Αριθμοί . Παντού τριγύρω αριθμοί για όσα μετριούνται με αριθμούς και για όλα τ΄άλλα , γι΄αυτά που δεν μετριούνται με αριθμούς , κυρίως σιωπή. Μερικές φορές άγχος, θυμός , οργή. Η ανασφάλεια του σήμερα , ο φόβος της αυριανής μέρας και ο θόρυβος των αριθμών.
Στην μέση , ανάμεσα στους αριθμούς , τριγύρω μας τα παιδιά μας. Λαχταρούν να πάψουν λιγάκι οι αριθμοί για ν΄ακούσουμε πιο καθαρά την δική τους φωνή.
Πως και τι παιδιά άραγε μεγαλώνουμε σήμερα, μέσα σ΄αυτό τον χαμό;
Από την μια τα χιλιάδες παιδιά , για τα οποία το αυτονόητο των δικαιωμάτων τους από την μια στιγμή στην άλλη , παύει να υπάρχει, γιατί οι γονείς τους αδυνατούν να τα μεγαλώσουν. Εδώ να σημειώσουμε ότι το ποσοστό των φτωχών παιδιών που ζουν στην Ελλάδα είναι απο τα υψηλότερα της Ευρώπης. Και από την άλλη τα παιδιά της άλλης φτώχειας, της άλλης όχθης, εκείνης της εκμαυλιστικής καταναλωτικής ευμάρειας. Τα παιδιά των γονιών με την εγωκεντρική αντίληψη για τον κόσμο. Δυστυχώς αρκετές φορές παχύσαρκα παιδιά, παιδιά με διατροφικές διαταραχές, παιδιά πρώιμης σεξουαλικότητας , νεανικής βίας, παιδιά μειωμένης δημιουργικότητας που απεγνωσμένα εγκλωβίζονται σ΄ένα ανελέητο κυνηγητό απόκτησης συνεχώς καινούργιων αγαθών και υποκατάστατων ζωής.
Το μεγάλωμα των παιδιών που σε άλλες συνθήκες θα μπορούσε να ήταν μια συναρπαστική αλληλοεμπλουτιστική εμπειρία σήμερα τινάζεται στον αέρα. Κανένας αριθμός , δεν μπορεί να εκφράσει την αγωνία και την μοναξιά του παιδιού που με τις ευαίσθητες κεραίες του έχει συλλάβει , την περιρέουσα οικογενειακή απόγνωση. Κανένας αριθμός δεν μπορεί να απαντήσει στην εσωτερική του φωνή που ουρλιάζει ρωτώντας '' μήπως κάτι έκανα και φταίω εγώ και η μαμά δεν χαμογελά πια; και ο μπαμπάς είναι τόσο νευρικός;''
Προχθές περπατώντας είδα δυό χεράκια να γλυστρούν γύρω από το λαιμό της μάνας για να την παρηγορήσουν που έχασε την δουλειά της μένοντας άνεργη . '' ''Εγώ θα σου βρω μαμά δουλειά'' της είπαν για να τη παρηγορήσουν , τα μκρά χεράκια, αναλαμβάνοντας ένα τεράστια δυσανάλογο του μεγέθους τους βάρος. Κανένας αριθμός δεν παρηγορεί αυτό το παιδί.
Σε όσους φίλους μου λένε πως μεγάλωσαν με λιγότερα και δεν πάθανε τίποτα , τους απαντώ πως οι περισσότεροι ενήλικες ζουν με την πεποίθηση - ψευδαίσθηση πως στην παιδική τους ηλικία ήταν ευτυχισμένοι και προστατευμένοι και πως θέλουν και ξεχνούν. Και πως αυτή την επιλεκτική μνήμη την έχουν κυρίως οι περισσότερο ικανοί και ταλαντούχοι. Χωρίς φυσικά να αρνούμαι τις εξαιρέσεις. Ξεχνούν πως αναγκάστηκαν όταν ήταν παιδιά να μάθουν να κρύβουν τα συναισθήματα , τις επιθυμίες , τις ανάγκες τους προκείμένου να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονιών τους και να κερδίσουν έτσι την ''αγάπη'' τους. Ως ενήλικες κυνηγούν την επιτυχία , έχουν όμως ταυτόχρονα και την υποβόσκουσα αίσθηση ότι δεν αξίζουν τίποτα. Χωρίς να τους έχει επιτραπεί ποτέ να εκφράσουν τα πραγματικά τους συναισθήματα και έχοντας χάσει την επαφή με τον πραγματικό τους εαυτό εκδραματίζουν συνεχώς καταπιεσμένα συναισθήματα ζήλιας, θυμού απαξίας και πέφτουν σε επεισόδια κατάθλιψης ή άλλης καταναγκαστικής συμπεριφοράς. Άλλωστε αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι , θα πολεμούσαμε με άλλα όπλα στην σημερινή μας μάχη με την απώλεια και το γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων.
Θα έπρεπε η πρώτη έντολή να όριζε '' Τίμα τα παιδιά σου'' , ώστε να μην χρειαστεί ποτέ να κτίσουν μέσα τους τοίχους προστασίας και να αμύνονται αργότερα απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς με φρικτά όπλα που μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο ολόκληρο και τον εαυτό τους εντελώς.
Η αδυναμία επιβίωσης ενός παιδιού σήμερα αποτελεί σκάνδαλο για τον πολιτισμό μας. Όπως σκάνδαλο αποτελεί και η επερχόμενη φυσικοποίηση της εξαθλίωσης σαν παράπλευρη απώλεια ενός πολέμου από παλιά αρχινισμένου. Όπως σκάνδαλο είναι να γίνεται και για ένα πολύ μεγάλο αριθμό παιδιών η τηλεόραση , δεύτερη αν όχι η πρώτη οικογένεια τους. Σαν να ζούμε σ΄ένα εικονικό κόσμο, όπου το παιδί είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει την πραγματικότητα.
Τα κεφαλάκια που επιστρέφουν σε λίγες μέρες στα σχολειά , μας έχουν ανάγκη. Κι όμως αντί να βρουν εμας, θα συνεχίσουν να ασφυκτιούν στριμωγμένα σ΄έναν ανεμοστρόβιλο μιας πρωτάκουστης κρίσης από την μια και ενος εγκλωβισμού σε μια άγονη , στεγνή ,πλασματική επάρκεια από την άλλη , που στην πραγματικότητα καμουφλάρει το κενό. Τα παιδιά πλημμυρίζουν και εσωτερικεύεουν θυμό για όλα αυτά που τους κληρονομούμε.
Κι όμως παιδί σημαίνει κάτι πέρα από αυτά. Και αυτό το πέρα καταστρατηγούμε σήμερα, μην μπορώντας να πάψουμε λίγο για να το ακούσουμε. Το παιδί είναι η φαντασία του , είναι το γιατί του , είναι η απαίτηση στην διαθεσιμότητα μας, στην αντοχή μας , στην έκπληξη . Το παιδί είναι η ικανότητα του στην ελπίδα και στην πίστη πως μια άλλη ζωή είναι εφικτή. Γιατί το κάθε παιδί έχει τον δικό του μοναδικό τρόπο υπέρβασης των κρίσεων. Και αν του σταθούμε ποιοτικά διαθέσιμοι και το σεβαστούμε θα ήταν σαν να του διασφαλίζαμε την ικανότητα του στην ελπίδα και στην πίστη. Έτσι που να καταφέρει να χτίσει ένα καλύτερο αύριο. Πιθανόν στην ζωή τους να τους τύχουν ακόμα πιο δύσκολα πράγματα. Περισσότερος εσωτερικευμένος θυμός για όλα αυτά που τους προκαταλαμβάνουμε. Μεγαλώνουμε θυμωμένα παιδιά.
Οι διάφορες φτώχειες μας ,τραυματίζουν σήμερα τα παιδιά μας . Η πολλαπλή τους κακοποίηση μυρίζει θάνατο του μέλλοντος μας. Σημαίνει κενό , τρύπα .
Αλήθεια μπορεί κανείς να συλλογισθεί που μπορεί να υπάρχει έστω ένα αντίτιμο γι΄αυτό το θάνατο;
Τι κρίμα το ερώτημα σχεδόν δεν ακούγεται. Είναι τόσο δυνατός ο θόρυβος των αριθμών.
Το ψηφιακό έργο φιλοτεχνήθηκε ειδικά για το κείμενο '' Ο θόρυβος των αριθμών'' από τον Jnk Artworks
https://www.facebook.com/jnk2007
Αφού διάβασα, ρουφώντας το, το κείμενό σου, έπεσε το μάτι μου στο "δεν υπάρχουν σχόλια". Σκέφτηκα, πως αυτό είναι το πιο ακριβόλογο σχόλιο. Κείμενο αυστηρό, αποστομωτικό. Όπως μας πρέπει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ για πολλοστή φορά.
Φιλιά,
Γιούλη
Tι λέτε κυρία μου ; Απορώ με αυτά που γράφετε διότι νόμιζα πως είσασταν μια σοβαρή αρθρογράφος. Δεν συμβαίνουν τα πράγματα όπως μας τα λέτε. εγώ έζησα τις δύσκολες περιόδους, έζησα την μεταπολίτευση , το πολυτεχνείο. Οι ελληνικές οικογενιες τότε είχαν όραμα και φως. Είχαν ενότητα και ιδανικά. Η άγια ελληνική οικογένεια θα είναι αυτή που θα μας ξαναβοηθήσει, αν μπορέσει να ηττήσει τον ανθελληνισμό που μας μαστίζει αυτή την εποχή. Που ποντάρετε αλήθεια για να κερδίσουμε τον στόχο μας? στην οπτική της σημερινής αριστεράς ή των προδοτών που μας έφθασαν μέχρι εδώ. Η ελληνική οικογένεια και η θρησκεία μας. Σα παρακαλώ να ξανασκεφθείτε αυτά που γράψατε σχετικά με την κακοποίηση των τέκνων μας. Τα παιδιά μας είναι κακομαθημένα και χρειάζονται ξέρετε τι? ξύλο και τράβηγμα αυτιών.Για να στρώσουν λιγάκι γιατί τα έγφαγε ο νεοπλουτισμός και τα συστημικά. Ας τα μάθουμε πρώτα να τρώνε φακές και μετά ας τα ακούσουμε. Που θα μας πουν και σκάστε.Καλό σας απόγευμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρήστος Ρα
Είναι ένα από τα κείμενα σου που δεν γράφονται απλά μέσα μας αλλά δέρνουν κύματα και ανέμους δυνατούς για να ξεχωρίσουμε επιτέλους το σημαντικό από το ασήμαντο και το αναγκαίο από το προαιρετικό. Δεν θέλω να μην μάθουν τα παιδιά μου να τρώνε φακές Κε Χρήστο Ρα , θέλω όμως να τα βοηθήσω να γίνουν άνθρωποι ελεύθεροι. Φρονώ το χάσιμο της ελευθερίας σαν το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να τους συμβεί και ξέρετε αν φάνε πολύ ξύλο όπως επιθυμείτε , μάλλον θα ζήσουν όχι την συστημική αλλά την ολοκληρωτική καταστροφή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞένια Κ
Η φτώχεια , η ανεργεία , η ανέχεια, η αδιαφορία, όπως και από την άλλη η θεοποίηση του χρήματος και των καταναλωτικών αγαθών , το ανήλεο κυνηγητό του κέρδους, αποτελούν μορφές θεσμικά αποδεκτής βίας. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον κακοποιούνται σήμερα τα παιδιά μας και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο , γιατί τα αδειάζουμε από τον πλούτο τους , που δεν είναι άλλος από την παιδικότητα τους. Δεν είναι οι φακές , η η τοποθέτηση ορίων το θέμα, διότι εδώ όλοι συμφωνούμε( δεν απαιτεί η οριοθέτηση κανενός είδους σωματική βία, φθάνει και περισσεύει η συζήτηση ακόμα και αν φθάσει σε επιβολή) Το θέμα είναι η προστασία , η διαφύλαξη της παιδικότητας τους, η διαφύάξη της δυνατότητας τους να σχεδιάσουν ένα ανοικτό μέλλον, μακριά από τους αστικούς ψευτοπαραδείσους που οδηγούν τελικά στα περιθώρια. Μας χρειάζονται, ολόκληρους , ποιοτικά διαθέσιμους και ζητούν τον σεβασμό μας. Από τον καθένα μας χωριστά και από το γενικό μας σύνολο. Αν δεν θέλουμε να το κάνουμε , αν δεν τοα νιώσουμε ζητούμενο μας, τα περιμένει στην ενήλικη ζωή τους μια απάνθρωπη φυλακή , τους τοίχους της οποίας , θα έχουμε χτίσει εμείς με τα χεράκια μας, από την παιδική τους .ηλικία
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι μονάχα κουβαλάνε δυσανάλογο με το μέγεθος τους βάρος , αλλά έχουν και την υποχρέωση να το θάβουν μέσα τους γιατί από την μέρα που γεννήθηκαν λείπουμε από δίπλα τους και ούτε ξέρω που στα κομμάτια είμαστε. Εγώ δεν έχω δικά μου παιδιά έχω όμως ανήψια και έχω και τα παιδιά των φίλων μου. Πρώτα χάσαμε το παιχνίδι μέσα στο σπίτι και μετά έξω από αυτό. Αφού από παντού τα διώχνουμε επί της ουσίας και πάμε μόνοι μας. όχι δεν είμαστε εντάξει απέναντι τους, μπορεί να είμαστε ακόμα χειρότεροι ή καλύτεροι από τους παλιούς δεν ξέρω να το κρίνω , εντάξει όμως δεν είμαστε και ούτε το παλεύουμε. Θυμωμένα και εξαγριωμένα παιδιά μεγαλώνουμε.Μιχάλης
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παιδιά μας νομίζω είναι ο καλύτερος καθρέφτης μας , ίσως και για αυτό δεν θέλουμε καθόλου να τα κοιτάξουμε στα μάτια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντώνης Δ
Καλό μήνα, Ανν Λου, και καλό Φθινόπωρο, με υγεία πάνω απ΄όλα. Χρήσιμες αλήθειες που πρέπει να ακούγονται, και μπορώ να πω, πως ελάχιστοι σήμερα, παραδέχονται, πως είναι ανασφαλείς: ιδιαίτερα οι νέοι, ή όσοι πιστεύουν πως μόνοι τους και ανεξάρτητοι, είναι ικανοί να φτάσουν την αγάπη και να δημιουργήσουν -στο μέλλον- οικογένεια. Εγώ αυτό το αποκαλώ σκληροκαρδία και απαξίωση του κύκλου της φύσης. Κανείς δεν είναι τόσο δυνατός ώστε να αντέχει όσα συμβαίνουν. Όσοι έχουν παιδιά, γνωρίζουν τι σημαίνει οικονομική στενότητα. Παρόλα αυτά, ας ελπίσουμε, πως δεν μεταφέρουν στα παιδιά τους, ορισμένοι γονείς, εκείνο το ιδίωμα, που εξηγείται: ως ανωτερότητα χωρίς βάθος και ουσία και υποτίμηση των λιγότερο τακτοποιημένων στη ζωή, πρακτικά ή επειδή τα ενδιαφέροντα διαφέρουν. Πολύ δυνατές οι εικόνες που περιγράφεις και τα αισθήματα που προκαλούν σε όσους τα διαβάζουν: τι σημαίνει πραγματικότητα. Τα δικά μου λόγια θα ήταν πολύ λίγα, απλά επειδή δεν είμαι γονιός, κι ούτε το βλέπω να συμβαίνει, με όλα αυτά τα χαράτσια. Δυστυχώς διάγουμε περίοδο σκληροκαρδίας σε κάθε τομέα. Κι αυτό φαίνεται πεντακάθαρα, στο ότι οι σχέσεις των δύο φύλων, σήμερα, είναι επιφανειακές, χωρίς θάρρος να αγαπήσουν και να αγαπηθούν: φοβάμαι για το τι είδος γονείς, θα γίνουν, κάποια, στιγμή. Αλήθεια, ναι. --Καλή συνέχεια. Με σεβασμό, Γεράσιμος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεράσιμε σε καλώς ήρθες. Είναι πράγματι μια εποχή σκληροκαρδίας και απαισιοδοξίας. Επίμονης απαισιοδοξίας. Βλέπεις μονάχα η απαισιοδοξία έχει αυτό το χαραχτηριστικό να είναι επίμονη. Η αισιοδοξία σπάνια σε μας τους ανθρώπους είναι επίμονη. Το σημαντικό όμως είναι πως μια επίμονη απαισιοδοξία μπορεί και να σταθεί ιδιαίτερα επικοδομοιτική.
ΑπάντησηΔιαγραφή