tag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post8110389220029943125..comments2023-12-18T12:49:14.014+02:00Comments on Ανν Λου: Κομμάτια του παζλAνν Λουhttp://www.blogger.com/profile/18372173919941912914noreply@blogger.comBlogger11125tag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-28749575103312860082012-12-23T19:57:19.056+02:002012-12-23T19:57:19.056+02:00Ωδή, σε βασανιστικές λεπτομέρειες αγαπητή μου, πού...Ωδή, σε βασανιστικές λεπτομέρειες αγαπητή μου, πού άλλες διαφυλάττουμε ως κόρη ομφαλμού και άλλες ενθυμούμεθα σε ωρα ''κρίσης''. Η διαρκής εμμονή σας στην ''χαρά'' των συναισθημάτων της θλίψης, και η επιλογή σας να φωνάζετε για το ''ελιξήριο'' που κρύβουν οι σχέσεις ζωής, αρέσει. Πολύ χρήσιμες, αρχαίες κουβέντες, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο παραμερίστηκαν. Ωρα λοιπον να βρούν την θέση τους. σπυρος Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-16742810802465879152012-12-20T10:13:10.311+02:002012-12-20T10:13:10.311+02:00Να χαμογελάς, να χαμογελάς, να χαμογελάς...είναι μ...Να χαμογελάς, να χαμογελάς, να χαμογελάς...είναι μεταδοτικό, πίστεψε με!<br />Σπύρος Τ.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-59710043579118587782012-12-20T10:07:28.985+02:002012-12-20T10:07:28.985+02:00Βεβαίως και με προλαβες!Βεβαίως και με προλαβες!Aνν Λουhttps://www.blogger.com/profile/18372173919941912914noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-84176822382371659422012-12-20T10:06:39.746+02:002012-12-20T10:06:39.746+02:00Σαν ιδέα του τι μπορεί να είναι αυτό που μας κα΄νε...Σαν ιδέα του τι μπορεί να είναι αυτό που μας κα΄νει να βάζουμε ασταμάτητα σκουπιδάκια κα΄τω από το χαλάκι, είναι πως ζούμε από την αρχή μας σ΄ένα σύστημα που μόνο οι πολύ τυχεροί , μπορούσαν να αγαπηθούν γι΄αυτό που είναι , για τον αληθινό τους ευατό και όχι για το κέλυφος του ψευδούς τους εαυτού. Κ΄ποιες φορές αγαπηθήκαμε για αυτό που θα ήθελαν άλλοι , κοντινοι, ή ακόμα και μακρινοί να είμαστε. Και αν το καλοσκεφθούμε αυτό χτίζει μέσα μας φυλακές. Οι φυλακές έχουν πολλές φορές ροζ χρ'βμα και μυρωδια πλαστκού. όμως γκρεμίζονται με τον επίλογο που τους βάζουμε ότνα είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε. Που? στον κόσμο των αληθινών μας συναισθημάτων. ''Βάστα καρδιά μου'' αναφώνησε ο Οδυσσέας όταν πρωτμπαίνοντας στο σπίτι του είδε τους μνηστήρες να φρωγοπίνουν. Βάστα καρδιά μου, μέχρι να έρθει η σωστή στιγμή. Aνν Λουhttps://www.blogger.com/profile/18372173919941912914noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-46971216919415699292012-12-20T08:15:44.685+02:002012-12-20T08:15:44.685+02:00Επίλογος
Πέρασα…
Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω...Επίλογος<br /><br />Πέρασα…<br />Περπατώ και νυχτώνει. <br />Αποφασίζω και νυχτώνει. <br />Όχι, δεν είμαι λυπημένη. <br /><br />Υπήρξα περίεργη και μελετηρή. <br />Ξέρω απ'όλα. Λίγο απ'όλα. <br />Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται, <br />πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε. <br />Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων <br />μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς. <br />Όχι δεν είμαι λυπημένη. <br /><br />Πέρασα μέρες με βροχή, <br />εντάθηκα πίσω απ'αυτό <br />το συρματόπλεγμα το υδάτινο <br />υπομονετικά κι απαρατήρητα, <br />όπως ο πόνος των δέντρων <br />όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει <br />κι όπως ο φόβος των γενναίων. <br />Όχι, δεν είμαι λυπημένη. <br /><br />Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε σιντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν <br />σε αθέατα αίτια χαράς. <br />Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες. <br />Τα τεντωμένα τόξα τους <br />βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα. <br />Είδα πολλά και ωραία όνειρα <br />και είδα να ξεχνιέμαι. <br />Όχι, δεν είμαι λυπημένη. <br /><br />Περπάτησα πολύ στα αισθήματα, <br />τα δικά μου και των άλλων, <br />κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους <br />να περάσει ο πλατύς χρόνος. <br />Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα. <br />Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα <br />και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα. <br />Έλαβα κάρτες σύντομες: <br />εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα <br />και κάτι χαιρετίσματα <br />από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει. <br />Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα. <br /><br />Mίλησα πολύ. Στους ανθρώπους, <br />στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες. <br />Και πολύ στις αλυσίδες. <br />Έμαθα να διαβάζω χέρια <br />και να χάνω χέρια. <br />Όχι, δεν είμαι λυπημένη. <br /><br />Ταξίδεψα μάλιστα. <br />Πήγα κι από εδώ, πήγα και από εκεί... <br />Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος. <br />Έχασα κι από εδώ, έχασα κι από κεί. <br />Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα <br />κι από την απροσεξία μου. <br />Πήγα και στη θάλασσα. <br />Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πές πως το πήρα. <br />Φοβήθηκα τη μοναξιά <br />και φαντάστηκα ανθρώπους. <br />Τους είδα να πέφτουν <br />από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης, <br />που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα <br />κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης. <br />Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες <br />ορθόδοξης ερημιάς. <br />Όχι, δεν είμαι λυπημένη. <br /><br />Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα. <br />Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα. <br />Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια, <br />σκοτεινή, με ακόνισε. <br />Όχι, δεν είμαι λυπημένη. <br /><br />Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι <br />όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει, <br />κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό <br />στα ξεροπόταμα <br />και παρασύρθηκα. <br /><br />Όχι, δεν είμαι λυπημένη. <br />Σε σωστή ώρα νυχτώνει.<br />Κική Δημουλά<br />Αστείρευτη γραφή για τις ανθρώπινες σχέσεις και τη βιωματική εμπειρία καθώς οι στίχοι της αλατίζουν τις πληγές μας και εσύ εμπρός στο Καθρέπτη σου ακούς την ηχώ της αποβίβασης. Ελπίζω να σε πρόλαβα αυτή τη φορά…<br />Σπύρος Τ.<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-64159784759885795562012-12-19T17:31:58.801+02:002012-12-19T17:31:58.801+02:00Αν και το ζητούμενο είναι να πάψουμε να βάζουμε τα...Αν και το ζητούμενο είναι να πάψουμε να βάζουμε τα σκουπιδάκια του εγώ μας κάτω από το χαλάκι, δεν είναι πάντοτε εφικτό. Συνειδητά ή ασυνείδητα, σηκώνουμε το χαλάκι και παραχώνουμε ό,τι δε θέλουμε να βλέπουμε, ό,τι δε θέλουμε να παραδεχτούμε. Τα κομματάκια του παζλ, που "αλλοιώνουν" το ευχάριστο χρώμα. Ζαβολιά! Είναι όμως σπουδαία τύχη να υπάρχουν κοντά μας οι άνθρωποι, με τους οποίους θα μοιραστούμε τη ζαβολιά μας.Είναι ίσως ο μόνος λόγος για τον οποίο θα σηκώσουμε το χαλί και θα καθαρίσουμε και από κάτω. Όπως είχε πει και ο Ουγκώ, πραγματική ευτυχία είναι να υπάρχουν άνθρωποι, που σε αγαπούν παρά το γεγονός ότι είσαι αυτός που είσαι. Έχεις λόγο να γίνεις πιο "καθαρός".<br /><br />Ένα εξαιρετικό κείμενο, για μία ακόμη φορά.<br />Φιλιά,<br />ΓιούληAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-36300628860978534312012-12-19T16:45:34.895+02:002012-12-19T16:45:34.895+02:00Ξεχνάμε πολλές φορές , είναι λογικό , πως η κρίση ...Ξεχνάμε πολλές φορές , είναι λογικό , πως η κρίση που ζούμε έχει και ατομικές διαστασεις. Χωρίς με αυτό να θέλω να μειώσω έστω και στο ελάχιστο , την παγκόσμιότητα της και την χρεωκοπία ενός γενικού συτήματος. Αλλά αν δεν μπορέσουμε να βρούμε σε μα τι φταίει, πως θα βάλουμε μπρος τις μηχανες. Τι καλά που κάνεις εκεί να μας πηγαίνεις...<br />ΜιχάληςAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-60840903159726992532012-12-19T08:05:49.121+02:002012-12-19T08:05:49.121+02:00Καλημέρα. Πως καταφέρνεις πάντα σε δυό τρεις παραγ...Καλημέρα. Πως καταφέρνεις πάντα σε δυό τρεις παραγράφους να φέρεις πολλά πολλά κομμάτια . Ακόμα και απ΄αυτά που καλοσυνειδητοποιημένα δεν είναι. Σαν να μου φαίνεται λοιπόν πως στις φετεινές μου κάρτες δεν θα γράψω, ''καλά Χριστούγεννα με πολλή πολλή ευτυχία, αλλά με πολλή πλλή διαύγεια''. Για να είναι η διαύγεια αυτή που θα βάλει ένα χεράκι, στην διακοπη του τέλματος του περιβάλλοντος και του εσωτερικού. Και από τα δυό, το δεύτερο, το χειρότερα λιμνάζων...<br />ΝΜAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-8467307006354315192012-12-18T22:24:01.867+02:002012-12-18T22:24:01.867+02:00Η λεμονόκουπα
Ήταν, δεν ήταν έφηβο παλικαράκι ότα...Η λεμονόκουπα<br /><br />Ήταν, δεν ήταν έφηβο παλικαράκι όταν ο πατέρας του σηκώνοντας το κεφάλι μου από τα βιβλία του Ράιχ και του Γιούνγκ χτύπησε την πόρτα του γιού του, διέκοψε την εξάσκηση στη μουσική και του είπε “ξέρεις κάτι γιόκα μου; Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ακριβώς όπως το λεμόνι”, ο νεαρός τα έχασε, από την μια απορροφημένος από την πάλη του με το μουσικό όργανο δεν μπορούσε να αρθρώσει λόγο και, από την άλλη οι κουβέντες του πατέρα του κρύβαν μυστικά τα όποια αγνοούσε σε εκείνη την άγουρη ηλικία του. Ήθελε να τον ρωτήσει, να κλέψει λίγη από την σοφή γνώση του προτύπου του, αλλά ο πατέρας του είχε ήδη χαθεί στα δύσβατα μονοπάτια των Ψυχών στο ερημητήριο του αφήνοντας το γιό του να προσπαθεί απεγνωσμένα να επιπλεύσει στον Ωκεανό των ερωτηματικών. Και το παλικαράκι μεγάλωνε και μεγάλωνε, άρχισε στα κρυφά να ξεφυλλίζει τα βιβλία, στην αρχή μια παράγραφο, μετά μια σελίδα, μετά ένα κεφάλαιο. Μετά τα παρατούσε, η μύηση του στο ωραίο φύλο τον κέρδιζε, ένιωθε ένας μικρός ελαφοκυνηγός, λίγο το δήθεν καλλιτεχνικό του εκείνης της εποχής, λίγο ο πειρατής χαρακτήρας του, δεν του άφηναν περιθώρια μελέτης δυσκολονόητων κειμένων. Ο πατέρας γεμάτος από βιωματική και θεωρητική εμπειρία κουνούσε το κεφάλι στοργικά με τον γιό του να σχοινοβατεί στο χρόνο, στο παραφρασμένο Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του.<br />Οι σελίδες του άλμπουμ των εμπειριών γέμιζαν χρόνο με το χρόνο, άλλοτε με δάκρυ και άλλοτε με γέλιο, αλλά ο Χρόνος φίλος του κι εχθρός του ήταν πάντα εκεί, τον περιέθαλπε και τον συμβούλευε στα δύσκολα και στα εύκολα, στα προβλέψιμα και στα μη. Ένα ψηφιδωτό, ένα κολάζ με ετερογενή υλικά, ένα διαβατήριο διαρκείας στο σύνολο του. Αλλά ο χρόνος πάντα εκεί, φίλος κι εχθρός αντάμα στο διάβα του.<br />Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν το λεμόνι, θα το στύψεις όσο καλά μπορείς για να γευτείς τους χυμούς του και τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Και η επόμενη σου σκέψη; με μια απλή κίνηση του χεριού σου θα το πετάξεις στην άκρη. Ακόμη και σήμερα με φοβίζει η εικόνα της στυμμένης λεμονόκουπας.<br /><br />ΥΓ. προς αποφυγή παρεξήγησης, και ενεργώντας πυροσβεστικά ο “προαυλισμός” μου αναφερόταν αυστηρά στον περιβάλλοντα χώρο του ιστολογίου και μόνο. Όσο για τα στιχάκια των “αλαφροΐσκιωτων υπνωτισμένων”, είμαι πεπεισμένος, είναι με περισσή φροντίδα χαρισμένα, ακριβώς όπως ένα χειροποίητο ξύλινο κοκαλάκι φλερτάρει τα ανθομελένια μακριά μαλλιά…<br />Σπύρος Τ.<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-46076003816934917312012-12-18T21:27:17.471+02:002012-12-18T21:27:17.471+02:00Ποτέ δεν θέλω να ξεχνώ τις απογοητεύσεις μου και ό...Ποτέ δεν θέλω να ξεχνώ τις απογοητεύσεις μου και όμως δεν τα καταφέρνω...Άλλο ένα υπέροχο κείμενο<br />Γιάννης Γιάννα ΑΙΧΜΗAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-41344338540043688902012-12-18T18:16:35.336+02:002012-12-18T18:16:35.336+02:00Αναρρωτιέμαι τι μπορεί να μας έκανε να προσπαθούμε...Αναρρωτιέμαι τι μπορεί να μας έκανε να προσπαθούμε να απομακρυνθούμε τόσο πολύ από την αντιμετώπιση όλων , αλλά όλων δηλαδή ακόμα και των πλευρών της ζωής που δεν θέλουμε να δούμε. τι είνα ιαυτό που μας κάνει να κολάμε σε ατάκες και στιχάκια, να στέλνουμε ο ένας στον άλλο πακεταρισμένα χαμόγελα στα inbox όλων των ειδών, και να προχωράμε μέσα σε περιτυλίγματα. Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να κλείσουμε ο ένας ραντεβού στον άλλο , απλά και μόνο για να κλάψουμε παρέα, χωρίς καν να μιλήσουμε. Ποιός άραγε δεν θα καταλάβει τι μας κάνει να κλαίμε...<br />Αυτό που ποτέ δεν θα χορτάσω σε σένα και στην σελίδα τούτη, είναι πως τιο κάθε κόμμα , η κάθε τελεία τούτης της ζωής βρίσκει το σπίτι, την εστία ου και τον λόγο του. Πόσο τυχερά αρχίζω να νιώθω τα γιατί μου που σε συνάντησαν....από πολλά πολλά χρόνια πια, μέχρι σήμερα στα κομμάτια του παζλ σου.<br />Πόσο σ΄ευχαριστώ!<br />ΞένιαAnonymousnoreply@blogger.com