Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

Ποίηση , μια υπόθεση κοινωνική




Και εσύ σκάβεις
Και εγώ σκάβω μέσα μου, ως εσένα.
Paul Celan
 
     'Οταν σκύβεις πάνω από το άδειο χαρτί για να γράψεις , είσαι όπως ο τυφλός που κρατάει το μπαστούνι του. Μια διαδρομή βημάτων ανάμεσα στο   παιχνίδι  της αθωότητας και στο βάσανο της αστάθειας. Ξεφλουδίζεις τις μέρες σου σ΄ένα έναθρο αγκομαχητό.
     Και είναι το ίδιο εδώ όπως και στους  ψαράδες της στιγμής ,στις γέφυρες  του Βοσπόρου . Στους περαστικούς  που γυρνούν μετά από βραδιές που πέρασαν ακούγοντας  ηδονικούς  αμανέδες. Και είναι το ίδιο που οδηγεί γερμανόφωνους ή όχι να παγιδευόμαστε στην γοητεία των λέξεων του Gunter Grass όταν '' ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι '' αφήνει να πέσει  μπροστά μας  κομμάτια από το μίσος που σαν μολύβι  πότισε τα πόδια του και να πάρουμε όλοι μαζί βαθιές ανάσες.
     Και είναι το ίδιο αυτό που αναπνέεις στα λιμάνια της Μασσαλίας και της Λισαβόνας, όταν περπατάς στα πλακόστρωτα , έχοντας ήδη πιει  porto , έχοντας ήδη καπνίσει ,έχοντας ήδη γελάσει και κλάψει μέσα στην ίδια μια και μοναδική στιγμή γεμάτος  μέχρι σκασμού από το κακό του έρωτα.
       Είναι το ίδιο αυτό αποτύπωμα που αφήνει μέσα σου η ποίηση. Σε όποια γλώσσα κι αν την διαβάσεις, σε όποια γλώσσα και αν την γράψεις, σε όποια  γλώσσα κι αν την εννοείς.
      Αυτή την ποίηση που ξεφεύγει από την γραμματική και το συντακτικό  των ημερών, των βιβλίων , των περιοδικών. Μια ποίηση που βγαίνει από το αίμα, γίνεται λέξη , στίχος και ξαναγυρνά στο αίμα για να συνεχίσει το ταξίδι.
      Το υπαρξιακό αυτό συναίσθημα που δεν γνωρίζει και αποφεύγει  την ερώτηση '' τι είναι ποίηση '' . Το αφηρημένο σκάλισμα της μνήμης. Το οικείο φορτίο τόσο στο παρόν όσο και στην προοπτική . Το νεράκι που πέφτει να σε δροσίσει την ώρα που καίγεσαι.
       Οι ψυχές μας, η μοναξιά μας, τα σώματα μας.
       Και πες μου τώρα εσύ αν ο αναστεναγμός στα ελληνικά διαφέρει από τα ισπανικά ή τα χιλιάνικα. Και αν τελικά παρ΄όλο που είναι ανθρώπινος ο πόνος , παραμένουμε άνθρωποι όχι μονάχα για να πονάμε. Κι αν είναι η ποίηση που μπορεί να απλωθεί πάνω από την κάθε
ρωγμή και να επουλώσει το κάθε τραύμα σε οποιαδήποτε γεωγραφική συντεταγμένη.


 Δημοσιεύθηκε http://www.vetonews.gr/editorial/item/19954-poiisi-mia-ypothesi-koinoniki
http://bibliotheque.gr/?p=29155&fb_action_ids=434754619970226&fb_action_types=og.likes&fb_source=timeline_og&action_object_map=%7B%22434754619970226%22%3A1401270346771376%7D&action_type_map=%7B%22434754619970226%22%3A%22og.likes%22%7D&action_ref_map=%5B%5D

4 σχόλια:

  1. οι σκέψεις και τα νοήματα αφήνουν το ίδιο αποτύπωμα στο νου και την ψυχή...
    το μόνο που αλλάζει είναι η ηχώ που φθάνει στα αυτιά των ανθρώπων...
    υπέροχη Αννίτα!!!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Από μικρή είχα λατρέψει τον ορισμό της "...και είναι η ποίηση σα να ανεβαίνεις μια σκάλα φανταστική για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό", όσο και τον προορισμό της
    "... οι επαναστάτες ανησυχούν για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν και οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο" , κατά τον Τάσο Λειβαδίτη, που μου έμαθε να την αγαπώ και να την αναζητώ.
    Πόσο εξαιρετική γραφή Αννίτα, πόσο γλυκιά και ζεστή η σκέψη σου να στραφεί σε αυτούς τους μοναδικούς δρόμους του στίχου με τις υπέροχες στροφές...
    Πολλά φιλιά και καλημέρα,
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πόσο χαίρομαι που κάτι βρίσκετε και ερχέστε μέχρι εδώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αν δεν κάνω λάθος ο Τ.Σ. Έλιοτ είχε πει για την Ποίηση ότι είναι μια μορφή δραπέτευσης από τα αισθήματα και την προσωπικότητα, αρκεί βέβαια κάποιος να έχει αισθήματα και προσωπικότητα για να δραπετεύσει από αυτά.
    Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι είναι αυτά εμφανή στο κείμενο σας, όσο για την δραπέτευση, αυτό εσείς το γνωρίζετε καλύτερα από το καθένα για τα γραπτά σας.
    Χαρά Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή