Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Χαμήλωσε


      Όταν σηκώνεις και δείχνεις με τεντωμένο δάκτυλο τον απέναντί σου να προσέχεις. Και όταν πετάς στημένες απαντήσεις, βγαλμένες από το λυσσάρι σου πάλι να προσέχεις.
       Γιατί υπάρχουν πολλοί που μεγαλώνουν σήμερα τα παιδιά τους με ψέμματα. Με ψέμματα, όχι με κέρματα. Και αν δεν ξέρεις πώς είναι αυτό, καλύτερα να μην κουνάς δάκτυλα τεντωμένα.
     Σκέψου μονάχα τι είσαι και εσύ. Με το ένα χέρι γαντζωμένο στο χθες και το άλλο μετέωρο, αυτό είσαι. Αφού χειρολαβή για το μέλλον ακόμα δεν υπάρχει. Αυτό το δήθεν καινούργιο που καθημερινά προστίθεται στην ειδησεογραφία είναι κατά κανόνα παλιό και ξανά ειπωμένο. Είτε με τον ίδιο, είτε με διαφορετικό τρόπο. Το σύστημα στο οποίο θεμελιώθηκε η καθημερινότητά σου δεν ήταν μόνο ψευδές και παράνομο αλλά και πολύπλοκο και επικίνδυνο. Ό,τι μας περιβάλλει είναι ασφυκτικό και εξαιρετικά δυσλειτουργικό. Κι όμως δεν δέχτηκες να ξεβολευτείς για να έχεις τώρα επιλογές.
     Η επιλογή δύσκολα περιγράφεται και ακόμα πιο δύσκολα βιώνεται. Πού να δεις πως αφομοιώνεται. Αυτή η επιλογή είναι όμως η χειρολαβή για το μέλλον. Τα ουτοπικά σχέδια αντικαθίστανται μπροστά στα μάτια σου από τα ''μη σχέδια''. Μια ωραία μέρα απλά έρχεται η ώρα για να πέσουν κεφάλια ώστε να συμπληρωθεί ένας αριθμός. Και η επιλογή σε αυτόν τον τόπο είναι μία μόνο: το μικρότερο πολιτικό κόστος. Το πελατειακό κράτος θα παραμείνει ζωντανό και μετά την πυρηνική καταστροφή, όσο εσύ κοιτάς μονάχα να σηκώνεις δασκαλίστικα το δάκτυλό σου για να δείξει τον απέναντι φταίχτη.
     Κατέβασε το δάκτυλο γιατί δεν ξέρεις την πραγματικότητα του διπλανού σου. Δεν ξέρεις καν την αναπηρία της δια βίου άρνησης σου στην διαφορετικότητα του. Δεν νομίζεις πως είναι καιρός να την μάθεις;  Θα αφήσεις το δάκτυλο σου να πέσει; Χαμήλωσε! Κράτησες ενός λεπτού σιγή για τους απελπισμένους;  Άσε τα "έτσι μάθατε", "υποθηκεύσατε το μέλλον σας" και άλλες τέτοιες μελούρες. Χαμήλωσε να ακούσεις πιο καθαρά τον αδύναμο, τον άρρωστο, τον μόνο.
     Αυτό το δάκτυλο θέλω μια μέρα να το δω κατεβασμένο. Θα είναι η μέρα που θα βγεις να περπατήσεις στους δρόμους. Θα σε ρωτήσω τότε "Τι είδες;" και θα μου πεις:
Είδα χαρούμενους, είδα λυπημένους
και είδα πολλούς ούτε χαρούμενους, ούτε λυπημένους
Μόνο πεινασμένους.
Θα καταλάβω πως εννοείς στερημένους. Και αυτό είμαστε όλοι. Και μας αφορά όλους. Θα είναι η μέρα που θ΄ αλλάξουν τα χρώματα. Θα είναι η νίκη δίχως πανοπλία.


Δημοσιεύθηκε
http://www.vetonews.gr/editorial/item/19268-xamilose

4 σχόλια:

  1. Ίσως δεν έπρεπε τώρα να σου γράψω, γιατί δεν μου έχει φίγει ακόμα το ρίγος, που διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά μου, από την πρώτη ανάγνωση. Δεν ξέρω όμως πότε θα μπορούσα. Μάλλον το ίδιο θα αισθανόμουν και στη δεύτερη και στην τρίτη και στην τέταρτη...
    Στο "ξεβόλεμα" το ακούσιο, δυσκολεύεται ο άνθρωπος να δει το συνάνθρωπο, να δει το μέσα του, το έξω του, το είναι του.
    Καλή σου ημέρα!
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όπλο μας ο λόγος μας! Η δράση, η εξωστρέφεια και η ομαδικότητα αποτελεί "ξεβόλεμα" που λέει κι ο ανώνυμος. Όλοι μας βιώνουμε με θανατερή σιωπή θυσίες και αδικίες στο βωμό της κρίσης. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξουμε όμως... Επίκαιρη η ανάρτηση με μηνύματα για πολλούς αποδέκτες! Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. φωτιές στη Μανωλάδα..τις ειδαν κι οι δορυφόροι...τι να λεγαν οι ξένοι; οι ελληνες που καινε τον τόπος τους! Αυτά έγινα το 07..και μετά η κρίση..προμύνημα οι φλόγες; καήκαμε..τις πταίει; οι φλόγες ή η κρίση; μα είναι το ίδιο..τι τα θες, τι τα σκαλίζεις..άνθρωποι που καιν τον τόπο τους δεν χαμηλώνουνε το δάχτυλο! δείχνουν εκεί μακριά τον εμπρηστή! Κι ο εμπρηστής έιναι μέσα τους. Για να χαμηλώσουν το δάχτυλο πρεπει να γειρουν και το βλέμμα..που να θωρήσει τα καμένα όμως;..Και πως να δείς τις στάχτες σου; αυτές δεν δείχνονται με το δάχτυλο..ουτε κοιτιόνται από τα μάτια..


    thanks Αννίτα
    πάντα εισαι μια δικαιολογία για λεκτικούς παροξυσμούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Aγαπητέ Λουκά , σας βρίσκω ιδιαίτερα διαυγή στους λεκτικούς παροξυσμούς σας και έτσι μάλλον εγώ θα πρέπει να σας ευχαριστήσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή