Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Τα μπλουζ της άγριας νιότης



    Σαν γεννηθήκαμε οι 'Ελληνες , θα πρέπει οι μοίρες να είχαν πεταχτεί παραδίπλα. 'Ετσι που μονάχοι μας δεν καταφέραμε τα πρώτα, τα πιο όμορφα και πιο σημαντικά βήματα  στην ζωή μας να  τα ολοκληρώσουμε ποτέ. ΄Ηρθε η επταετία και πάγωσε η εικόνα. Μόλις που είχαμε αρχίσει να πενθούμε την μαύρη πληγή του εμφυλίου . Καρκάδι δεν είχε βγει ακόμα και κλειστήκανε τα παιδιά στο Πολυτεχνείο. Στέγνωσε ένα δάκρυ πριν κυλήσει. Από το 74 και μετά άρχισε ένας άλλος περισσότερο βουβός αλλά εμφύλιος και αυτός.   Μάθαμε να παίζουμε με το στήθος της μάνας, να το δαγκώνουμε και να το πονάμε, να χορταίνουμε και να του γελάμε χαρούμενοι μετά  και όταν ερχόταν η ώρα να το αφήσουμε , να μην μπορούμε να κλάψουμε. Να νιώσουμε την απώλεια , βρε αδερφέ, να τον γευθούμε τον πόνο μέχρι το μεδούλι , να απολαύσουμε την αλλαγή μας και το προχώρημα μας, το μεγάλωμα μας. Μας φόβιζε το προχώρημα, από το στήθος, στο κουτάλι, απο τα στρατιωτάκια στο προστατευμένο δωμάτιο, στην αλάνα με τα βρώμικα γόνατα. Απο το σπίτι στο σχολειό ,απο το σχολειό στο πανεπιστήμιο μακρυά.Mακρυά απο που άραγε ; Δεν θελήσαμε μα και δεν μας άφησαν να ιαθούμε ποτέ και εμείς μόνοι , μα και εμεις σαν Έλληνες. Και μείναμε μικροί , ανώριμοι, ανέτιμοι και ανέντιμοι.Ζήσαμε σε  ξένους παραδείσους . Φοβηθήκαμε. Φοβόμαστε . Μα δεν κατοικήσαμε τον φόβο μας. Έτσι οι μέρες κυλούν μέσα στην άγονη θλίψη και στην παράνοια .
    Στρέφουμε το κεφάλι να μην δούμε την πραγματικότητα και παραμένουμε στο νεκροταφείο ακόμα και όταν έχει φύγει και ο τελευταίος φίλος του νεκρού. Για να γιορτάσουμε την ζωή όμως , πρέπει να αρχίσουμε να κατηφορίζουμε προς το σπίτι.Σκοντάφτοντας στην αρχή και τρεκλίζοντας με το μαύρο περιβραχιόνιο στο χέρι,τα βουρκωμένα μας μάτια να σκάβουν το πρόσωπο μας και να μας μιλούν για την μεγάλη ιστορική αδικία. Εκεί στο σπίτι, θα βρούμε λίγο χρόνο να κατεβάσουμε τον Πλάτωνα απο το ράφι εκεί που τον αφήσαμε να αραχνιάζει και θα ρίξουμε μια ματιά στα τρυπόξυλα που βάλανε νερά τόσα χρόνια. 
   Και αυτή θα είναι η πιο μεγάλη μας λέξη, γιατί παρόλο που είναι νύχτα , θα ξέρουμε πως πίσω από  τα πατζούρια θα φανερωθεί το πρώτο φως.
Θα πούμε , τα πρώτα σ'αγαπώ, δεν θα ξεχάσουμε και θα συνεχίσουμε.  Να ξαναρχίσει ο χρόνος , που έχει κολλήσει τώρα. Είναι πολλά που δεν τα ξέρουμε και κανείς δεν μπορεί να μας τα πει . Μα θα τα βρούμε μονάχοι , σαν με αξιοπρέπεια κοιτάξουμε την ζωή μας.Τον δρόμο μας θα πάρουμε , δεν θα σβηστούμε δα και απο τον χάρτη. Τα μπλουζ της άγριας νιότης που δεν ζήσαμε κτυπούν την πόρτα μας, δεν θ'ανοίξουμε?




Και εσύ χαμένη μου πατρίδα μακρινή...
Και εις αύριον ας τεθούν οι θλίψεις κάτω από τα μπαλκόνια, εκεί  στα πιο αθόρυβα και ταπεινά , εκεί στα μέσα μας.






Φωτογραφία Τάκης Τλούπας
http://takis.tloupas.gr/from/sitemap/products_id/1


4 σχόλια:

  1. Στο βορρά το φθινόπωρο έχει μιά κατακλισμιαία κορύφωση με τα χρώματα της ώχρας και του κόκκινου να κυριαρχούν για λίγο και παντού.
    Μου φαίνεται οτι ειναι η πρώτη φορά που δεν διακρίνω, δεν βλέπω πουθενά την χαρά της μελαγχολίας, δεν βλέπω να υπάρχει χαραμάδα που να τη διαπερνά η νοσταλγία της χθεσινής ημέρας. Δεν ξέρω, ειναι ο φόβος που φταίει; η κόπωση απο τις μεταφοιτητικές προσεγγίσεις που έγιναν κανόνας, κανονικό παιχνίδι, όπως ''ναχεις την δύναμη ν'άγγίζεις το πάτο του πηγαδιού''; Δεν ξέρω ακόμη εάν φταίει η μεγάλη στροφή για την οποία λέγαμε κουβέντες. Ξέρω όμως οτι απουσιάζει η χαρά της μελεγχολίας. σπυρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επέτειος λοιπόν σήμερα για μια γενιά Που αντιστάθηκε με ήθος και πάθος και παιδεία στον "εχθρό" τη στιγμή που το συνολο της κοινωνίας δεν αντιστεκόταν. που ξεπερασε το φοβο της και και με τη βοηθεια της θετικης πλευρας της ψυχολογιας των πολλων εδρασε με βαση το "εμείς " και οχι το "εγώ".

    Επέτειος λοιπόν για "κάτι"και "κάποιους"και ένα "πως" που αρχικα δοξαστηκε, μετά καπελωθηκε και τώρα σταυρωνεται!

    Ο "αποδοπομπαιος τράγος " της ελληνικής κοινωνίας : απαραίτητη η παρουσία του, όπως και σε κάθε ομάδα ώστε να μπορέσει το κάθε άτομο πάνω σε αυτόν να προβάλει κάθε αβιωτο συναίσθημα,
    να το προβάλει για μάθει την ύπαρξη του,
    να μάθει την ύπαρξη του για να κάνει διάλογο μαζί του,
    να κάνει διάλογο για να το απομυθοπιιησει,
    Να το απομυθοποιησει για να μπορέσει μια μέρα να το αγαπήσει ...

    Και να ανακτησει ή να κατακτησει την (χαμένη;) του αυτο- εκτίμηση!

    Καλό αγώνα σε όλους μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η χαρά της μελαγχολίας, νιώθω και εγώ να λείπει από παντού σχεδόν. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να πενθύσει, δεν βιώνουμε και δεν επεξεργαζόμαστε την θέση που βρισκόμαστε και αυτό το συναντώ καθημερινά. Αν τα καταφέρναμε , θα μπορούσαμε να δούμε στο τέλος της διαδρομής την καλή πλευρά μας. Θα ερχόταν η επανόρθωση σαν επιβεβαίωση των αρετών μας. Τώρα όμως , κοιτάξτε, τρiγύρω επιβεβαιώνεται και προβάλεται μονάχα η επιθετικότητα μας και υπερισχύει η καταστροφικότητα μας
    Όταν μου λέτε πως ακόμα πως ακόμα και ο κατακλισμός των χρωμάτων της φύσης , δεν καταφέρνει να ανοίξει μια χαραμάδα για να περάσει η μελαγχολία , τότε αναρωτιέμαι τι ακόμα έχουμε να ζήσουμε για να καταλάβουμε πόσο ακόμα μακρύτερα από την πραγματικότητα ζούμε .
    Ίσως θα έπρεπε και να το περιμένουμε , πως είναι δυνατόν, παιδιά που δεν έχουν βιώσει το πενθος , να καταφέρουν να ενηικιωθούν και να πενθύσουν. Μιας και το πένθος μονάχα συναισθηματική ωριμότητα δείχνει.
    Ευχόμενη να μην σας κουράζω , τελειώνω με την φράση της Melanie Klein ''Όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να πενθύσει, τότε διατηρείται εκτεθειμένος σε διωκτικά άγχη , σε καχυποψία και σε εσωτερικές φανατασιωτικές ανησυχίες, με αποτ'ελεσμα να χα΄νει την αίσθηση της πραγματικότητα και αν εξελίσεται με οδηγό τους παρανοείσείς του φόβους'' Πόσο αλήθεια διαφέρουμε απ΄αυτή την περιγραφή ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. θέλει κουράγιο, θέλει όμως και δουλειά. Θέλει να κατεβάσουμε τους τόνους και να σηκώσουμε και λίγο τα μανίκια. Θέλει να ρίξουμε και λίγο νερό στο κρασί μας. Θέλει και να διαβάσουμε και λίγο παραπάνω, ακόμα και άν έχουμε φυγει από τα θρανία. Θέλει να ρίξουμε τις μασκες, θέλει βρε Αννιώ τόσα πολλά ,από όλα αυτά που δεν έχουμε ακόμα...[ως θα πάει. Είμαι σήμερα πολύ απαισιόδοξος. Τους βαρέθηκα όλους και όλα, θέλεω να φύγω.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή