tag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post8048895024691821063..comments2023-12-18T12:49:14.014+02:00Comments on Ανν Λου: Και μέσα και έξωAνν Λουhttp://www.blogger.com/profile/18372173919941912914noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-67119000247790401832013-01-07T09:35:03.970+02:002013-01-07T09:35:03.970+02:00Το κείμενο σου είναι καταπληκτικό. Ένας συνδιασμός...Το κείμενο σου είναι καταπληκτικό. Ένας συνδιασμός, γνώσης και συναισθήματος. Σαν να μονολογείς δυνατά για να σε ακούσουμε. Εσύ ακόμα και όταν σηκώνεις το δ΄χτυλο και δείχνεις ποίοι φταίνε , το κάνεις με διαφορετικό τρόπο. Έχει την αξιοπρέπεια της ανθρωπιάς η φωνή σου, έχει το είμαστε όλοι στην ίδια κατσαρόλα και βράζουμε, γιατί είμαστε άνθρωποι , έχει το συναίσθημα αλλά το έχει στην ισορροπία του. Αυτή η σελίδα είναι η αυλή των θαυματων . Τη μεγάλη χαρά να σε έχω βρει και να σε διαβάζω...<br />Γιώργος - Γιάννα ( αιχμή)Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-14134188719170951382013-01-06T16:46:04.871+02:002013-01-06T16:46:04.871+02:00Συγκλονιστικό....! πρώτη φορά στο ιστολόγιό σου. Μ...Συγκλονιστικό....! πρώτη φορά στο ιστολόγιό σου. Με συγκίνησε το θέμα πραγματικά και όλη η ατμόσφαιρα του χώρου εδώ. Θα ήθελα να γράψω τις σκέψεις μου αλλά αιφνιδιάστηκα. Το κρατώ για την επόμενη φορά.<br />Εύχομαι καλή σου συνέχεια.Giannis Pit.https://www.blogger.com/profile/15676138635420393099noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-73716919286979201352013-01-06T16:28:41.763+02:002013-01-06T16:28:41.763+02:00Πυξίδα
Μην φλυαρήσεις και σήμερα, σε παρακαλώ, όχι...Πυξίδα<br />Μην φλυαρήσεις και σήμερα, σε παρακαλώ, όχι κι άλλη ιστορία με τον κοκκινοσκούφη. Στα κλεφτά τον πήρες κι ας τον επέστρεψες ευθύς. Και τι μ’ αυτό; ούτε μια συγνώμη δε ξεστόμισες. Καλά σε λέω κλεφτοκοτά…<br /><br /><br />Μίλησε μου μόνο για εκείνες τις γραμμές που σκόνταψες. Για κείνες τις γραμμές που συνάντησες στο διάβα σου το μικρό κι αντάλλαξες μια καλημέρα. Για κείνες που σε πόνεσαν. Για κείνες που σε άδειασαν. Για κείνες που σε γέμισαν, που σε έχτισαν κι αργότερα κατεδάφισαν τα αυθαίρετα κομμάτια σου. Μόνο για αυτούς μίλησε μου, για τους στίχους που στοιχειώνουν ψυχές, κι ας σέρνονται σαν φαντάσματα στην ομίχλη. Αυτά θέλω να ακούσω σήμερα. Όμως θέλω και τα άλλα. Τα άλλα που στο ημίφως γράφεις. Αυτά τι θα απογίνουν; Παιδιά σου θρέμματα είναι κ’ αυτά, κι ας τα βαφτίζεις μούλικα. Λες, δεν αξίζουνε πολλά, ούτε στο παλαιοπώλη δεν τα δίνεις. Κι όμως, προχθές στο μαγαζί του κοιτούσες αλλονών. Κρυφογελούσες με τις λέξεις που ‘χαν γράψει, γραμμές και ρότες. Θυμάσαι; έψαχνες τις τσέπες σου για τους δικούς σου χάρτες. Βίοι παράλληλοι σε άλλους παράλληλους και σύ η πυξίδα στους δικούς σου. Κι ας είσαι καπετανέος σε καρυδότσουφλο, ένας κουρσάρος σε σχεδία. Κάπου εκεί δεν αντάμωσες το λευκοφόρετο αερικό; Το ίδιο απέραντο το τυλίγει. Ο ίδιος ήλιος το περιθάλπει. Κάπου χρωστάς. Τυλίγεις και τυλίγεις συνεχώς το κουβάρι σου. Χρωστάς πολλά ή λίγα; Απαντάς, δεν παίζει ρόλο. Καλοπληρωτής ήσουν κι έτσι θα μείνεις, μη το ξεχνάς. Τυλίγεις τον χρόνο γύρω σου, σαν να φασκιώνεις τον βαρυποινίτη τραυματία μετά τη συμπλοκή. Θα ‘ρθεί ζυγό, μονολογείς και τραβάς γραμμές. Μιά στο τοίχο και μιά στο πετσί σου. Μιά στο χαρτί και μιά στην άμμο. Ταΐζεις τουλάχιστον έτσι το αχόρταγο γαλάζιο. Χαλάλι του, λες και μειδιάζεις. Πες μου λοιπόν. Μίλησε μου για τις γραμμές και τις πυξίδες σου, μίλησε μου.<br /><br /><br />…Ωχουού! καλά, καλά. Έτσι, να κάτι για τον κοκκινοσκούφη, μη με πεις κι αχάριστο κι από πάνω. Τεμπέλης είμαι να το κάνω στίχους. Δεν θέλω. Δεν είμαι ποιητάρης του λόγου μου, μήτε καλαμαράς. Ο αλλοπαρμένος τελάλης μου έχει αναχωρήσει. Όπου να ’ναι θα αφιχθεί. Με την ελπίδα, να μη μπερδέψει πάλι τις γειτονιές και τα μπαλκόνια.<br />Σπύρος Τ.<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-23549574040707637812013-01-06T10:36:41.037+02:002013-01-06T10:36:41.037+02:00Δεν την περπατήσανε τη γειτονιά, γιατί με κλειστά ...Δεν την περπατήσανε τη γειτονιά, γιατί με κλειστά παράθυρα και με τα παιδιά της σε μπαλκόνια με λίγες ή πολλές γλάστρες, δεν είχε δα και τόσο ενδιαφέρον. Έχασαν την ευκαιρία να δουν τα πετραδάκια της και τα λεπτόκορμα φυλλαράκια, που έβγαλαν το κεφάλι τους στη βάση του πεζοδρομίου. Δεν είδαν κόσμο που τους μοιάζει ή που διαφέρει και η τρύπα τα ταράζει περισσότερο, γιατί τους λείπει το συγκριτικό στοιχείο. Οι αλλοτινοί θεοί - ευτυχώς- δαμάζονται, κρίνονται και εκθρονίζονται, μένοντας πάντα σημείο αναφοράς, σε σύγκριση με...<br />Σε ευχαριστούμε, Αννίτα. Σε ευχαριστούμε για όσα μας λες και για όσα μας αναγκάζεις να σκεφτούμε. <br />Φιλιά,<br />ΓιούληAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-86514782530562183642013-01-05T19:31:50.078+02:002013-01-05T19:31:50.078+02:00Σαν μια μητέρα λοιπόν της σεχιτκής ηλικίας, θέλω ν...Σαν μια μητέρα λοιπόν της σεχιτκής ηλικίας, θέλω να πω πως αυτή η έλλειψη διαθεσιμότητας μας για τα παιδιά , τους σημερινούς εφήβους, που τους έτυχε να ζουν την εφηβεία τους, ενώ το σύμπαν καταρέει και η κοινωνία αποδομείται, καθόλου τυχαία δεν είναι και ασύνδετη με την ηθική και ατομική μας κατρακύλα. Το να μην έχεις χρόνο για το παιδί σου και να τοποθετείται αυτό στα τελευταία της ιεραρχίας σου ή πρώτο αλλ λάθος, είναι σαφώς πρόβλημα της χαμηλής μας αυτοολοκλήρωσης, της έλλειψης πνευματικότητας, της έλειψης παιδείας. Όχι αυτής καθαυτής της έλειψης παιδείας σε επίπεδο πτυχίων ,αλλά της πιο βαθείας αυτής της εσωτερικής καλλιέργειας και κουλτούρας. Και όσο αυτά τα πράγματα δεν τα βλέπουμε και δεν τα αποδεχόμαστε , τόσο περισσότεο πιθανό είναι τα παιδιά μας να βρεθούν εκτός οποιουδήποτε κάδρου. Η προσπάθεια σου εδώ και ένα και τόσο χρόνο είναι παριμοιώδης. Είσαι σπουδαίος άνθρωπος Αννίτα μου.<br />Αγγελική Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-61202016833010862242013-01-04T21:24:08.921+02:002013-01-04T21:24:08.921+02:00Εντάξει ότα λέμε υπέροχο, εννούμε υπέροχο!
Μιχάλης...Εντάξει ότα λέμε υπέροχο, εννούμε υπέροχο!<br />ΜιχάληςAnonymousnoreply@blogger.com