Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Τράνζιτ



      Καταβάλω προσπάθεια τελευταία να δημοσιέυσω αυτά που γράφω. Εδώ και καιρό έχει αναλάβει ο εσωτερικός μου επόπτης και ελέγχει αυστηρά τις λέξεις μου, ξινίζοντας τα μούτρα του σχεδόν σε κάθε κείμενο. Θέλει οι λέξεις να κόβουν . Οι λέξεις όμως αντιστέκονται. Στέκονται αμήχανες και διαλύονται. Τα γράμματα προτείνουν τα μπαστουνάκια τους σ΄αυτούς που τα χρειάζονται , τα κουλουράκια τους στους πεινασμένους. Είναι αλήθεια πως δεν είμαι καθόλου σίγουρη για τον ρόλο ενός κειμένου  πια.
     Για μένα βέβαια δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να καταλάβω κάτι από το να γράφω και να μιλάω συνέχεια. Να ζυμώνω με τη γλώσσα τις λέξεις και με το χέρι τις φράσεις. Μονάχα έτσι παίρνουν σχήμα οι σκέψεις. Ακόμα και όταν οι εποχές δεν έχουν τίποτα να δώσουν. Ακόμα και όταν είναι εποχές μεταβατικές που απλά πρέπει να περιμένεις. Εποχές τράνζιτ. Όπως εκείνο το τελευταίο κομμάτι του χειμώνα που το βρίσκω πάντα πολύ πολύ κουραστικό γιατί δεν λέει να τελειώσει. Σαν να ζεις μια ατέλειωτη νύχτα, ένα ατέλειωτο κρύο κι ας μην είναι έτσι ακριβώς.
     Παράξενη εποχή που σχεδόν κανένα κείμενο δεν μπορεί κάπου να καταλήξει. Σαν να μην αξιώνεται ένα κείμενο να δει ένα τέλος της προκοπής. Φεύγεις  πάντα και η πόρτα έχει μείνει ανοικτή. Δεν ξέρω αν είναι γιατί η εποχή αφήνει όλο και πιο λίγα να σου κλέψουν ή αν τελικά είναι μια εποχή χωρίς δημιουργικές ουσιαστικές εντάσεις. Και ό,τι χάθηκε χάθηκε τόσο ξαφνικά που ακόμα όλοι είναι σαν να ψάχνουν τα κλειδιά και τα γυαλιά τους στο σπίτι γιατί εκεί τα θυμούνται να τα κρατάνε τελευταία φορά. Από την άλλη πως γίνεται και όταν κοιτάς μέσα σου ανακαλύπτεις τόσες γωνιές ακατοίκητες;
     Εποχές τρανζιτ σαν να κτυπάς το χέρι σου στο τραπέζι και να σκορπίζονται τα πουλιά. Έχει ένα περίεργο τρόπο να σε ταρακουνάει η ζωή. Σου χαλάει το ρολόι ξαφνικά. Ενώ  είναι ξημερώματα , εσύ δεν μπορείς να κοιμηθείς. Σηκώνεσαι , στέκεσαι μπροστά στον πάγκο της κουζίνας και περιμένεις να βράσει το νερό για καφέ.  Όι άλλοι κοιμούνται και εσύ ανοίγεις το ψυγείο να πάρεις γάλα. Κοντοστέκεσαι μπροστά στους λογαριασμούς που ανεμίζουν πιασμένοι από το μαγνητάκι πάνω στην πόρτα. Κάπως έτσι γίνεται όταν μετά από χρόνια αναζήτησης βρίσκεις τελικά κάποιο νόημα , χαλάει πάλι το ρόλοι και αρχίζεις να φοβάσαι πως πλησιάζει να σε πλακώσει ένα κομμάτι μάρμαρο. Όμως πόσες και πόσες φορές με χαλασμένους δείκτες ρολογιού  κάθησες πάνω στην άμμο και βλέποντας τον ήλιο να ανατέλλει , είχες πει στον εαυτό σου '' δες το καλα αυτό , πόσες ανατολές θα δεις στην ζωή σου ; '' Και τελικά είδες πολλές. Ανάμεσα , μέσα και'εξω από τρανζιτ εποχές που ναι μεν δεν τις νοσταλγείς αλλά που από την άλλη , σαν να σε έφτασαν με ένα δικό τους τρόπο  σ΄εκείνη την άλλη εποχή που ήσουν πια σπίτι ασφαλής, η θύελα είχε πέσει και η άγρια πρωινή σου βάρδια είχε πια περάσει.

Ζωγραφική David Hockney
   

3 σχόλια:

  1. Τι ικανότητα απόδωσης της απόγνωσης!Οχι, όχι της απόγνωσης, δεν είναι αυτό, μα του παράπονου γιά το ότι βγήκαμε στην ανοιξιάτικη φύση ν'ακουμπήσουμε και ν'ακούσουμε τις δροσοσταλίδες της και τα πουλιά έχουν βουβαθεί και πού'ντα.. Είναι ένα κείμενο που περιγράφει με τόση ειλικρίνεια την αγωνία του δημιουργού και την υπαρξιακή μοναξιά του. Είναι όμως κι ένα κείμενο που, επειδή είναι τόσο προσωπικό,(σχεδόν ακούμε την ανάσα την στιγμή της εξομολόγησης) μας αφήνει να υποθέσουμε πως οι δημιουργοί θα γίνουν κάποτε και οι πνευματικοί ταγοί των αδικοχαμένων γενιών (γιατί τώρα δεν φαίνεται νά είναι). Καλή απόλαυση σ'όλους τους αναγνώστες του.
    Γιάννης Παπακωνσταντίνου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σαν να έχεις βρεθεί τις γόνιμες μέρες σου στην άγονη γραμμή· μπορείς να το δεις σαν μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση. Είναι σίγουρο δε πως εγκυμονεί μωρά δημιουργικότητας. Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ αξιόλογο κείμενο δεμένο με μνήμες και σκέψεις δημιουργώντας όμορφες εικόνες! Ο πίνακας αποπνέει μια ήρεμη αισιοδοξία, σωστή επιλογή! Φιλιά πολλά και να έχεις ένα χαρούμενο βραδάκι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή