Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Γεφυρώνοντας




    Ξεθωριασμένες φωτογραφίες από μια εποχή που ο κόσμος θα γινόταν οπωσδήποτε δικός μας. Να βυθίζω τα χέρια μου μέσα στα χρόνια και να βρίσκω Πρωτοχρονιές, κομματάκια πλεϊμομπίλ και μαύρες ξεμαλλιάρες στρουμπουλές κούκλες. Κουβέντες βραδινές στο εφηβικό δωμάτιο, λίγο πριν την μεγάλη αναχώρηση. Μια εφηβεία που έκανε το κάθε τώρα να κοντοστέκεται και ν΄αργοπορεί. Η πρώτη που θα μου έσφιγγε το χέρι στην επιτυχία.  Ήρθε ο καιρός που έφυγα . Θυμάμαι κάτι τάπερ που μου έφερνες στην Πάτρα. Μετά ήρθε ο καιρός που έφυγες εσύ. Ζόρικες φάσεις αλλά ωραίες. Όταν απελπιζόσουν σου έλεγα ''κάνε υπομονή'' μετά διαβάζαμε λογοτεχνία και προτείναμε η μια στην άλλη τίτλους. Αρχίσαμε να χωρίζουμε, τηλέφωνα μέσα στην νύχτα, συζητήσεις η ζωή είναι σκατά, καμιά συναυλία μαζί και καρτ ποστάλ από το Λονδίνο. Μετά η ζωή γινόταν πάλι γαμάτη και σε περίμενα που ερχόσουν για καλοκαίρι. Βέβαια εγώ ήμουν ήδη οκτώ μηνών έγκυος αλλά στα μάτια σου παρέμενα πάντα η ίδια. Νέα και ωραία. Αυτό που μου άρεσε πάντα είναι ο τρόπος που ξεκαρδιζόσουν στα γέλια.
   Σακιά με εικόνες για το δρόμο. Ο φριχτός φόβος για την μοναξιά, την ''μόνωση' όπως καμιά φορά την λέγαμε, ίσως και να ήταν κληρονομικός.  Κι έγραφα ποιήματα. Καμιά φορά σου τα έδινα. Σαν μια πρώτη πρώτη συλλογή πικρών πρωτόλειων ονείρων. Αν περνούσε από το χέρι σου θα τα τύπωνες. Το ξέρω. Εγώ συνέχισα να γράφω. Κι εσύ να εκδικείσαι κάθε κακοτοπιά βάζοντας τα γέλια. Όπως όταν οι κεραυνοί φωτίζουν την νύχτα στην άκρη του ορίζοντα κι ένα ωραίο κόκκινο φεγγάρι σου παίρνει τα μυαλά.  Η διαμαρτυρία μας ένωνε.
    Δεν θα είναι τυχαίο που σε πολλές φωτογραφίες βγαίναμε με το σήμα τις νίκης. Δεν θυμάμαι πια όλους τους λόγους που διαμαρτυρόμασταν. Εμείς πάντα θα φωνάζουμε για το άδικο, σαν να μας δένει μαζί του μια μυστική συμφωνία.  Φάγαμε τα μούτρα μας χιλιάδες φορές και εξακολουθούμε.
   Με μακριά μαλλιά, μετά κοντά, σγουρά ή ίσια με φίλους, περασμένους, νυν και μελλοντικούς. Οι φωτογραφίες κιτρίνισαν λιγάκι. Κιτρινίσαμε και εμείς μέσα στις φωτογραφίες. Αλλά απ΄έξω μένουμε φωτεινές. Όχι νέες και με στυλ, αυτό δεν γίνεται. Πόσο θα ήθελα να στο υποσχεθώ. Οι  υποσχέσεις όμως δύσκολα  κρατιούνται. Αλλά πολύχρωμες.
    Μια μικρή τσάντα είναι μπροστά μου. Μέσα είναι διάφορα αδυνατούλια χαρτιά. Συλλαβίζω τυπωμένο τ΄όνομα μου. Σαν ξένο μου φαίνεται. Ξεφυλλίζω. Διηγήματα. Και μετά κάθομαι  σ΄ένα τραπέζι με μικρόφωνα και ετοιμάζομαι να παρουσιάσω το πρώτο μου βιβλίο. Και ούτε το φουστάνι που φόραγα δεν κράτησα να διαλέξω μόνη μου. Και εσύ από κάτω μιλάς για κάθαρση. Και πάλι υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα κλάψω, αλλά πότε τα κατάφερα εγώ καλά με τις υποσχέσεις για να την κρατήσω και τώρα;
     Είναι μια νύχτα κατανυκτική απόψε. Στριμώχνεσαι σε στοές γκρεμισμένων αναμνήσεων. Από τα παράθυρα των σπιτιών που βλέπουν στο δρόμο, αυτά με τα αναμμένα φώτα και τους ξαναχτισμένους σοβάδες, βλέπεις τους ανθρώπους να λιώνουν όπως τα χρόνια. Και θέλεις να ζητήσεις από ένα σκύλο να τους πει πως αν είναι κάτι που καταφέρνει να διακόψει το τέλος είναι οι σχέσεις μας. Αυτές που ζούμε γεφυρώνοντας.

φωτογραφία Walter Schönenbröcher   

5 σχόλια:

  1. Έτσι είναι. Το βλέπεις το θέμα ακριβώς όπως τελευταία το νιώθω κι εγώ. Κι είναι κάτι ώρες που δεν ξέρω αν θα ήθελα να ξεχάσω, έτσι απλά σαν να έχω αλτζχάιμερ, ή αν θα ήθελα να βυθιστώ για πάντα μέσα στις αναμνήσεις...
    Καλή συνέχεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καμιά φορά νομίζει κανείς πως μπορεί να πεθάνει από νοσταλγία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συγκινητικές και μεταδοτικές οι σκέψεις σου Αννίτα μου...
    Στις γέφυρες!!
    Καλή βδομάδα να χεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Διαβάζοντας τις σκέψεις σου Ανίτα συνειρμικά σκέφτηκα, ότι δεν είμαστε τίποτα άλλο, παρά μόνο αυτά που ζήσαμε.Μια στη ζωή και μια στα παραμύθια μας. Τίποτα, μα τίποτα δεν πήγε χαμένο, αυτά μας διαμόρφωσαν για το πιο ώριμο σήμερα. Κάποιοι λένε ότι δεν αρέσκονται να νοσταλγούν, μα είναι σαν αρνείσαι την ιστορία σου. Μακάρι να βρίσκουμε τον χρόνο να κάνουμε στάσεις στη διαδρομή, να κοιτάζουμε πίσω να κοιτάζουμε μπροστά, να εμβληματίζουμε το τώρα μας. Εικόνες, εικόνες το κείμενό σου. Λαμπερές οι ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Πέτρινα γεφύρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Γεφυρώνοντας" όπως ζώντας, νοσταλγώντας και προσδοκώντας! (έχουν και τα επιρρήματα την έντασή τους, όπως και ο λόγος σου και η ζεστασιά του...)

    Καλημερούδια, κοριτσάκι!
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή