκδημοκρατισμού .
     Θρηνούμε για την Ελλάδα της απρόσκοπτης ευμάρειας , του ατομικού ευδαιμονισμού . Θρηνούμε την απωθητική εικόνα που παρουσίασε τμήμα της κοινωνίας μας , όταν το να ξοδεύεις κα να επιδεικνύεις ήταν ισοδύναμο με το να υπάρχεις. Όταν η φοροδιαφυγή ήταν μαγκιά.
Η γενίκευση  αυτής της απωθητικής εικόνας όμως είναι καταχρηστική και άδικη.Άλλο κάνω λάθος και άλλο είμαι λάθος. Θρηνούμε την Ελλάδα που έκανε λάθος, όχι την Ελλάδα που είναι λάθος.
     Στο σημείο που είμαστε προέχει να αντέξουμε να δούμε την εικόνα της νέας μας πραγματικότητας κατάματα και να ζήσουμε με τα νέα δεδομένα, αγωνιζόμενοι να την αντιπετωπίσουμε , θεμελιώνοντας νέα τάξη πραγμάτων.
     Άλλο όμως η άρθρωση ενός κριτικού και αποστασιοποιημένου συναισθηματικά λόγου και άλλο οι εμπαθείς μαζικού τύπου ενοχοποιήσεις , όπως αυτές εξακολουθούν να κυκλοφορούν ολόγυρα , ακόμα και σε μορφή βιβλίων με περισσή αλλαζονεία. Σε τι βοηθά όλη αυτή η καταγγελτική ρητορεία , από ανθρώπους γέννημα θρέμα του πολιτικού συστήματος που μας έφερε μέχρι εδώ, στον σημερινό μας αγώνα να μην ενδώσουμε στην έσχατη καταστροφή ;
 Όπως δεν έχει θέση στην σκέψη μας το ''φταίνε πάντα και μόνο οι άλλοι'' έτσι δεν έχει θέση και η μαζική αυτουπονόμευση. Κάναμε λάθη , δεν είμαστε λάθη.
     Το να είσαι Έλληνας σήμερα , σημαίνει να ζεις μια ζωή που όλο και περισσότερο μοιάζει με μια περιπέτεια με αβέβαιο τέλος. Από την μια στιγμή στην άλλη χάνονται όλες οι βεβαιότητες μιας ζωής . Καμιά προστασία από το φόβο και την ανασφάλεια για το αύριο. Το να είσαι Έλληνας σήμερα σημαίνει πως ένας στους τρεις ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Και πως κάποιοι από εμας θα βγουν στην απέξω και μάλιστα με το στίγμα του απαξιωμένου. Το να είσαι Έλληνας σήμερα σημαίνει να ζεις μέσα στο φόβο και μάλιστα βουβά και να σου ροκανίζουν από πάνω και την αυτοεκτίμηση σου.
Μια σταγόνα όραμα, μια σταγόνα εμπιστοσύνης που οι ιθύνοντες θα εμπνεύσουν , θα μας έδινε νέα πνοή . Μια νέα κατεύθυνση , προς μια νέα τάξη πραγμάτων . Αξιοκρατία , πειθαρχία , νέα υλικά.
     Η συνεχιζόμενη ενοχοποίηση είναι ένας επιπλέον επιβαρυντικός μηχανισμός. Το '' μη μιλάς φταίς, μαζί τα φάγαμε', τώρα θα πληρώσεις'' , όχι απλά δεν βοηθά αλλά δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες ώστε αδρανείς και ακυρωμένοι να βυθιστούμε στο πενθος του επικείμενου θανάτου μας.
Έτσι όμως χάνει η ζωή τα δίκια της και κερδίζει μονάχα ο τρόμος.
Η αίσθηση πως τα χαρτιά στην τράμπουλα είναι σημαδεμένα μας τραβά δύναμη από το μεδουλι μας , όσο έχει αφήσει στην ησυχία του η ροκανισμένη μας αυτοεκτίμηση.
     Μια σταγόνα όραμα, μια μικρή  έμπρακτη ένδειξη πως ανατέλει μια καινούργια τάξη πραγμάτων , θα έφερνε μια ελπίδα σε νέα βάση και θα μας έδινε δύναμη αντοχής στο σκληρό μας σήμερα. Ένα κομμάτι ουρανού, ένα κομμάτι αύριο. Αλλά ένα αύριο ανοιχτό και ανεμπόδιστο, χωρίς απατηλές αξίες και σημασίες και υποκατάστατα ζωής.
Ο Καμύ στο '' Μύθο του Σίσυφου'' τελειώνει λέγοντας '' Θα πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο.'' Μιας και  τελικά αυτό που δεν εκχωρείται ποτέ είναι το δικαίωμα μας στην ελπίδα. Μια ελπίδα που με σύμμαχο την ώριμη , κριτική σκέψη , ίσως και να μπορεί να αποτελέσει το μεγαλύτερο όπλο διεκδίκησης από αυτούς που τώρα ούτε καν μας ακούν.

Ψηφιακό έργο Jnk Artworks
https://www.facebook.com/#!/jnk2007

    

10 σχόλια:

  1. Τι να είναι άραγε αυτό που μας κλέβει την αυτοπεποίθηση, και μας κανει να νιώθουμε σαν ολόκληρα λάθη ; Τι είναι αυτό που μας μπερδεύει και μας αφήνει να αναλαμβάνουμε ευθυνες που δεν μας αναλογούν , έστω κι αν αυτό μας είναι πέρα από κάθε αμφιβολία από τις πιο ανεύθυνες πράξεις μας. Τι είναι αυτό που έχουμε ή τι είναι αυτό που δεν έχουμε και μας κλέβει την ζωή μέσα από τα χέρια μας, χωρίς να μπορούμε να την υπηρετήσουμε σωστά. Τα λάθη είναι εκεί για να μάθουμε. Τι είναι αυτό που μας κάνει να γινόμαστε στην φαντασία μας ,ένα μαζί τους?
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αφού έχουμε γίνει οι περισσότεροι ένα με το σύστημα αυτό που μας ανέθρεψε. Ένα σώμα ,μια ψυχή. Ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος που εμείς τους γεννάμε , εμείς τουςθρέφουμε και αυτοί μετά μας συντάσουν στην ζωή με την μεριά που επιθυμούν και εμίς ακολουθούμε σαν κουκιδίτσες. Λες και σωστά όχι αυτό δεν είναι γενικό. Και είναι εδώ η φωνή σου σαν μια κουβεντα που δεν μας δώθηκε ποτέ , μια κουβέντα για να σηκωθεί το ηθικό μας και όχι άδικα. Μα είναι κανείς που ειλικρινά επιθυμεί αν σηκώσουμε σήμερα κεφάλι? Ξέρεις όταν ΄ημουν στο στρατό, στις δοκιμασίες που αντιμετωπίσαμε την περίοδο των Ιμίων , οιπρώτοι που τα είχαν κάνει πάνω τους ήταν οι διοικητές και μετάλέγανε πως δείξαμε χαραχτηριστική ανετοιμότητα και φόβο...Ήμουν εκεί , το είδα. Είμαι εδώ τα βλέπω. Τις καλημέρες μου. Και καλή σου αρχή ξανά.
    Κώστας Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και άλλο συνεχίζω το λάθος...
    Γιώργος Γιάννα ( αιχμή)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το κείμενο σου επιχειρεί , ότι δεν μπορούμε μόνοι μας πάντα να κάνουμε. Να βρούμε μέσα μας, το νήμα καινα δικαιολογήσουμε πράξεις και αποφάσεις, χωρίς να απιτούμε το φωτοστέφανο αλλά απλά αναγνωρίζοντας τις σαν δικές μας. Ε κοίτα τώρα πόσο μας αρέσει αν κολλάμε στο πετσί μας τις ρετσινιές . Δεν έχουμε ακόμα χορτάσει από την αδικία που κυκλοφορεί ολόγυρα μας και αυτοχαστουκιζόμαστε έως λυποθυμίας. Και θα συνεχίσουμε έτσι γιατί σημασία όταν έπρεπε , αυτοί που έπρεπε δεν μας δώσανε...και γίναμε αχόρταγοι γιατί δεν ήπιαμε γάλα , τότε που ήταν να πιούμε...
    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεμάτο ελπίδα ! Και συγνώμη , προς τον εαυτό μας κυρίως. Το είχαμε ανάγκη αυτό τον λόγο
    Π.Κυριακίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ποιος, πόσο, γιατί έφταιξε είναι όντως ερωτήματα, που τώρα δεν είναι σωστό τίθενται, αφού δεν μπορεί να απαντηθούν. Είμαστε "στο μάτι του κυκλώνα". Έχουμε όμως ευθύνη για το αύριο που θα έρθει για όλους μας και γι' αυτό η σκέψη και η πράξη μας δεν μπορεί να αφορά τον καθένα μας ξεχωριστά. Είναι η μόνη δύναμη και η μόνη ελπίδα να εισακουστούμε. Όμως το όραμα δεν είναι κοινό και το κομμάτι ουρανού εξακολουθούμε να το κοιτάζουμε ο καθένας με τα δικά του μάτια και για δικό του λογαριασμό. Θα φανταστώ όμως το Σίσυφο ευτυχισμένο... Καληνύχτα Αννιτάκι! Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μια σταγόνα όραμα δεν μου φαίνεται αρκετό..Αυτό που δείχνει νά'ρχεται είναι πιό δυνατό. Βρισκόμαστε στην αρχή μιάς μεγάλης συντηρητικής στροφής που αρχίζει να λαμβάνει σάρκα και οστά στην χώρα μας. Τους σκληρούς εκφραστές η το πολύ ''δυναμικό'' κομμάτι αυτής της στροφής θα τους βλέπουμε ολοένα και πιό συχνά, ολο και πιό αναίσχυντα, να περιφρονούν τις βασικές αξίες της ζωής, να γίνονται πρωταγωνιστές σε μιά αρένα όπου οι θυμωμένοι απο την ταπείνωση και την εξαθλίωση θα ζητούν τα ρέστα την τιμωρία. Δεν έχω λογο να συμμερισθώ τον ελπιδοφόρο λόγο σας, το έχω εξάλλου σημειώσει σε παλιότερη ανάρτηση της σελίδας σας πριν απο μερικούς μήνες. Η αποψή μου αυτή ενισχύεται με τον καιρό παρακολουθώντας την αρμενίζουσα βαβέλ της Αριστεράς. Να έχετε υγεία και ας επιμένετε αισιόδοξα. σπυρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητέ Μιχάλη, αυτό που μας μπερδεύει και μας κλέβει την αυτοπεποίθηση μας ,είναι κατά κύριο λόγο ο ίδιος μας ο εαυτός. Η ζωή μας και ο τρόπος που μας μεγάλωσε η μάνα μας ( και με τον όρο μάνα εννοούμε όχι μόνο την φυσική μας μάνα, αλλά και κάθε τροφό μας, άρα με αυτή την έννοια και η Ελλάδα είναι μια μάνα μας) μας γέμησε ψευδαισθήσεις . Ίσως γιατί η αλήθεια συχνά μας φαίνεται δυσβάσταχτη. Δεν ενισχύθηκαν τα πρώτα βήματα ανεξαρτησίας μας, αντιθέτως μας μπήκανε τρικλοποδιές ακόμα και στο ονομα της φροντίδας, της υπερπροστατευτικότητας ακόμα και της αγάπης. Της εγωιστικής αγάπης.
    Δεν είναι εύκολο να σβήσουμε μέσα μας τις ζημιές που έγιναν μέσα μας κατά την παιδική μας ηλικία, αφού δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε ούτε στο παραμικρό το παρελθόν μας. Μπορούμε όμως να ανδιοργανώσουμε τον εαυτό μας, να αποκτήσουμε την χαμένη μας ταυτότητα και την ενότητα μας.Με αυτό τον δύσκολο , μοναχικό, προσωπικό αγώνα σπανε οι φυλακές του παρελθόντος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητή Γιούλη θα συμφωνήσω ακόμα το όραμα δεν είναι κοινό. Βλέπεις έχω την αίσθηση πως εμείς οι άνθρωποι για να μπορούμε να έχουμε μια ικανοποιητική αίσθηση του εαυτού μας διαφοροποιούμαστε από τον συνάνθρωπο μας, παράλληλα ομως τον έχουμε ανάγκη.Αυτή την εσωτερική σύγκρουση κατορθώνουμε να την απαλύνουμε όσο πιο ώριμοι είμαστε και μπορούμε να δημιουργήσουμε και να διατηρήσουμε μια σχέση χωρίς να απειλείται η αυτονομία μας. Εκεί ακόμα είμαστε πίσω και αισθανόμαστε την αλληλεγγύη σαν εισβολή ή σαν στενή εξάρτηση.θέλει χρόνο και ζύμωση κοινωνική. Είναι η ώρα που πρέπει να μιλάμε, να γράφουμε, να τραγουδάμε, να ζωγραφίζουμε ό,τι θέλουμε ελεύθερα .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητέ Σπύρο , είναι μια από τις λίγες φορές που θα διαφωνήσω. Όχι ως προς την συντηρητική στροφή που μας έρχεται , αυτή πολύ καλά την θωρώ.Άλλωστε είναι αναμενόμενο σε μια τόσο πολύ φοβισμένη κοινωνία. Ο δογματισμός είναι πολύ κοινός αμυντικός μηχανισμός που πηγάζει απο τους φόβους μας. Το βλέπουμε και στις πιο καθημερινές μας συζητήσεις , που όλοι φωνάζουμε ότι έχουμε δίκιο, χωρίς καμιά ανεκτικότητα στην γνώμη του άλλου. Διαφωνώ στο ως προς το αν φθάνει ένα κομμάτι ουρανού. Φθάνει και περισσεύει θα έλεγα αν ξέραμε να εμπιστευθούμε. Ένα κομμάτι ουρανού ,ένα κομμάτι αύριο μπορεί να το γραφω σχηματικά αλλά για σκέψου , θα έκανε τους πρώτους από εμας , να αρχίσουν να εμπιστεύονται. Και οι λίγοι , θα γίνονταν περισσότεροι. Θα μας βοηθούσε να λειανουμε τα ακατόρθωτα. Αλλά ένα κομμάτι αύριο ανεμπόδιστο, όχι υποκατάστατο ζωής. Η ελπίδα δεν είναι ιδεοληψία. Είναι ικανότητα . Μονάχα που δεν την έχουμε όλοι την ίδια δυνατότητα να ελπίσουμε. και για αυτό θυμώνω με τον καταγγελτικό λόγο ανθρώπων πρωτοθεμελιωτών του σήμερα, καθώς και άλλων. Αισθάνομαι ό,τι κακοποιούν την δυνατότητα μας να ελπίσουμε. Θα έφθανε ένα κομμάτι ουρανού, νομίζω. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το έχουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή