Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Μπορείς;



     Στην αρχή δεν του άρεσε το καλοκαίρι. Όταν αυτό τέλειωνε, άνοιγαν τα σχολεία. Φοβόταν την πρώτη μέρα της επιστροφής στα θρανία. Οι άλλοι μιλούσαν για τα ταξίδια, τις διακοπές, που είχαν πάει. Εκείνος για άλλη μια χρονιά δεν είχε πάει πουθενά. ''Πουθενά, πουθενά, πουθενά'',  απαντούσε όταν τον ρωτούσαν τα υπόλοιπα παιδιά που είχε πάει. Λες και η τρεις φορές επανάληψη απέτρεπε οριστικά την επανάληψη της ερώτησης. Τον κοίταγαν με απορία, συχνά με απαξίωση, μετά του γύρναγαν την πλάτη και συνέχιζαν να εξιστορούν τα δικά τους. Ντρεπόταν τότε και ήθελε να τους πει πως δεν πήγε πουθενά, όμως έχει πολλά να διηγηθεί . Δεν το έλεγε όμως.  Καταλάβαινε πως μην έχοντας να πεις τα ίδια με τους άλλους είναι σαν να μην έχεις να πεις τίποτα. Φαίνεται πως αυτοί δεν ενδιαφερόντουσαν για το καλοκαίρι πραγματικά. Εκείνοι ενδιαφερόντουσαν για τις διακοπές. 
     Ήθελε να τους πει πως όταν εκείνοι έφευγαν για τα σπίτια της εξοχής με τους σαγρέ τοίχους, η πόλη είχε άλλο πρόσωπο.  Η γειτονιά δεχόταν επισκέψεις. Ερχόταν η οικογένεια του Αντρέα από την επαρχία να επισκεφθεί φίλους και συγγενείς, και έφερνε αυτό μια γλυκιά αναμενόμενη έκπληξη. Ξαναήρθαν έλεγε και περίμενε από στιγμή σε στιγμή να του κτυπήσει ο Αντρέας το κουδούνι.  Τα ξενοδοχεία γέμιζαν τουρίστες που ανέμελα βολτάρανε στους δρόμους όλη μέρα με τα  ψαθάκια και τα χρωματιστά ρούχα τους. 
    Να τους πει πως έβλεπε τις βεράντες τους να ξεραίνονται από τον ήλιο και πως εκείνος έπαιρνε το πράσινο λάστιχο και κατάβρεχε όπου αυτό έφθανε επίτηδες. Μετά πως έδινε ραντεβού με τον Γιώργο στην στάση και πήγαιναν με το λεωφορείο για μπάνιο στα βραχάκια στο Σούνιο ή στην Σαλαμίνα με το καραβάκι. Ολόκληρη μέρα βουτιές από τα βραχάκια. Γυρνάγανε κατάκοποι το βράδυ. Τρώγανε ένα παγωτό κάτω από την πολυκατοκία και χωρίζανε για ύπνο.
    Θυμόταν κι άλλα πολλά. Πως βλέπανε ταινίες λαθραία στο θερινό της γειτονιάς. Παραφυλούσαν πότε ο τύπος στα εισητήρια θα έφευγε μια στιγμή και τρύπωναν μέσα. Είχαν την γνωστή τους θέση δίπλα στο γιασεμί. Τώρα που το ξανασκέφτεται μάλλον θα το είχε καταλάβει ο τύπος  αλλά δεν τους είχε πει ποτέ τίποτα. Ήταν σαν τα καλοκαίρια να έβρισκε τρόπο να αγαπήσει την πόλη περισσότερο. Γιατί πως στο διάολο γίνεται να ζεις σ΄ένα τόπο μόνο την εποχή που τον μισείς ; 
     Απάντηση όσο κι αν έψαξε δεν βρήκε. Όταν μετά από χρόνια συνάντησε κάποιους από τους συμμαθητές του,  απ΄αυτούς που είχε να τους δει από τότε που κρεμόντουσαν δίπλα δίπλα στα κάγκελα του σχολείου για να διαβάσουν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών βρήκε νομίζει μια απάντηση. Ανταλλάξανε κουβέντες για την δουλειά, για τα παιδιά, για τα αυτοκίνητα, για την μπάλα. Μετά είπε εκείνος για το πώς άλλαξε η γειτονιά, για το θερινό που έκλεισε, για την πίεση της ανεργίας, για την συναυλία στα βραχάκια που οργάνωσαν τα παιδιά του σχολείου, για τα παιδιά που διαλέγουν τι θα σπουδάσουν ανάλογα με το πού θα βρουν δουλειά, για την απελπισία της εποχής. Πως δεν πρέπει να μας πάρει από κάτω. Έλεγε, έλεγε, έλεγε. Όμως δεν άκουγε κουβέντα. Σαν οι άλλοι να μην ήταν από δω.
    Έμαθε σε μια στιγμή πώς είναι να κρατάς ένα καλοκαίρι στην καρδιά σου κι ας μην έχεις πάει διακοπές. Να αφήνεις πίσω σου χειμώνες. Μπορείς; Να είναι ένα νησί τρυπωμένο μέσα σου περικυκλωμένο από άμμο και θάλασσα. Μόλις αρχίζουν να σε καίνε οι πατούσες σου να βουτάς στην θάλασσα. Να σε μετατρέπουν οι βουτιές σε λαθρεπιβάτη της ζωής. Έτοιμο πάντα να πληρώσεις το τίμημα ότι ζεις. Μπορείς; Να αγαπάς τα καλοκαίρια, όχι τις διακοπές. Nα είναι τα καλοκαίρια εργοστάσιο αναμνήσεων και το φθινόπωρο το καταλάγιασμα τους. 
    Να σκέφτεσαι δροσιά. Απαλή δροσιά πάνω σε φθινοπωρινά φύλλα. Καινούργια τετράδια, την μυρωδιά του χαρτιού, πρωτοβρόχια, τις ροδιές φορτωμένες ρόδια, το πρώτο πουλοβεράκι στους ώμους. Να είναι όλα αυτά μια αίσθηση. Να μην εξαρτώνται από συνθήκες. Να ξεκινάς έτσι το φθινόπωρο σαν μαθητής. Μπορείς; 
 

      

8 σχόλια:

  1. Αυτό το "σαν μαθητής", προσωπικά μου τα χαλάει όλα, βλέπω τα μικρά και τα μεγαλύτερα παιδιά με τις βαριές τους τσάντες και δεν νοσταλγώ ούτε μια σχολική μέρα!
    Τελικά δεν νοσταλγώ, αλλά νοιώθω το παιδί, τον έφηβο, που μεγαλώνει κόντρα στο ρεύμα και όσους από μας έχουν καταφέρει, να είναι αυτού του κόσμου χωρίς να του ανήκουν!
    Το κείμενο σου Άννα, για μια ακόμα φορά, αγγίζει ευαίσθητες χορδές μέσα μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Άιναφετς. Καταλαβαίνω που δεν νοσταλγείς. Έτσι όπως γίνεται στις μέρες μας ,τα μαθητικά χρόνια έχουν χάσει σε νόημα και έχουν κερδίσει σε χιλιέδες μοριών . Όλα μετρούνται σε άλλες μονάδες. Τα συναισθήματα ομως δεν έχουν ηλικία .

      Διαγραφή
  2. Να αφήνεις πίσω τους χειμώνες...Να μην εξαρτώνται από συνθήκες... Μπορείς άραγε;
    Καλημερούδια, γλυκιά Αννίτα

    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. -Και δυστυχώς, μας μαθήτευσαν από μικρά να λέμε, η Ιστορία και οι επικήδειοι λόγοι γράφονται από νικητές και ζωντανούς… πόσο τραγικό είναι αυτό σαν εικόνα αν το καλοσκεφτείς, δείξτε μου έναν από δαύτους τώρα δα... Μπορείς;
    -Κάθε παραμύθι αρχίζει με το “μια φορά και ένα καιρό… και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”, μα ετούτη η ιστορία, ξεκίνησε με το “άνθρωποι έρχονται κι άνθρωποι, φεύγουν…” μα κι έτσι κλείνει. Δεν χάνονται, δεν εξαφανίζονται, δεν ενταφιάζονται ώστε να μνημονευτούν στο μέλλον και κάθε τόσο να αλλάζουμε το λαδάκι στο καντήλι τους για να στοιχειώνουνε αραχνιασμένα σπιτικά, σαν τις ψυχές μας. Παρά μονάχα, οδοιπόροι παραμένουν και ταξιδιώτες, ο καθένας με τη καμπούρα του, με τα υπάρχοντα του, πορεύεται και πάει, δρόμους παίρνει κι αφήνει. Επιβιβάζονται και αποβιβάζονται στους σταθμούς μας, οι λέξεις, σκέψεις, ελπίδες κι ονείρατα που φέρουν μονάχα το προσωπικό μας αποτύπωμα. Κανείς δεν μπορεί να μας τα κλέψει ή να τα αντιγράψει. Παραμένουν κτήμα μας ες αεί, σαν τις γραμμές της παλάμης μας που η γριά τσιγγάνα διαβάζει τ’ αυριανά. Το ανέμι στο μέτωπο κι ο ήλιος στον αυχένα, κι έτσι οι σκιές μας θα είναι μπροστά και θα παλεύονται στα ντόμπρα.
    -Μπορείς να ξεφύγεις; Μπορείς; Να μπω σε άλλο τραίνο, αυτό μου ζητάς;… θα με ρωτούσες.
    “Κι άνθρωποι μπαίνουν και, βγαίνουν στη ζωή μας”. Και αυτό δεν σταματά, είναι παλμός ψυχής, είμαι εδώ και αναπνέω, έξω από οθόνες κι εικονικές πραγματικότητες ιντσών. Μπορείς; Τείνει να γίνει η διαγώνιος καντάρι αγάπης και εμπιστοσύνης.
    -Ξέρεις τι δεν μπορώ; τη μοναξιά του κοντόφθαλμου συνόλου, να είσαι μέσα του και να νιώθεις έρημη, είναι σκληρή, στης νύχτας τη σιγή μου ροκανίζει το κάδρο του σώψυχου μου. Η σκέψη θρέφει πόνο. Και εσύ που δεν μπορείς, πως τα καταφέρνεις;
    -Μέσα απ΄ τους άλλους το παλεύω… έτσι νομίζω, κι αυτό γνωρίζω μόνο, κάτι άλλο δεν μου επέτρεψα ποτέ να δω. Είμαι αυστηρή στη κρίση μου κι αυτή με μένα. Με σκιάζει. Εγώ και η ευφυή ανασφάλεια μου. Το μαύρο κουτί που απομένει να καταγράφει τη συντριβή… εγώ κι αντανάκλαση μου στο γυαλί…
    -Όρτσα, να μην στα χρωστώ, κοκορόμυαλο αδειανό πανέρι, που χρησιμοποιείς ξεφτισμένα μαύρα καραβόπανα σε νέο κοστούμι.
    -Μα… αυτό είχε αποδοχή τρανή με παλαμάκι, δοκιμασμένο… κι οι άνθρωποι όλοι ίδιοι είναι και πάει λέγοντας… θυμάμαι, κάπως έτσι τα λεγα… για δες, με ανοιχτή παλάμη στο κάτοπτρο ακόμη βλέπω τη ματιά μου, τι κρίμα…
    -Τουλάχιστον, έχω μάθει στη ζωή μου να χάνω κι ας έχω το τάλαντο να διαβάζω βλέμματα, ναι αυτό μπορώ να το πω με σιγουριά, κι αυτό με αλλάζει, με εξελίσσει ως οντότητα. Είμαι ένα βήμα παρακάτω, έπαψα να είμαι το βασικό χρώμα του ρουχισμού μου...μια σιχασιά είναι το εμπόριο ψυχών, μια σιχασιά.
    -Εγώ μπορώ ψυχή μου και σου τα εξομολογούμαι, εσύ μπορείς;
    -Στα μερονύχτια σαν φουσκώνουν τα φεγγάρια, μπρούσκο κερνάω σε στενόμυαλα ποτήρια, χείλη στεγνά να πιούν, να δροσιστούν. Αφίλητα κι αχάιδευτα χαράμι πάνε.
    Αυτά κι άλλα πολλά μου λέει και της απαντώ συχνά πυκνά, μπορώ και γδέρνω το πετσί μου να μείνει αμασκάρευτο, γυμνό λαμπάκι της γραμμής μου. Μπορείς;
    Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να μπορούμε και να θέλουμε!! Μακάρι!! Αξίζει το τίμημα να ζεις την ανάσα κι όχι την τεχνητή αναπνοή!! Ησουν όαση!!
    Δεν λέω ακόμα καλό φθινόπωρο!! ;))) Μας παίρνουν λίγες λιακάδες ακόμα να τις έχουμε!! Σε φιλώ και καλό σ/κ να χεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν λέω και εγώ καλό φθινόπωρο. Αφού έτσι κι αλλιώς τα καλοκαίρια είναι για όλο τον χρόνο.

      Διαγραφή