ΚΤΕΛ, οι σταθμοί που κτυπούν όλες μαζί τις νεανικές σου καρδιές. Ποτέ δεν τους ξεχνάς. Όσο κι αν ξεμακρύνεις, σ΄αυτούς τους σταθμούς ξαναγυρνάς. Δεν χάνεσαι. Από κει ξεκινάς.
Σε παίρνουν από το χέρι και γίνονται σε δευτερόλεπτα άχρονα στιχάκια δυνατών φίλων. Αντικατοπτρισμοί πρωινών στα νερά της Λιοσίων. Ζωγραφίζεις στο κρύο την άχνα σου. Καντίνες, ξενυχτισμένα βρώμικα, καφέδες, δάση από κεραίες πάνω από το κεφάλι σου, βαλίτσες που σέρνονται στην άσφαλτο, φιλιά αποχωρισμού, ρύποι στην διαπασών, σώβρακα και φανέλες στα μπαλκόνια.
Τακ, τακ, τακ ήχοι προσδοκίας. Εμείς είμαστε, που μπροστά στα μικρούτσικα, μικρούτσικα κομμάτια του χρόνου, τα δευτερόλεπτα πορευόμαστε στο έλεος της μνήμης.
Στο καφέ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Δεκέμβρης είναι γεμάτος από γιορτές, σίγουρα το έχουμε ανάγκη σα μια άνω τελεία για μια ανάσα. Σήμερα εγώ, αύριο εκείνη, προχθές εσύ. Τι σημασία έχει τάχα; Δεν άλλαξε κάτι στη ζωή μας, στα στάσιμα μας. Οι ευχές θα μου πεις. Έτσι θα γλυκάνεις τον καφέ; Ε! μια παρηγοριά είναι, το λουκουμάκι στο σερβίρισμά του. Ξέρεις που έχω καταλήξει για όλους αυτούς που ασχολούνται με την τέχνη του γραπτού λόγου; Γράφουν και σου μιλούν, στίβουν το μυαλό τους, στην κυριολεξία ανάβουν τα λαμπάκια τους να σου διοχετεύσουν τις σκέψεις τους, τις γνώσεις τους, το λεξιλόγιο τους, τον οίστρο τους για την γραφή. Αλλά ξεχνούν, ναι ξεχνούν. Και μαζί με την απώλεια μνήμης, επέρχεται και κώφωση στην αρχή και, λίγο αργότερα παρουσιάζονται προβλήματα με την όραση επίσης. Μα θα μου πεις δεν είναι έτσι, προσπαθούν να επιβιώσουν, να ξεχωρίσουν. Και τι καταφέρνουν; Ερωτώ. Να ομιλούν με λακωνικές αναρτήσεις, με φωτογραφίες, με σημειώματα; Αυτός είναι ο Γραπτός ή ο Προφορικός Λόγος; Στο σπίτι τους συνεννοούνται με χαρτάκια για ψώνια δηλαδή; Μα, όσο πιο αφαιρετικό, τόσο πιο φιλοσοφημένο, θα μου πεις με ποιητικό στόμφο…
Στο σπίτι
Τα παιδιά λείπουν, σ΄ αυτά μείναμε. Στο σκοτεινό σαλονάκι όλα τακτοποιημένα, χαμογελούν οι συγγενείς πρώτου βαθμού στο χαμηλό τραπέζι, δίπλα στη φοντανιέρα. Τα κεντητά μαξιλάρια στον καναπέ, οι καταθλιπτικές πολυθρόνες με τα σεμεδάκια. Κυρτά κεριά στα κηροπήγια απ’ τον χρόνο. Ο δίσκος με το λικέρ και τα ποτηράκια. Και το χαλί, παχύ. Στασίδι αγαλλίασης για την πάλε ποτέ νοικοκυρά. Η βιτρίνα του αρχοντικού σου. Η βιτρίνα σου…Ξεθώριασε κι αυτή και ταίριαξε με την κουρτίνα σου.
Μισοκλείνεις τα μάτια σου στο σκηνικό και διακρίνεις την σινδόνη σκόνης μιας άεργης ζωής. Κοιτάς το ακριβό σερβίτσιο στο σκρίνι κι έχεις ξεχάσει τη χρηστικότητα του. Μη μειδιάζεις, βάλε λίγο λικέρ. Λίγο αλλοιωμένο ίσως στο αισθητήριο σου. Ακούς την φωνούλα; Τελικά το λικέρ είναι καλό, την ακούς;
Θέλω σου λέει, δεν κάνεις λάθος…. Θέλω.